39~

Ik proef het zout op mijn lippen. We lopen nu al zeker een kwartier door het dikke zand. En geloof me, dat zand zit overal! ‘Zijn we er bijna?’ Piep ik zachtjes. De hand die mijn arm al een tijd mee trekt verstevigd zijn grip. ‘Niet zeuren,’ Eric zijn stem klinkt afwezig. ‘Eric. Het is tijd,’ zegt de man die Yosi werd genoemd serieus. Eric laat mijn arm los, automatisch stop ik met lopen waardoor er iemand achter op me knalt. ‘Sorry,’ mompelt Kylie. ‘Blijf hier,’ beveelt Eric ons met een diepe stem, die je vanzelf wel stok-stijf-stil laat staan. Ik voel Kylie met haar hand naar de mijne zoeken. Zodra onze handen elkaar gevonden hebben laat ze een opgeluchte zucht. ‘Zullen we rennen?’ Fluistert ze zachter dan zacht. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee,’ zeg ik terwijl ik mijn schoen heen en weer schud om het zand eruit te laten. ‘Waarom niet?’ Kylie laat mijn hand los. ‘Kylie,’ zucht ik, ‘ze pakken ons, we kunnen niet eens zien waar we heen gaan!’ Het is even stil. ‘Nou en. Mijn leven heeft toch geen zin meer,’ haar stem klinkt verdrietig. ‘Nee, Kylie. Heel je familie zoekt nog steeds naar jou en je broer. Er is hoop,’ verzeker ik haar. ‘Van mijn broer zullen ze alleen botten vinden.’

Ik pak Kylie’s hand weer beet. ‘Wat bedoel je Kylie?’ Ik geef haar hand een klein knijpje. ‘De wolf at hem. Hij werd eerst vet gemest, daarna werd hij met huid en haar verslonden.’ Kylie komt amper uit haar woorden, ze barst in huilen uit. Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar naar me toe. ‘Stttt,’ sus ik haar. Ik weet niet hoelang we zo staan maar van mij hoeft er geen einde aan te komen. ‘Kijk nou wat schattig,’ grinnikt Yosi. Met een ruk worden Kylie en ik uit elkaar getrokken. ‘Yosi, neem haar mee,’ beveelt Eric. Ik weet niet of hij het over mij heeft. Een sterke arm grijpt me. ‘Nee! Belle!’ Kylie’s stem is vol paniek. Blijkbaar is zij degene die met Yosi mee gaat. ‘Nee, neem mij maar!’ Stel ik in paniek voor. Eric’s gelach klinkt dichtbij, ik voel de hand die mijn arm vast heeft schudden. ‘Jij, lieve Belle, bent helemaal van mij,’ zegt hij met een lage stem in mijn oor. De kippenvel die op mijn armen ontstaat waarschuwt me dat dit zomaar slecht af kan lopen. Kylie’s gejammer klinkt steeds verder weg. Eric trekt me langzaam mee, sloffend door het diepe zand. Tot mijn opluchting lijkt het zand steeds harder te worden, eindelijk weer normaal lopen. Het geluid van de zee lijkt dichterbij te komen. ‘Hou je van zwemmen?’ Vraagt Eric plots. Ik knik. Zwemmen vind ik heerlijk. Ik krijg een flinke duw waarbij ik op mijn knieën beland. Het water onder me spat alle kanten op. Ik zet mijn, nog vast gebonden, handen in het natte zand onder het wateroppervlak. Meteen heb ik een schelp te pakken. Ik twijfel geen moment en begin het touw los te snijden. Naast me hoor ik kleding stukken op de grond vallen. Kleed hij zich uit? Zodra mijn handen los zijn schieten ze naar boven. De blinkdoek trek ik van mijn hoofd af. Ik begin te rennen, en hard ook. Achter me hoor ik een luide grom. Ik besluit het water in te gaan. Niemand zwemt beter dan mij. Met grote passen stap ik het water in, maar de stroming is sterker dan verwacht. Een grote golf bedekt me volledig.

Mijn hoofd tolt. Beelden. Geluiden. Haal me. Breng me. Laat me los. Hou me vast.