Chapter 44

Terug over naar Anna POV! (:

Eenmaal onze zoen gestopt is kijk ik hem aan. Serieus, hij heeft ogen om in te verdrinken! “Ik moet gaan” fluister ik zachtjes, waarop hij triest knikt. Aw, hij is toch zo schattig. Hij komt weer met zijn gezicht dichterbij, maar ik wend mijn hoofd af. Ik bedoel, ik ken hem amper, hij kent mij amper! Én hij heeft een “vriendin”!
Vanwaar mijn gevoel ineens omslaat, weet ik ook niet. Volgens mij door die twee mensen op kamp met school. Het gaat als volgt. Lieselot, een vriendin van mij, was dolverliefd op Thomas. Een jongen van school. Ze hadden elkaar nog nooit op school gesproken en kenden elkaar 3 dagen door het kamp, en ze hadden gekust. Iedereen zei dat ze een koppel waren, maar zij ontkenden. Toch liepen ze steeds hand in hand. Toen ik Lieselot vroeg wat er nu juist gaande was, zei ze dat ze moest nadenken. Ze dacht dat het op school over ging gaan, en dat haar hart dan gebroken zou worden, als ze er nu voor zou gaan. En dat wilde ze niet. Toen de school weer begon, kreeg ze gelijk dat ze er niet voor ging. Thomas was haar al lang vergeten, en ik moest haar continu
troosten. Arme Lieselot…

Omdat ik zo in gedachten verzonken zit, schrik ik dus van Nialls stem. “Wat is er, Ans?” vraagt hij op zielige toon. “Ik kan het niet” zeg ik op mijn lip bijtend. Ik ga hem echt niet het hele verhaal van Lieselot en Thomas vertellen. Hij knikt begrijpelijk, maar volgens mij snapt hij me helemaal niet. “Nog niet” zeg ik dan met de nadruk op ‘nog’ en hopend dat hij de “hint” snapt. Nu verschijnt er een kleine glimlach op zijn gezicht, die steeds breder wordt. “Ik hou van je, Anna” zegt hij wanneer ik opsta. Damn. Ik ga terug zitten en kijk hem aan. “Ik ook van jou, Niall” antwoord ik. “Jij bent de reden dat ik wakker werd. Elk woord van je, deed mijn hart weer deftig kloppen. Elke blik van je nu, doet mijn hart een tel overslaan.” Na deze woorden bloos ik en kijk naar de plots zo interessante vloer. Maar ik herpak me snel. Ik kijk hem aan maar ik krijg niets anders dan tranen uit mijn ogen. God, waarom huil ik nu? Ik moet blij zijn! Ik bén ook blij! Gewoon tranen van geluk, I guess. “Niall! Ik hou van jou! Toen je mijn idool was! Toen ik je in het park zag! Toen ik je uit Nando’s zag komen! Toen we naar Starbucks gingen! Toen ik mee naar je huis ging! Toen ik thuiskwam! Zelfs toen ik hoorde dat ik toch niet naar het concert kon komen! Toen jij me dan kwam halen! Toen we Lou betrapten! Toen ik terug naar je huis kwam! Toen ik Lien zag! Toen ze haar mes bovenhaalde! Toen ik hoorde over jou! Toen ik jou op de grond zag liggen! Toen ik met Li mee in de ambulance zat! Toen ik in je kamer kwam! Toen je mij kuste!” ratel ik af. Man, volgens mij zit hij nu in de puree met mij! Ik ben gewoon een ratelmachine. Op sommige momenten dan. Hij antwoordt niet, maar glimlacht enkel. “Ik hou van jou, Ans” zegt hij en met een simpele beweging ligt zijn arm om mijn schouder heen en zijn hoofd tegen het mijne aan. “Ik hou echt zielsveel van je” zegt hij en dan geeft hij een kus op mijn kruin. Dit gevoel is geweldig en zou ik het liefst voor eeuwig bij mij willen houden. Maar iets in mij zegt dat het fout is. Lien?