11)Bezoek

Seth en ik rijden even in stilte. Ik weet dat hij zo wel iets zal zeggen dus ik stel geen vragen en laat hem zijn gedachten op orde krijgen. Het duurt niet lang of we zijn thuis er staat een auto die ik niet herken voor de deur en als ik Seth ernaar zie kijken snap ik dat dit de bezoekers zijn waar Bella het over had en dat hij ze niet mag.
“Amy,” begint Seth terwijl hij naar de auto blijft staren.
“Er zijn een paar mensen die je graag willen ontmoeten vanavond. Ze zijn een beetje zoals de Cullens, maar niet helemaal hetzelfde. Ik wil dat je dat onthoud Amy. Deze nieuwe mensen zijn niet in elk opzicht te vergelijken met je familie. Twijfel alsjeblieft geen moment aan hoeveel Bella en Edward van je houden… Echt ze zien je een beetje als hun dochter in plaats van als een zus. Ze zouden voor jouw letterlijk door vuur gaan. Wil je me beloven dat je dat niet vergeet.” Zijn stem klinkt haast wanhopig. Ik neem zijn hand en hij lijkt een beetje te ontspannen. Ik wacht tot hij me aankijkt en zeg: “Ik zweer het Seth.” Hij glimlacht, duidelijk opgelucht.
“Wel in dat geval moeten we maar eens gaan. Anders denken ze nog dat we niet meer komen.” Zo’n opmerking is normaal als grap bedoelt, maar Seth leek me volledig serieus. Ik knik en volg hem naar binnen. Als ik binnen kom wordt ik plots omhelsd door Bella, ze trilt helemaal alsof ze erg hard aan het huilen is. “Lieverd kalmeer,” fluistert Edward terwijl hij Bella over de rug wrijft. Waar komt hij vandaan?
“Het komt allemaal goed, je hoeft Amy niet onnodig van streek te maken.” Bella knikt en lijkt naar kracht te zoeken. Plots voel ik iets vreemd… alsof ik een heerlijk zacht, warm deken omgeslagen krijg. Ik voel me geliefd en beschermd. Raar hè? Bella heeft me ondertussen los gelaten en kijkt me aan met een vastberaden blik.
Edward fluistert Bella nog iets toe dat ik niet kan verstaan en er verschijnt een glimlach op haar gezicht en het gevoel van veiligheid neemt toe.
“Kom Amy, ik wil je aan iemand voorstellen,” zegt Bella zacht terwijl ze me de woonkamer binnen leid. Daar staat mijn familie en een paar vreemde mensen. Ik tel snel en zie er vier. Twee –een jongen en een meisje- lijken me maar een paar jaar ouder dan ik, één man doet me aan Emmett denken en één lijkt niet bij het gezelschap te passen. Ik geloof dat ik hem knap zou kunnen noemen als hij niet zo iets lelijks over zich heen had. Het is niet echt zijn krijtachtige huid, maar meer iets dat hij uitstraalt. Het meisje keek me aan met een blik waardoor ik zin heb om me achter Bella te verstoppen, de jongen is wat minder eng maar ik zal er waarschijnlijk nooit echt mee vrienden kunnen zijn en de man gunt me maar een vlugge inspecterende blik voor hij zijn ogen keurend over Bella en Rosalie laat gaan. Ik merk dat Emmett en Edward hun geliefde beschermend dichterbij trekken voor Bella mij haastig naar zich toe trekt.
“Amy, dit zijn Jane,” Het meisje knikt zonder dat haar blik verzacht. “Alec,” de jongen legt een kalmerende hand Jane’s schouder en knikt naar me. “Felix” De man die op Emmett lijkt doet alsof hij een hoed afneemt en maakt me daarmee een beetje aan het lachen. “En Aro,” besluit ze. In plaats van een knik te geven loopt Aro op me af en grijpt mijn hand gretig. “Wat heerlijk om je te ontmoeten Amy…” De nieuwsgierigheid in zijn ogen verdwijnt en wordt vervangen door verbazing en dan een kwajongenslach. Het ziet er vreemd uit op zijn gezicht. “Bella,” zegt Aro alsof hij haar heeft betrapt op iets ondeugends maar niet echt kwaad is. “Heeft Amy op de één of andere manier jouw excellent talent over geërfd of help je haar een beetje?” Zegt hij. Plots zie ik iets in Jane’s ogen flitsen, en opnieuw en opnieuw, maar het komt nooit tot bij ons in plaats daarvan lijkt het wel in vuurwerk uiteen te spatten tegen een onzichtbare muur.
“Als Jane stopt met mijn familie aan te vallen zal ik u toestaan in hun gedachten te neuzen Aro. Dat heb ik al eerder gezegd. Ze heeft vandaag al mijn geduld op gebruikt. Ik kan er niet op vertrouwen dat ze Amy niet zal aanvallen.” Aro zucht teleurgesteld.
“Jane, ik zou het zeer fijn vinden als je dit niet meer zou doen lieverd. Je gave is uitmuntend en ik neem je niet kwalijk dat je niet door grenzen kunt die zelfs mij tegenhouden. Laat het rusten. Wrok is iets lelijks om te koesteren.” Ik denk dat in hier iemand verontwaardigd hoorde snuiven.
Bella keek even naar Edward ik luisterde aandachtig. “Jij laat het me weten als ze ook maar overweegt aan te vallen toch?” Ik hoor geen antwoord maar voel het deken wel verdwijnen. Ik voel me ineens veel minder op mijn gemak. Ik kijk naar Aro en zie hem tevreden glimlachen. Hij kijkt me in de ogen, maar lijkt er dwars door te kijken. Na een minuut staat hij tevreden recht en op exact hetzelfde moment voel ik het deken weer.
“Een opmerkelijk meisje… ze lijkt erg op je Bella.” Aro klinkt alsof hij diep na aan het denken is.
“Dank u.” Bella klinkt gespannen.
“Jullie hebben gelijk. Amy zal op haar school waarschijnlijk hoe dan ook te weten komen wat wij zijn. Ze kan het waarschijnlijk beter van ons te weten komen…” Ik voel de spanning in de kamer hangen.
“Maar…” Waarom moet er altijd een maar zijn?
“Ik denk vooral dat we eerst meer over deze… heksen en tovenaars te weten moeten komen. Voor we haar overhaast te veel vertellen…”
“Dat is belachelijk! Het zijn mensen met extra vaardigheden. Dat is het, ze zijn zich bewust van mythische wezens. Kinderen van de maan, wij en wat er allemaal nog meer in de wereld is!”
“Ze waren verbaasd over gedaanten verwisselaars, maar Lilly zei dat dat gewoon is omdat de meeste gedaanten verwisselaars gewoon tovenaars zijn die met een ingewikkelde spreuk in een dier kunnen veranderen. Zij noemen het-” Aro valt me in de reden. “Faunaten. Ja, heel interessant allemaal.”
“Eh, ja. Hoe weet u dat?” “Ik weet heel veel van je lieve Amy.” Bella trekt me achter haar voor Aro dichterbij kan komen. “Luister Aro, ik heb alles gedaan waar je me om vroeg, we hebben jaren lang ons best gedaan je niet in de weg te lopen en je geen reden te geven om je bedreigt te voelen, en die is er niet want wij willen gewoon met rust gelaten worden en gelukkig zijn. Je kent Carlisle beter dan je verdient en je zou moeten weten dat jouw plaats in nemen het laatste is dat hij wilt. Het enige dat ik van je vraag is dat je me toestaat om mijn zusje te vertellen wat ze snel genoeg zelf zal ontdekken zodat ze niet onnodig bang gemaakt worden door bevooroordeelde, kortzichtige mensen.” Ik snapte de helft van wat Bella zei niet, maar Aro leek echt geïntimideerd door haar. Ik keek op naar Edward in de hoop dat hij het me uit zou leggen en zag hem tevreden grijnzen. Een beetje alsof hij de beste voorstelling in tijden zit te kijken.
“Aha… Je hebt een punt lieve Bella.” Waarom vind ik het nu zo naar dat hij haar een compliment geeft? “Oké, maar ik kom op het einde van volgend schooljaar wel even langs om wat meer te leren over Amy’s nieuwe wereld.” En plots zijn ze allemaal weg. Ik lijk echter de enige te zijn die dat vreemd vindt. Bella zucht diep en zakt in de dichtstbijzijnde zetel. “Ik heb toch niets heel vreselijk gedaan of wel?” Ik loop naar haar toe en knuffel haar.
“Nee hoor Bella. Die man is een griezel en moest eens stevig op zijn plaats gezet worden,” stel ik haar gerust. “Amy heeft gelijk lieverd, Aro had het niet zien aankomen, maar vond het een interessante ervaring,” grinnikt Edward. Bella zucht opgelucht. Plots besef ik waar dit allemaal om ging.
“Gaan jullie me het grote geheim vertellen?” vraag ik opgewonden.
“Daar komt het op neer,” knikt Edward. Iedereen zit plots in een stoel of bank in een kring in de woonkamer. Huh? Wat is hier aan de hand?