015

Daisy POV "

Mijn gedachten werden verstoord door een dreunend alarm. Ik schrok wakker uit mijn dagdroom en keek het vliegtuig weer rond.
Hoelang zaten we hier al? Ik tikte Harry aan. "Hoe laat is het?
De krullenbol draaide zich naar me toe en keek op zijn horloge. "Het is 11 uur."
11 uur in de ochtend. Zo laat al weer? Dat betekende, dat we over een uurtje landen in Khabarovsk. Ja, ik weet het. Wat een naam…
Ik had echt ongelofelijk veel geluk. Mijn tante en oom wonen in Birobidzhan. Dat is ongeveer een uurtje vanaf de plek van Viola en Zayn. Hoe zou het zijn om ze te ontmoeten? Zouden ze erg op Matthew en Daniel lijken?
Gelukkig had ik wat foto's van de rest van de familie op mijn mobiel staan. Dat vinden ze vast wel leuk.
Ik keek naar Harry. Hij gooide zijn armen naar achteren om Viola een klap op haar knie te verkopen. Viola trok haar knieën omhoog zodat Harry met zijn handen naar achteren klapte om de stoel heen.
Viola hield zijn handen strak zodat hij niet meer terug kon. Ze grinnikte en bleef een tijdje zitten. Ik klakte afkeurend mijn tong tegen mijn gehemelte aan.
"Ja, je zit wel lekker te kijken maar, help me even?!" Harry keek me hulpeloos aan. Moet ik nou scheidsrechter spelen? Ik begon te zuchten. "Viola, los."
Ze gehoorzaamde me en pakte weer een van haar tijdschriften. Dit wordt een lang uurtje...


"Links? Rechts?" Ik keek Harry geïrriteerd aan. Het was hier ook zo druk… We stonden nu op het treinstation van Khabarovsk. Ik was al helemaal zenuwachtig. Misschien was het omdat we haast hadden. Of juist dat we helemaal alleen waren in een onbekende stad in het buitenland.
"Uh, ik denk rechts. We moeten perron 2 hebben." Hij trok me aan de hand mee richting een hal. Onderweg botsten we tegen een vrouw met een lege kinderwagen aan. Harry trok zijn wenkbrauwen omhoog. "Kom".
Na een paar minuten te hebben gezocht hadden we eindelijk perron 2 gevonden. Over een paar minuten zou onze trein komen richting Birobidzhan.
Het drong me nu pas door dat ik in het geboorteland van mijn moeder liep. Ze wist niet eens dat ik hier liep. Laat staan dat ze wist wat ik hier ging doen. Ik zou het haar wel later vertellen.
"Daisy! Onze trein is er." De vrolijke krullenbol sprong op en nam een korte sprint naar de trein dat nog niet eens stil stond. Ik grinnikte. Hij nam haast wel erg serieus.
Ik liep hem achterna en sprong de trein voorzichtig in. Harry liep naar rechts en vond een plekje helemaal voorin de wagon. Ik baande mezelf een weg naar hem toe.
Geconcentreerd keek ik op mijn plek om me heen. Rusland was echt duidelijk anders dan Engeland. De mensen waren voornamelijk blond en droegen veel jurken. Ook het landschap was totaal niet te vergelijken.
"KitKat?"
"Uh, ja lekker.": zei ik. Mijn hand ging naar de zak en ik haalde er een uit.
Harry ging lekker onderuit zitten en sloot zijn ogen. Nu kon ik hem goed bekijken. Het krullige haar was veel beter dan gister. Elke krul was gedraaid om een andere. Het zag er best geinig uit. Ook had hij op het vliegveld wat nieuwe kleding gekocht wat wel zijn maat was.
Ik volgde Harry zijn voorbeeld op en ging ook wat beter in mijn stoel zitten. Ik kon niet wachten om mijn tante en oom te ontmoeten! Wat zal Matthew blij zijn om weer iets over zijn ouders te horen.
"Hoe voelt het om in Rusland te zijn?"
Ik keek Harry aan. "Uh, gewoon. Normaal denk ik."
Hij haalde zijn schouders op. "Je familie is toch half Russisch?" Ik kuchtte wat. "Ja, mijn moeders kant half."
"En je vader?" Hij keek me vragend aan. Deze vraag kwam hard aan. Wanneer mensen wat over mijn vader vroegen, klapte ik altijd dicht. Ik weet bijna niks over hem. Alleen dat hij een Italiaanse afkomst heeft maar verder gewoon in Engeland woont. "Eh, nee. Hij is niet Russisch."
Harry knikte en ging er verder niet op in. Hij snapte het wel.
"Wil je-eh… Nog een KitKat?" Hij lachte even en gooide de zak richting mijn hoofd. Wat een kneus is het ook.
"Nee. Thanks." Ik gooide de zak bovenop zijn borst waardoor alle chocolaatjes uit de zak vielen. Mijn hoofd trok rood. "Oeps." Wat ben ik toch weer slim bezig.
Harry keek me nep-boos aan. "En bedankt, Daisy." Hij boog zich naar voren om alles op te rapen. Ik grinnikte en klopte hem op zijn rug.
Wanneer hij klaar was gooide hij de zak terug zijn tas in en keek me langdurig aan. Dit doet hij zo vaak… Ik kan er niet meer tegen. Zijn intense blik gaat dwars door je hersenen heen. Net alsof hij weet wat je denkt.
Voorzichtig en onopvallend draaide ik mijn hoofd weg. Plotseling voelde ik een hand op mijn eigen hand worden gedrukt. Waar was hij toch mee bezig? Dit hoofdstuk hadden we allang afgesloten en ik trapte er heus niet weer in.
Nog steeds keek ik de andere kant op totdat ik een vinger op mijn kin voelde die mijn hoofd zachtjes omdraaide. "Uh.." bracht ik gênant uit.
Harry lachte even en kwam dichterbij. "Je hebt ook zulke mooie ogen."