53. SuperKyu is here to rescue you ~ XD

Ik opende mijn ogen, een nijdige blik wachtte om zich te uitten en keek recht in Kyuhyun’s donkere, spottende ogen. “Jij weer,” snoof ik en keek een andere kant op. “Wil je me alsjeblieft loslaten?”
Kyuhyun liet een honend lachje horen. “Mij best, als jij de rest van de avond hier zo wilt liggen…”
Ik wierp hem een geïrriteerde blik toe. Hij moest niet zo overdrijven. Het was niet alsof ik niet kon rechtstaan of wandelen, pff! Ik slikte als ik mezelf overeind probeerde te hijsen aan de dichtstbijzijnde paal – dit was onverwacht moeilijk.
Met een grote inspanning was ik weer overeind geraakt. Aarzelend liet ik mijn nieuwe vriend – de paal – los en zette mijn eerste stapjes, alsof ik een baby was. Haast meteen zakte ik weer door mijn benen, maar trok me weer overeind. Kyuhyun was nog altijd aan het toekijken en ik wilde niet dat hij iets had om me mee te pesten.
“Denk je echt dat je zo naar huis kunt gaan?” klonk het vanachter me.
Ik negeerde en strompelde onverstoord door, hoewel dat niet echt helpend was sinds ik nog trager was dan een slak. Ik hoorde een diepe zucht achter me.
“Kom op,” pakte Kyuhyun mijn arm vast.
Wat was het met hem en niet van mij af kunnen blijven – en dat voor een Aziaat?! Ik spartelde met al mijn kracht tegen. “Blijf van me af! Ik heb je hulp niet nodig!” Als ik eindelijk mijn arm uit zijn greep had kunnen rukken… verloor ik mijn evenwicht, alweer.
“Aahaaah!” kwam er geschrokken over mijn lippen als ik in rap tempo achterover viel en mijn armen alle kanten opschoten, op zoek naar een houvast.
“Tsss, en jij zegt dat je alleen thuis geraakt?” zag ik Kyuhyun ineens van onverwacht dicht. Het volgende moment realiseerde ik me dat ik niet op de vloer lag, maar in zijn armen.
Ik slikte luid en probeerde me alsnog uit zijn greep te verlossen, dit was me veel te dicht.
“Aish, doe niet zo lastig,” trok hij me weer overeind, maar in plaats van het daarbij bij te houden, vloog ik weer de lucht in. Het volgende moment lag ik pas echt in zijn armen. Zijn ene arm om de holte van mijn knieën, de andere om mijn bovenlichaam.
“Stop het!” sloeg ik nutteloos op zijn borstkas. Ik had sowieso niet meer veel kracht over en hij zou zich ongetwijfeld niet laten doen – dat was ik nu eenmaal van hem gewend. Ik was veel te zwaar voor hem, wilde ik nog zeggen, maar dan zou ik weer een preek krijgen over meer en gezonder eten.
Kyuhyun rolde met zijn ogen en trok me des te meer naar zich toe. “Jij, stop het! Het heeft toch geen nut. Ik kan je niet zo naar huis laten gaan. En je moet toch nog ons appartement poetsen – ik heb het wel gezien, hoor! Je hebt het gisteren niet gedaan.”
Betrapt. Ik trok een chagrijnige blik. “Daar kon ik niets aandoen, ik had werk te doen.” Juist toen ik zag dat hij zijn mond opende, waarschijnlijk om te vragen waarom dat werk zoveel belangrijker was dan zijn appartement, besloot ik het onderwerp te veranderen. Ik hield niet van liegen. “En zet me nu neer! Mensen gaan kijken en dat is niet iets wat je wilt sinds je beroemd bent, of wel soms?”
Kyuhyun, volledig afgeleid, lachte schamper. “Echt niet, ik heb mijn stiekeme wegen hier. Ik ben al lang genoeg beroemd om te weten hoe ik paparazzi moet ontwijken.”
“Oh, ben je trots nu?” snoof ik, boos om zijn excuus om me vast te kunnen houden.
“Enorm,” rolde hij met zijn ogen. “Trouwens, als ik jou nu laat wandelen, zijn we er waarschijnlijk morgenvroeg nog altijd niet…” Hij wierp een blik op mijn benen die vreselijk gespannen stonden en gevaarlijk tintelden. “Wat heb jij in hemelsnaam uitgespookt dat ze zo overspannen zijn?”
“Dat gaat jou niets aan,” bromde ik zachtjes. “Waar ben je zelfs van plan om me naartoe te nemen? Toch niet je appartement, mag ik hopen? Je ziet zelf toch wel dat ik niet in staat ben om het proper te maken?”
“Dat zijn heel wat vragen,” mompelde Kyuhyun voor zich uit. “En ja, ik neem je mee naar het appartement. Problemen mee…?”
“Euh, Jaahaa,” onderbrak ik hem boertig, maar op dit moment kon het me geen zak schelen. Ik wilde daar niet nog eens een nacht blijven. Ik worstelde nog eens met zijn armen, maar het had weinig zin – als verwacht.
“Pech dan,” antwoordde Kyuhyun onverstoord als hij zonder aarzeling verder wandelde. “Je gaat mee, er moet ten minste iets gedaan worden aan die benen van je. Ik heb er thuis iets voor liggen, dus niet meer tegen-spartelen, begrepen?!”
“Ik heb je wondermiddel helemaal niet nodig…” begon ik luid.
“Laat me raden, je kunt prima voor jezelf zorgen?” voorspelde hij al wat ik ging zeggen. “Hoe vaak ga je dat nog zeggen, serieus? Elke keer herhaal je het en toch blijkt het tegenovergestelde. Wanneer ga je eindelijk ophouden?”
“Nou, ik heb in ieder geval niet zo’n ego als dat van jou nodig, dat er steeds moet inwrijven dat ik niets ben zonder die persoon,” murmelde ik nors met een subtiele verwijzing naar hem.
“Ah, haha,” grinnikte Kyuhyun even, maar het was geen vrolijk gegrinnik. “Je hebt geluk dat je iemand zoals mij hebt. Anders was je nu al waarschijnlijk ergens in de goot weggekwijnd.”
De manier waarop hij het zei…zo koud. En het feit dat hij waarschijnlijk gelijk had, versterkte dat gevoel nog eens meer. Oké, ergens had hij gelijk, maar toch moest ik leren zelfstandig te zijn. Afhankelijk zijn van iemand, was het slechtste ding dat je kon overkomen. Wat als die iemand je verlaat? Dan werd die iemand een niemand.
“Pff,” antwoordde ik alleen maar alsof ik zijn woorden niet meer hoorde.
Kyuhyun liet een laag gegrinnik horen en wandelde tevreden verder nu mijn gespartel eindelijk was opgehouden.

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Jung Soo?” vroeg Kyuhyun direct naar Leeteuk als de telefoon werd opgenomen.
“Ja, Kyuhyun?”
“Wat ben je aan het doen?”
“Euh, niets speciaals,” mompelde Leeteuk verward in het toestel. “Waarom?”
“Ik heb je ergens voor nodig…”

[Sorry dat het zo lang duurde, ik zal proberen weer veel nieuwe hoofdstukken te uploaden. Alles is momenteel wat warrig sinds het vakantie is, maar ik zal mijn best doen. Geniet alvast van het laatste beetje van de vakantie en de opkomende hoofdstukken.