38~

Vaag voor me zie ik het lachende gezicht van William. ‘Alles ok?’ Vraagt hij met een glimlach. Mijn beeld wordt langzaam weer wat scherper. Ik word me ook bewust van de omgeving, ik ben in een ziekenhuis. ‘Waar ben ik?’ Vraag ik voor de zekerheid. ‘Het ziekenhuis,’ antwoord hij me terwijl hij gemoedelijk in mijn hand knijpt. ‘Waarom?’ Ik check of al mijn ledematen nog werken. ‘Weet je het niet meer?’ Hij gaat iets rechter op zitten en kijkt me indringend aan. Ik schud verward mijn hoofd. ‘Je was ontvoerd, Belle. Samen met Kylie Schippers ben je gedumpt aan de rand van de snelweg.’ Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. ‘Ik herinner me niets,’ zeg ik verbijsterd. William leunt naar voren en drukt een kus op mijn lippen. ‘Dat komt omdat dit een droom is,’ fluistert hij terwijl hij langzaam voor mijn ogen verdwijnt. ‘William!’ Schreeuw ik, maar tevergeefs, hij is weg. ‘William!’

‘Wie is William?’ Ik open mijn ogen en kijk verward om me heen. ‘William?’ Vraag ik zacht. ‘Ja, wie is William?’ Vaag registreer ik Kylie’s vraag. Was dat een droom? Shit! Waar is dat heerlijke ziekenhuisbed gebleven? En William? Hij heeft me dus niet gekust… Logisch natuurlijk. Nog voor ik Kylie’s vraag kan beantwoorden komt Eric weer met luid kabaal binnen. ‘We moeten verplaatsen,’ deelt hij ons mee. Ik hoor het gerinkel van sleutels en tot mijn opluchting loopt hij richting Kylie’s kooi. Zodra de sleutel in het slot is omgedraaid vliegt Kylie de kooi uit. Ze zet het op het lopen maar Eric heeft haar in een paar passen ingehaald. Met twee handen grijpt hij haar beet. ‘Zou je dat nou wel doen?’ Vraagt hij haar rustig. Iets in zijn stem klinkt gevaarlijk. ‘Je weet toch nog wel wat er met je broer is gebeurd?’ Er lijkt iets in Kylie te knappen, als een lappenpop valt ze in elkaar en barst ze in huilen uit. Ik had haar al vaak op tv als foto gezien, maar hoe ze er nu uit ziet is niet te vergelijken. Ze is, tot mijn grote verbazing, veel dikker dan op de foto. Eric kijkt geërgerd naar het huilende meisje op de grond. Hij wendt zich tot mij en snijd de touwen om mijn benen los. ‘Sta op,’ mompelt hij voordat hij zich weer omdraait naar Kylie. ‘Als je nu stopt met huilen ga je weer terug naar huis,’ Eric zijn stem klinkt oprecht. Kylie stopt abrupt met huilen. ‘Echt?’ Haar ogen zijn rood van het huilen, hoopvol kijkt ze Eric aan. Hij grijpt haar arm beet. ‘Ja, maar dan wel tussen zes planken.’ De grijns op zijn gezicht is zelfs te horen in zijn stem.

Kylie en ik worden geblinddoekt de ruimte uitgevoerd. ‘Dag, Kevin,’ fluistert Kylie. ‘Kevin?’ Vraag ik me hardop af. ‘Dat is mijn broer,’ zegt ze kil. Ohja, Kevin en Kylie Schippers. Was hij hier ook? Waarom wordt hij niet meegenomen. ‘Waar is hij?’ Zoals Kylie soms doet, krijg ik geen antwoord. Volledige stilte is alles wat ik dan ontvang. Heb ik iets fout gezegd? ‘Instappen,’ beveelt Eric ons. Ik krijg een duwtje in mijn rug waardoor ik een auto in stap. Ik plof neer op een zachte stoel. Ik laat mijn spieren ontspannen en laat mijn hoofd achterover vallen. Mijn maag laat weer een kreet om voedsel horen. ‘Honger?’ Hoor ik een mannelijke stem van wel heel dichtbij vragen. Ik schiet op en knik. ‘Zal ik je anders wat voeren?’ Vraagt de man, ik voel zijn adem in mijn nek. Hij grinnikt als hij ziet dat mijn schouders verstijven. ‘Laat haar met rust,’ gromt Eric. En als ik “gromt” zeg, bedoel ik letterlijk grommen. Ik voel mezelf ineen krimpen en mijn hartslag versnellen. ‘Kijk nou wat je met haar doet,’ lacht de man. ‘Yosi, kappen,’ beveelt Eric hem. De auto start en schiet naar voren. Ik hoor Kylie naast me een gilletje geven. Een sterke arm houdt me tegen, gelukkig, anders had ik voorin de auto gelegen. De blinddoek kriebelt aan mijn neus. Ik sluit mijn ogen en schommel heen en weer met de auto. Al snel is het enige wat ik hoor het ruisen van de zee.