One Shot 8) Schrijfwedstrijd Demyx - Opdracht 2

Met een goedkeurende blik bekijk ik mezelf in de spiegel. Mijn blonde haren zijn, zoals altijd, perfect in model. Mijn rode appelwangetjes brengen mijn gezicht tot leven. En mijn perfect georganiseerde witte tanden laten de wereld weten hoe blij ik ben. Toch lijken mijn ogen anders te spreken. Ze zijn anders dan een week geleden. Kan het zijn dat ik nu een ander mens ben? Alleen maar door háár? Ik schud de gedachte weg en zet mijn o-zo bekende glimlach op. Met een zucht open ik de deur naar de drukke schoolhal. Snel vliegen mijn vriendinnen me om de hals. ‘Sooph, niet meer zo lang weg blijven hoor! We maakte ons zorgen,’ zegt Mia overdreven. Ze strekt een pruillipje, net zoals haar tweelingzus Pia. Normaal zou ik meedoen en konden we er later om lachen. Maar het enige wat ik nu denk is hoe oppervlakkig ze zijn. Geen enkele vorm van diepgang. ‘Gaat het wel?’ vraagt Pia bezorgt. Ik knik en al snel is de nepglimlach weer op mijn gezicht geplakt. ‘Kom op, girls. We hebben een school te runnen,’ ik knipoog naar beide. We draaien ons om en lopen de drukke gang door. Automatisch stapt iedereen voor ons opzij. Ze weten wel beter dan in onze weg te lopen. Ik loop in het midden, met aan weerskanten een “ia”. Pia links, Mia rechts. Zoals het hoort te zijn. Maar toch voelt het vandaag anders. Anders dan een week geleden.

‘Hebben jullie gezien wat Taylor aan heeft?’ Fluister vraagt Pia me. Ik knik en hoor Mia een “jak” geluidje maken. ‘Denken jullie wat ik denk?’ Vraag ik ze met een grijns. Ik hoor beide meiden giechelen, een “ja” dus. Ik sta op van mijn vaste kantinetafel en hoor de meiden me volgen. ‘Taylor, hoe gaat het liefje?’ Vraag ik met een mierzoet stemmetje. Het meisje kijkt verschrikt op. Ze weet wat er gaat komen. Ik ga rustig naast haar zitten, aan de volledig lege tafel. ‘Zeg ik zag toch laatst iets leuks op het internet. Écht zo grappig. Wat was het nou? Hmm, laat me denken. Ohja, volgens mij was jij het,’ ik grijns gemeen. Het meisje voor me heeft tranen in haar ogen, wat een watje. ‘En wat gebeurde er ook al weer in dat filmpje? Hmmmm, kun jij mijn geheugen even opfrissen?’ Ik knipper overdreven met mijn ogen. Taylor had jaren geleden een nogal bloot filmpje naar een gast gestuurd. Laten we het erop houden dat het haar leven totaal heeft verpest. Taylor knijpt haar lippen stijf op elkaar en schudt haar hoofd langzaam. ‘Niet?’ Weer schudt ze haar hoofd. Ik haal een schaar te voorschijn, ik had hem al een poosje achter mijn rug. Haar ogen worden groter als ze de schaar in mijn handen ziet. Ze gaat een stukje verder van me af zitten. ‘Zeg, ik post ook filmpjes. Vooral schoonheidsdingetjes enzo. Maar wat ik nou nooit heb gedaan, is iemands haar knippen in zo’n filmpje. En nou leek jij me het perfecte proefkonijn. Loop je even mee naar het damestoilet?’ Niet dat ik haar een keus geef, mijn hand heeft haar pols al omklemd. Ze pakt snel haar tas en strompelt achter me aan. Wat voor knipbeurt zal ik haar geven? Een kort koppie zal haar vast goed staan. Tevreden grijns ik.

Ik kijk weg van de damestoilet naast me. Hier is waar het begon. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang en kijk naar de grond. Ik kijk nóóit naar de grond, wat is er mis met me? Snel trek ik mijn lachende pokerface aan en loop ik zelfverzekerd voor de meiden uit. Als hondjes volgen ze me. We lopen de kantine binnen en gaan zitten aan onze tafel. Hoe laat we ook binnenkomen, niemand gaat aan deze tafel zitten. Ze weten wat er dan gebeurt. Ik laat Pia en Mia mijn lunch halen. Mijn ogen dwalen automatisch af naar de tafel links achterin. De laatste stoel aan de rechterkant is leeg. Daar zat ze. Daar zat ze altijd. Ik kan er niets aan doen, de tranen prikken achter mijn ogen. ‘Gaat het wel?’ Vraagt Pia voor de tweede keer vandaag. Ik knik met een glimlach. ‘Hooikoorts,’ lieg ik snel. ‘Och, zo vervelend! Ik heb daar ook altijd last van als ik in de buurt van honden kom! Één keer gingen mijn moeder en ik naar het dierenasiel en…’ Verder luister ik niet meer. Pia en Mia kletsen met elkaar alsof ze elkaar dagenlang niet hebben gezien. Ik laat het gaan. Mijn ogen dwalen af naar links achter. Het is mijn schuld. Het is allemaal mijn schuld.

Met opgeheven hoofd geef ik iedereen een high-five. ‘Echt geniaal, Sophie,’ complimenteert Jack me. Jack, met zijn brede schouders en perfecte glimlach, geeft me compliment! Mij! ‘Thanks,’ Ik wuif met mijn hand alsof het niets is. Terwijl iedereen weet dat een compliment van Jack een soort oscar is. Het gesnik uit de damestoilet is beneden zelfs te horen. Zelfs het harde gelach op de gang kan er niet overheen. De bel gaat en ik loop samen met mijn twee BFF’s naar het wiskundelokaal. Zodra ik zit haal ik mijn nagelvijl tevoorschijn. Dit wordt een productief uurtje. Iedereen kijkt op als Taylor het lokaal binnenkomt. Dát had ik dus niet verwacht. Ik dacht dat ze huilend naar haar mammie zou rennen. Ik schenk haar een gemene grijns, die ze snel ontwijkt. Haar haren staan alle kanten op. De ene pluk lang, de ander kort. Ik vind het een meesterwerk. Dit moet ik vaker doen!

Tijdens wiskunde staar ik doelloos naar de getallen in mijn boek. Mijn nagelvijl ligt stilletjes op het hoekje van de tafel. Ik kijk naar de deur. Alsof ik ergens op wacht. Ik betrap mezelf erop beteuterd te kijken als de leraar binnenkomt, niet Taylor. Damn, ze heeft me veranderd. Dit hele gedoe heeft me veranderd. Ik ben verdomme de dochter van de directeur. Ik zeg wat ik vind, en ik ben wie ik ben. Niemand krijgt me klein. Mijn vuist balt zich en mijn nagels drukken zich in mijn vel. Ik stop pas als ik een klein bloedstraaltje zie lopen. ‘Euh, mag ik even naar het toilet?’ Vraag ik zonder echt op antwoord te wachten. Ik sta op en ren praktisch het lokaal uit. Ik hou mijn hand onder het koude water en laat het bloed langzaam weg stromen. Het is pas later dat ik besef waar ik ben. ‘Nee hè,’ zucht ik geërgerd. Ik kan het niet laten om een blik te werpen op het laatste hokje. Het staat open en de binnenkant van deur kan ik nu duidelijk zien. Ik had er alleen maar verhalen van gehoord. Nooit had ik de lef om het te lezen. Ik knijp mijn ogen even dicht en zucht dan diep. Moedig neem ik stapjes naar voren. Ik open mijn ogen en laat ze over de woorden glijden.