Deel 2

Samen lopen ze het hotel uit. Beide hebben ze een schoudertas met wat geld. Joyce is van plan om wat leuke kleren te kopen. En ik ook.
"Oké, welke kant moeten we op?" vraagt Joyce. Ik zet mijn mp3 weer aan, niet al te hard natuurlijk. "Nou, de borden lezen is een goed idee, vind je niet?"

Terwijl we de borden volgen naar het 'Potsdamerplatz', kijken we ondertussen overal om ons heen naar winkels.

"Hé, volgens mij zie ik dat monument wat op dat plein stond!" zegt Joyce enthousiast, waardoor ze bijna tegen een meneer aanbotst. Hij kijkt haar eng aan. "Ieuw, enge vent.." lacht ze.

"Het is wel een luxe bus zeg." zeg ik met open mond als we tien meter voor de nog steeds drukke menigte staan. Het valt ons op dat het alleen maar meiden zijn. En gillen dat ze doen..

"Wat is hier aan de hand?" zegt Joyce nieuwsgierig. Een meisje voor ons kijkt achterom met een arrogante blik. "Die heeft haar dag niet geloof ik." zeg ik terwijl ik probeer om over de menigte heen te kijken.
Joyce zit te luisteren naar een meisje met zwart blond haar voor haar. Zo goed als ze kan horen begrijpt ze dat er een beroemde duitse band in de bus zit.

"Ik zou niet weten wie ze kunnen zijn, jij wel?" Ik schud m'n hoofd.

"Nope, ik ken alleen Rammstein. Misschien kunnen we nog een stukje naar voren?"
Met duwen en trekken komen we vooraan, wat niet bepaald vriendelijk verliep. Er stappen vier jongenshoofden uit de bus. Een meisje dat ook langs de kant staat geeft Joyce een duw, waardoor Joyce valt, vlak voor een van de jongens. Ze ziet een paar zwarte gympen voor haar neus en nerveus kijkt omhoog.
Ze kijkt recht in de ogen van een jongen met diep donkerbruine ogen en blond haar die haar glimlachend aankijkt..

"Oh ehh.. entschuldigung.." zegt ze op haar beste Duits terwijl ze voelt dat ze bloost. De jongen lacht en reikt zijn hand naar haar uit.
Joyce pakt een beetje trillend zijn hand vast en krabbelt overeind. Achter haar sta ik met mijn hand voor m'n mond.

"Ohmygod." zeg ik tegen mezelf terwijl alle meiden in de voorste rij Joyce stik jaloers aankijken.

"Gaat het wat?" vraagt de jongen aan Joyce in het Duits. "Jj.. Ja." stamelt ze. Ze kijkt even snel achterom naar mij, een beetje beduusd van wat er is gebeurd. Maar dan geef ik een knipoog. Achter de jongen staan nog drie jongens.

Op het eerste gezicht lijkt er een meisje tussen te zitten, maar als ik goed kijk, zie ik dat het toch een jongen is.

Wat ziet hij er raar uit, denk ik. Zwarte lange haren, wat wel iets weg heeft van leeuwenharen. Hij heeft zelfs zwarte make-up en zwarte nagellak.

De jongen naast hem is zowat even groot en heeft lange dreadlocks. Zijn kleding lijkt wel XXL te zijn.

In vergelijking met die twee is de jongen achter hen doodnormaal. Hij heeft bruin haar tot zijn schouders en verder normale kleding. De jongen die Joyce net hielp heeft ook niks bijzonders. Hij staat nog steeds voor Joyce.
Wow, denk ik. Als ik al die fans zo zie, dan heeft ze mazzel.

Toch voel ik dat ik word aangekeken door een van de jongens. Ik probeer er niks van aan te trekken, maar ik kan het niet laten om even op te kijken. Ik schrik even. De jongen met het zwarte haar stond haar met een open mond aan te kijken.

Blergh, denkt ze. Ik vind hem eng..
"Umm.. uh.." stottert Joyce, die nog steeds voor de jongen staat. Wat moet ze zeggen? Ze staat al meer dan 5 seconden voor zijn neus zonder iets te zeggen. Maar de jongen met lang bruin haar verbreekt de pijnlijke stilte. "Sorry Gustav, moet je even storen, maar we moeten nu echt naar binnen." zegt hij grinnikend.

Joyce ziet diep in zijn ogen dat hij het best wel jammer vindt, maar hij keert zich toch naar de anderen toe.

Vlak voordat ze verdwijnen in het hotel, kijkt hij nog even met een sip gezicht om. Op dat moment klinkt het gegil en gekrijs nog harder dan daarvoor.

Ze voelt een tik op haar schouder en kijkt om.
"Joehoe, zullen we terug?” zeg ik lachend. “We hebben nog minder dan 10 minuten. En voordat we er zijn.."

Terwijl we ons weer door de drukte wurmen, voelen we dat we worden nagekeken.
"Oké rustig, niks van aantrekken.." zeg ik zacht. Samen lopen we terug naar het hotel zonder er nog wat over te zeggen.