13
...
Hard ren ik door het donkere bos. De bomen zijn hoog en diepdonkergroen. Er is veel begroeiing waardoor het licht mij nauwelijks bereikt. De lucht die langs mijn wangen strijkt is koud en ademhalen is moeilijk. Het pad waar ik over heen ren is modderig en rent daardoor zwaar. Ik draag een strak zwart jurkje met glimmers en aan mijn voeten heb ik pumps met enorm hoge naaldhakken. Ik ben moe, bezweet en heb geen idee waar ik ben. Ik weet alleen dat ik door moet rennen. Mijn benen voelen zwaar en mijn voeten willen niet meer, maar ik moet verder. Mijn armen hangen slap langs mijn lichaam en mijn haar is één grote klittenbende. Ik merk dat mijn lichaam het steeds moeilijker krijgt en begint te protesteren. Mijn benen beginnen te trillen en mijn stappen worden steeds kleiner. Mijn snelheid daalt en mijn ademhaling wordt nog heviger. Als ik even mijn focus verlies, lig ik op de grond. De modder vliegt alle kanten op. Ik zit helemaal onder. Ik wil wel opstaan, maar ik kan niet meer. Mijn lichaam is te moe om überhaupt nog te bewegen. Roerloos blijf ik liggen.Plots hoor ik geluiden vanuit het bos komen. Ik kijk op. Een knappe jongen komt tevoorschijn. Hij draagt een mooi strak pak en zijn haar is in een stoere kuif gekamd. Zijn blauwe ogen stralen en hij komt bij me staan. ‘Ah, daar ben je.’ Hij pakt me bij mijn middel en tilt me op uit de modder. Ik kijk hem met open mond aan. ‘Luke?’ De jongen reageert niet en begint te lopen. Haastig volg ik hem. Uit het bos komen meer mensen. Ik herken Jasmine, Calum, Michael, Rachel, Ashton, mijn vader en wat andere schoolgenootjes. Luke versnelt zijn pas. Ik volg zijn voorbeeld en probeer naast hem te blijven lopen. ‘Luke waar gaan we heen?’ Geen reactie. Ik kijk vragend om mij heen, maar niemand lijkt mijn vraag te gaan beantwoorden. Luke versnelt nog iets en ik moet echt hollen om hem bij te houden. ‘Luke?!’ Opeens stopt de knappe blonde jongen. Ik volg zijn blik en zie in de bosjes iemand staan die ik al jaren niet meer gezien heb: mijn moeder. Ze ziet er nog precies zou uit als toen. Haar rode haren vallen over haar smalle schouders en haar groene ogen stralen passie en ondeugendheid uit. Ze draagt haar favoriete blauwe jurk en de bruine schoentjes die ze altijd draagt. Om haar arm draagt ze duizend armbandjes, ook dat is net zoals vroeger. ‘Mam!’, roep ik vol ongeloof. Ze reageert niet. Ze kijkt me niet aan en lijkt mijn stem niet te horen. Het meisje naast me ziet ze wel: Rachel. Ze loopt op mijn jongere zusje af en geeft haar een kus op haar voorhoofd. ‘Meisje, wat heb ik je gemist.’, zegt ze zachtjes. Rachel geeft mijn moeder een knuffel en laat haar niet meer los. Jaloers kijk ik naar het gebeuren. Waarom ziet mijn moeder me niet? Herkent ze me niet of wil ze me niet herkennen? Even heb ik oogcontact met Luke. Wacht even, was dat nou een blik van medelijden? Ik moet hier weg. Ik hoor hier niet. Ik moet dit bos uit. Ik raap mezelf bij elkaar en zet een sprint in. Hard ren ik weg. Blijkbaar verras ik iedereen, want even is er paniek. Dan begint de achtervolging. Iedereen rent achter me aan. Luke en Calum voorop, daarachter mijn vader. Ik probeer nog harder te gaan. Mijn spieren staan stijf van de spanning.
Rennen Alice, Rennen.
Mijn hard gaat als een wilde tekeer en mijn voeten doen pijn. Ik moet doorgaan. Nog even, ze raken al achterop. ‘AUW!’ Mijn hoofd bonkt en mijn hartslag stopt even. Twee ijsblauwe ogen kijken me aan. ‘Troy?’ De jongen grinnikt. ‘Welkom Alice, welkom in je ergste nachtmerrie. Ik bescherm je wel.’ Zijn stem bezorgt me rillingen. Ik huiver. Zo te horen aan de voetstappen zijn de anderen al weer vlakbij. Ik draai me om en zie dat ik gelijk heb. De menigte vormt een groep om me heen. Ze komen steeds dichter bij me staan. En allen zeggen ze mijn naam. ‘Alice, Alice, Alice, Alice.’ Ik houd het een tijdje vol, totdat de gezichten zo dichtbij zijn dat ik hun adem kan voelen. ‘Alice, Alice, Alice.’ Ik gil: hard en ijselijk. Dan vervaagt alles. Het enige wat ik nog zie zijn de ijsblauwe ogen van Troy.
#5SOSFact Calum had a big crush on Alicia Keys when he was younger, and he says “it’s been resparked”.
^^
Reageer (1)
Oh god.
1 decennium geledenMooi geschreven!