One

vandaag is het eindelijk zo ver...
ik zit gespannen in de metro. vandaag gaat het echt gebeuren. blijft er door mijn hoofd spoken. ik ben blij en nerveus tegelijkertijd. ik zit zo diep in gedachten verzonken dat ik mijn halte bijna mis, ik weet nog net op tijd uit de metro te stappen, daar kijken ik angstig om me heen. hij zou er al moeten zijn! dadelijk komen we te laat! wat als hem iets is overkomen? terwijl mijn brein allemaal spookverhalen aan het bedenken is, zie ik Peter de hoek om komen, hij zwaait naar me, en als hij eindelijk bij me is tilt hij me op, zwaait me een keertje rond en zoent me. `ik heb je echt gemist schatje!' `ik jou ook lieverd!' en ik zoen mijn vriend nog een keer. `ik ben net nog gaan nakijken welke metro we het beste kunnen hebben zodat we vandaag zeker niet verdwalen.' verteld hij me, ik geef een zucht van opluchting. we zoeken snel de juiste metro, en binnen 5 minuten zitten we richting onze eindbestemming. `en ben je al een beetje zenuwachtig?' vraagt hij me, ik kijk hem met een gespannen lachje aan. `dat betekend een ja neem ik aan.' zegt hij plagend. hij weet me gelukkig nog een beetje te kalmeren, maar echt goed lukt het niet. dan zijn we bij onze halte en stappen uit. na nog geen 5 minuten lopen zijn we bij onze bestemming, de opname studio's van thé voice of germany.
mijn hart bonk in mijn keel en ik kan amper slikken, het is bijna 5 jaar geleden dat ik voor het laatst heb gezongen met andere mensen er bij, Peter natuurlijk uitgesloten daarvan. hij heeft mij ook weten over te halen om mij hiervoor in te schrijven.

als we aan komen zijn we zeker niet de enige, er is een zee van mensen. we lopen naar binnen en gaan ons melden. door aangekomen krijg ik een nummer, een lokaal en tijd. de man aan de balie legt me uit dat voordat ik überhaupt op tv kom ik eerst door een auditie ronde moet gaan. ik moet om 11.15 in lokaal 3.D12 zijn. `dat is op de 3e verdieping de D vleugel en dan lokaal 12. het is net 10 uur geweest, wat betekend dat we nog ruim een uur de tijd hebben. Peter neemt me nog even mee naar een lunchroom hier in de buurt, waarin nog een kop munt thee drink. de zenuwen gieren door mijn lijf, het liefste zou ik even een sigaret gaan roken, maar ik moet mezelf tegen houden omdat dat niet heel bevorderend zal zijn voor mijn stem.

na een half uur zijn we alweer terug en besluiten we mijn auditie lokaal te gaan zoeken. overal zijn mensen nog even stemoefeningen aan het doen, de ene nog valser als de andere. maar goed dat ze pre audities doen voor op tv te komen, en ik moet even in mezelf lachen. `schat waar zit je toch met je gedachtes?' hoor ik Peter naar me roepen, ik draai me om en zie hem bij het lokaal staan waar ik over een half uur mijn auditie heb. er staan stoelen op de gang, maar lang niet genoeg voor alle mensen die hier rond lopen, per auditie hebben ze 5 minuten, dat betekend dat er nu nog 6 voor mij zijn. als ik eindelijk naar binnen mag klopt mijn hart in mijn keel. in het kamertje staat een kruis op de grond waar ik op moet gaan staan, en er zitten 2 mensen aan de tafel, zodra ik mijn nummer heb gezegd mag ik beginnen met zingen. ik zing een vrij onbekend nummer waarvan ik weet dat hij niet heel moeilijk is, waardoor er weinig kan fout gaan.

als ik klaar ben hoeven de 2 mensen die mij moeten jureren niet eens te overleggen, ik krijg 2 grote ja's en mag over 3 weken terug komen voor de tv audities.
als ik naar buiten kom kijkt peter me gespannen aan. `en?' vraagt hij zenuwachtig. `ik ben door naar de tv audities!!!' en ik spring in zijn armen. in het lokaal tegenover dat mijn mij komt net een meisje met tranen in haar ogen naar buiten, ze is niet door. gelukkig is haar familie er om haar te steunen.