|| 008

Skyler Jane Nelson

Mijn beste vriend kuste me, mijn beste vriend. Dit zou heel onze vriendschap kunnen verpesten. Niet dat ik het niet leuk vond, eerlijk gezegd denk ik dat ik Daan best leuk vind. Maar om dit allemaal serieus te maken, in Canada heb ik een vriendje. Wat moet ik hem dan gaan vertellen? Daan weet niet eens dat ik een vriendje heb in Canada, dat heb ik hem niet verteld. Het enige wat ik kon doen was voor me uitstaren en niks zeggen. Ik zag wel dat Daan me aankeek maar reageerde er niet op. Totdat hij me uit mijn gedachte haalde.
'Heb ik iets verkeerds gedaan?' Ik keek hem aan en zag schuld in zijn ogen. Snel schudde ik mijn hoofd van nee maar kreeg niets uit mijn mond. 'Nee dat is het niet. Het is gewoon, in Canada heb ik een vriendje.' En toen was het stil. Volgens mij was Daan wel geschrokken over mijn vriendje. Want, wie zegt er nou nadat iemand je gekust heeft dat 'ie een vriendje heeft. Dat is gewoon weg raar. Daan keek me niet meer aan maar keek nu naar zijn handen. 'Niet dat ik hem ooit nog ga zien, het zal uiteindelijk toch wel uit gaan.' Dit leek hem uit zijn gedachte weg te halen. 'Dus ik ben gewoon een tweede keus voor jou?' dat kwam er best wel hard en ruw uit, 'en waarom heb je niet gezegd dat je een vriendje had?' Ja, waarom heb ik dat niet gezegd? 'Het kwam niet ter sprake.' Een beter antwoord dan dit wist ik niet.
Na een tijdje weer alleen voor ons uit gestaard te hebben stond Daan op. 'Het spijt me, ik had niet zo snel moeten zijn. Je bent pas 2 dagen in Nederland en ik begin nu al. Sorry, maar ik denk dat ik je echt leuk vind.' Langzaam stond ik op om hem aan te kijken, die mooie blauwe ogen boorde in de mijne. 'Ik denk dat ik jou ook leuk vind. Maar dat dit niet het juiste moment is, met mijn problemen met Henk, dat ik net terug ben uit Canada, mijn vriendje. Het spijt mij ook.' Eerlijk gezegd was ik best blij dat dit eruit was. Ik vind hem wel leuk, maar ik denk niet dat we nu aan een relatie moeten beginnen. Ik hoop dat ik zo lang kan wachten en dat het misschien uiteindelijk nog wel iets word, maar nu niet.
Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht en hij spreidde zijn armen om me een knuffel te geven. Maar al te graag viel ik in zijn armen en hadden even een momentje samen. 'Maar de knuffels moeten blijven.' Zei ik terwijl ik nog steeds in zijn armen lag. Beide moesten we lachen en lieten elkaar uiteindelijk nog los. 'Misschien moet ik maar eens naar huis, hopen dat Henk nog niet terug is.' Ik liep naar de voordeur van Daan's huis en deed die open. Ik draaide me nog een keer om om gedag te zeggen tegen Daan en liep toen terug naar mijn huis.
Gelukkig was er nog niemand thuis dus snelde ik naar de keuken pakte wat chocolade en drinken en ging naar mijn kamer. Ik liet me neerploffen op mijn bed en bleef daar voor een paar minuten liggen. Totdat ik beneden de deur hoorde dichtvallen, Henk was thuis. Ik hoorde hem de trap op komen en even later stond hij in mijn kamer, zonder te kloppen zoals altijd. 'Kun je een keer kloppen?' Het kwam er misschien iets te arrogant uit maar Henk zag er anders uit dan normaal. Een combinatie van geschrokken, bang maar toch blij. 'Kom, doe iets leuks aan ik heb een verassing voor je.' 'Oké, wacht-wat? Hoezo, wat ga je met me doen?' Ik was best geschrokken, hij zou nooit zo aardig kunnen doen. Hij is vast iets van plan, dat weet ik wel zeker. 'Doe nou maar gewoon iets aan, ik ga je aan iemand voorstellen.' Voorstellen? Heeft hij nu al een nieuwe vrouw gevonden of iets?
Niet verder vragend duwde ik hem mijn kamer uit en kleedde me om. Hij zei dat ik iets moois en chique's aan moest doen ofzo en mijn makeup een beetje fantsoenlijk deed. Wat een belediging mijn makeup zat altijd goed. Toen ik helemaal aangekleed was pakte ik mijn schoenen, deed die aan en liep naar beneden waar ik Henk al in de woonkamer zag zitten wachten. 'Je ziet er leuk uit, kom ik weet zeker dat je dit leuk gaat vinden.' Ik trok mijn wenkbrauw naar hem op. Maar volgde hem toch gewoon de deur uit. We stapten in de auto en Henk reed weg. Ik weet niet waar we heen gingen maar het was in de stad ergens.
Na ongeveer een kwartier gereden te hebben stopte hij voor een grote muziek winkel. Wat doen we nou bij een muziek winkel. Ja ik speel piano en zing maar ik zou van Henk echt geen piano of iets krijgen. We stapten uit en liepen de winkel binnen. Er kwam een grote oudere man naar ons toegelopen die Henk blijkbaar kende. Ze waren wat met elkaar aan het praten dus ik besloot om maar even rond te kijken. Er waren echt heel veel instrumenten, piano's, gitaren, fluiten zelfs een trompet. Maar toen kwam ik echt bij een van de mooiste piano die ik ooit heb gezien. Ach, er iets op spelen kan vast geen kwaad. Ik begon met de cover van Waiting Outside The Lines - Greyson Chance.
Nadat ik klaar was zag ik dat er een paar mensen om me heen stonden. 'Je kunt goed zingen.' Een jongen van ongeveer mijn leeftijd en bruin haar kwam naast me zitten op het kleine piano krukje dus het werd wat krap. 'Hoe bedoel je? Zong ik dan?' Hij knikte van ja. Shit, dat gebeurd wel eens als ik achter de piano zit dan begin ik spontaan mee te zingen. 'Ik ben Clark, en jij?' 'Skyler.' 'Ik speel de gitaar en dacht eraan om een bandje te beginnen alleen niemand wil me helpen. Maar jij kunt echt fantastisch zingen, wil je erbij?' Vroeg een vreemde jongen die ik net 1 minuut geleden heb ontmoet of ik met hem in een band wil spelen? 'Ik weet niet, ik ken je amper.' Gelukkig begrijpte hij me wel, we deelde onze nummers even en toen was hij weer weg.
Henk kwam mijn kant op gelopen en keek even naar de piano. 'Vind je deze mooi?' Ik knikte, maar hij zou me deze echt niet geven. 'Weet je het zeker?' Weer knikte ik en keek hem verward aan. 'Kom, dan nemen we hem mee.' En mijn mond zakte spontaan open. Bedoelt hij nou echt dat ik deze piano krijg? Van hem? Of hij is gehersenspoeld door iemand of hij kan echt aardig zijn, soms dan.
Nadat we de piano besteld hadden, we konden hem niet gelijk meenemen, gingen we terug naar huis. Thuis liet ik me neervallen op de bank en Henk ging naast me zitten. 'Waarom doe je nu zo aardig tegen me?' Het flapte eruit. Ik sloeg snel mijn handen voor mijn mond maar het was te laat. 'Ik wil dat je het deze paar weken naar je zin hebt.' Deze paar weken. Wat bedoelt hij daar nou weer mee? Ik wilde er net naar vragen maar de bel ging. Ik liep naar de voordeur en deed open, het was Daan.

Peepz, sorry voor het lange niet schrijven. Ik heb vandaag mijn eerste dag school gehad en heb nu al 14 opdrachten huiswerk voor morgen en daar had ik geen zin in dus schreef maar een stukje.
I hate school, but yeah thanks voor de abo's en kudo's. Misschien nog +2 kudo's voor vanavond en dan nog een stukje? : )
ps: die jongen op de foto is zegmaar die Clark alleen zonder die zwarte strepen haha {vond hem wel knap}
love yaa xx