Deel 6

Tom stoot Gustav aan. "Is dat meisje achteraan niet van vanmiddag?"

Gustav kijkt naar de groep.

"Nee, joh. Doe niet zo gek. Die zien we nooit meer." Tom haalt zijn schouders op. "Volgens mij is het 'r echt, hoor. Ik herken haar vriendin."

Gustav kijkt Tom ongelovig aan. "Stop maar weer. We moeten ze zo wat liedjes laten horen."
Tom kijkt Georg aan en grijnst een beetje. "Dan toch niet."

"Oké, jongens." zegt David, terwijl hij weer in zijn handen klapt. Hij heeft verbaasd staan luisteren naar Polak en Maxim.

"Dit zijn Bill, Tom, Geord en Gustav van de band Tokio Hotel. Ze zijn beroemd over de hele wereld."

"Ooh, daarom stonden er zoveel mensen om die bus heen." fluister ik, maar schijnbaar was dat niet zacht genoeg, want David kijkt haar aan. "Kennen jullie deze jongens al?"

Ik en Joyce schudden onze hoofd. "We hadden ze bij de bus zien staan op het grote plein verderop."

De hele groep kijkt naar ons. Joyce trekt rood weg en ik glimlach maar een beetje. David knikt. "Ja, dat kan best kloppen."

Hij kijkt de jongen met het zwarte haar lachend aan een geeft een klein knikje. Meteen loopt de band richting het podium.

"Jullie mogen een plekje zoeken. Ze gaan eventjes twee nummers spelen." zegt David, als iedereen voor het podium staat.

Joyce en ik gaan een beetje achteraan zitten, omdat Joyce zich nog steeds schaamt.

Bill, de jongen met het lange zwarte haar gaat achter de microfoon staan. Tom, de gitarist, pakt zijn zwarte gitaar. Georg grijpt zijn bas bij de hand en Gustav heeft zijn stokjes gereed terwijl hij achter de drumstel plaats neemt.

Langzaam telt hij af tot drie met zijn stokjes en ze beginnen met z'n allen te spelen. Het liedjes begint meteen hard. Ik kijk even stiekem opzij naar Joyce, die een beetje bloost. Ik stoot haar aan.

"Je vindt hem wel leuk hé?" fluister ik zachtjes in haar oor. Joyce kijkt haar niet begrijpend aan, tenminste, zo moet het overkomen. Maar ik heb het allang in de gaten.
"Wie bedoel je?" vraagt ze. Ik haal m'n wenkbrauwen op. Met mijn handen doet ik alsof ik drumstokjes vast heb en sla er denkbeeldig mee. Joyce begint nog harder te blozen en kijkt meteen de andere kant op.

Ik kijk even op naar de jongens, die op hun allerbest zitten te spelen. Tom heeft zijn tong uit z'n mond hangen, waarschijnlijk door de concentratie. Maar dan kijkt hij mijn kant op. Hij heeft een merkwaardige blik op zijn gezicht, waar ik van begin te blozen.

"Runnin' through the monsoon.." zingt Bill bij het laatste refrein, maar dan nog harder dan daarvoor. De andere beginnen zelf ook harder te spelen en Gustav slaat zowat de vellen uit de trommels.

De jongens zetten meteen een ander nummer in. De gitarist houd zijn ogen dit keer vast op mij. Joyce grinnikt.

"Haha, hij vind je leuk."

Ik bloos. "Helemaal niet, joh. Sst.. dit is wel een mooi nummer."

Ondertussen probeert Joyce haar ogen van Gustav af te houden. Ze kijkt even opzij en ziet dat ik grijns.

"Wat lach je allemaal?" Ik haal m'n schouders op. "Op een of andere manier blijft hij naar me kijken."

Joyce kijkt naar Tom en weer terug naar mij.
"En jij naar hem."

Ik kijk haar verontwaardigt aan. "Helemáál niet."

Na het nummer komen de jongens weer van het podium af. David klapt enthousiast in zijn handen. Niet veel later heeft hij pas door dat hij de enigste is die klapte. "Uhm, oké, jullie kunnen nu vragen stellen als jullie dat willen."

Ik en Joyce kijken elkaar aan. "Zullen we?"
"Ik weet niet. Wat wil je vragen dan? Je kan moeilijk om zijn telefoonnummer vragen." zegt ik en staar naar het podium.

Maxim steekt zijn hand op. "Ik ken jullie wel, waarom sta jij altijd vooraan?"

Polak werpt Maxim een vernietigende blik toe. David had deze vraag niet verwacht, en de jongens ook niet. Ze kijken even naar elkaar en halen dan hun schouders op. Bill lacht een beetje ongemakkelijk.

"Ik verstond het niet goed, kan je de vraag herhalen?"

Maxim grijnst. "Laat maar."

Stiekem hopen Tom en Gustav dat wij ook nog een vraag stellen, maar het blijft verdacht stil.

Polak gaat voor de jongens staan. "Geen vragen meer?" vraagt hij verbaasd. Joyce en ik kijken elkaar nog een keer aan en dan trek ik m'n mond open.

"Wanneer gaan jullie weer weg?"

Tom's gezicht klaart meteen op. Hij wilt net antwoord gaan geven, maar Bill is hem voor. "Volgende week gaan we naar München."
Joyce stoot me aan.

"Moet je z'n gezicht zien. Hij kijkt je vet lief aan!"

Ik probeer Tom niet aan te kijken. "Sst, niks zeggen."

"Oké, jongens. Als dat alle vragen waren, kunnen we weer richting het hotel. Het word al laat." Polak kijkt op zijn horloge.

In de hal begint hij nog even een gesprek met David. Joyce en ik staan nog een beetje in de buurt van de hal. Joyce stoot me weer voor de zoveelste keer aan. Tom komt aanlopen. Hij loopt regelrecht op ons af. Ik doe net of ik hem niet zie. Joyce blijft me maar aanstoten, terwijl ik een blauwe plek op voel komen..