Deel 5

De achterste jongen werpt even een blik op haar. Joyce's hart maakt een harde bonk in haar keel. Wat was dat nou, denkt ze. De jongens verdwijnen rechts door een deur.

Joyce draait zich weer terug. Nee, ze verbeeld het zich maar. Ze moet echt even normaal doen.
David praat even door een walkietalkie en klapt in zijn handen.

“Ik hoor net dat de band binnen is. We gaan eerst wat drinken en dan kunnen we naar ze toe.”

Terwijl iedereen David naar een andere kamer volgt, hoort Joyce van dichtbij gepraat en gelach. Ze stoot me aan. "Hoor jij wat ik hoor?" Ik doe even m'n ogen dicht.

"Ik denk het wel." zeg ik.

In de kamer staat een koffiezetapparaat en kopjes met thee op tafel. "Pak maar wat jullie graag willen." zegt David.

De jongens kijken een beetje vies naar het drinken. "Is er ook cola?" David lacht en knikt. Hij pakt een fles cola uit de koelkast die naast het koffiezetapparaat staat.

Ik en Joyce gaan aan de tafel zitten, en de rest volgt.

"Zo," zegt Polak. "Ben benieuwd wie de artiesten zijn." Hij knipoogt even naar David, die schijnheilig begint te lachen.

"Waarom zeg je het gewoon niet?" vraagt Elise bijdehand. Polak zucht. "Dat zie je zo wel."
Joyce zucht ook.

"Hij denkt echt dat 'ie grappig is." fluistert ze tegen me. Ik knikt. "Inderdaad, met z'n hoofd."

Als iedereen zijn drinken op heeft gaan ze nog even met elkaar praten, totdat David op staat.
"Het is tijd. Willen jullie me volgen?"

De jongens staan als eerste op. "Ik wed dat het Rammstein is." zegt Maxim tegen Bart. David loopt de deur uit en de andere volgen. Ze komen weer in een grote hal uit, die leidt naar een nog grotere deur.

"Dit hier is de oefenruimte. Het lijkt veel op een concertzaal, maar hier worden geen optredens gedaan voor het publiek."

Een paar spotlichten schijnen op het podium, verder is alles donker. Ook staan er wat stoeltjes voor en heel veel geluidsapparatuur.
"Wauw, dan is het bij ons thuis tien keer niks.." zucht ik een beetje.

Joyce lacht. "Ach, jij hebt in ieder geval wat."

Als iedereen op het podium staat om alles een beetje te bekijken, draait Joyce zich om. Ze hoort wat gepraat achter in de zaal.

Als ze haar hand boven haar ogen houdt om zich te focussen op het donkere gedeelte, ziet ze beweging. Vier jongens.. Joyce schrikt. Meteen stoot ze me aan.

"Anouk!" fluistert ze. Ik kijk op naar Joyce. "Wat?"

Joyce wijst naar de bron van het geluid. Als ik ook goed kijk, zie ik ook hetzelfde.

"Zijn dat die jongens die we bij dat hotel zagen met al die meiden?" Joyce knikt.
Dan horen ze geroep door een van de jongens.
"David!"

David, die bezig was met het uitleggen over de lichten, kijkt op en lacht. "Hé Leute!" roept hij terug.

"Daar zul je de stoere binken hebben." zegt Maxim en wrijft in z'n handen. "Ik ga meteen een handtekening vragen."

Joyce krijgt op een of andere manier een beetje zweethanden. Ze schaamt zich, omdat ze voor die ene jongen viel. Als hij haar ziet..
"Joyce kom, we moeten naar ze toe." zeg ik een beetje zenuwachtig.

Terwijl de groep langzaam achter David aanloopt, die nog steeds naar ze roept, zie ik dat de jongen met de pet me in de gaten lijkt te hebben.

"Wtf, dit is géén Rammstein." zegt Maxim verafschuwd als hij ziet wie het zijn.
"Ja dat klopt." zegt Polak. "Dit is Tokio Hotel." Maxim trekt een nog viezer gezicht.
"Als ik dát had geweten, was ik nooit meegegaan."

Polak kijkt hem boos aan.

"Ik spreek jou zo nog wel meneertje." Maar dat is al niet meer nodig, als hij de anderen ook verafschuwd ziet kijken. Hij zucht even diep, terwijl hij de band vriendelijk probeert aan te kijken.