37~

‘Ik, ik heb het niet,’ zeg ik zacht. ‘Je hebt het niet?’ Herhaalt Eric poeslief. ‘En waarom heb je het niet, liefje van me?’ Zijn stem laat kippenvel achter. ‘Ik gaf het aan…’ Ik frons even. Zal ik de oude meneer Honk wel noemen? ‘Aan wie?’ Alle zachtheid is uit Eric zijn stem verdwenen, hevig schudt hij me heen en weer. ‘Ik weet het niet meer!’ Schreeuw ik terug. ‘Misschien verfrist dit je geheugen wat op,’ dreigt Eric terwijl ik een mes voor mijn hoofd zie verschijnen. Het scherpe randje wordt aan mijn keel gezet. ‘Lieve, zachte, onschuldige Belle, als ik jou was zou ik maar snel vertellen aan wie je dat briefje gegeven hebt.’ Ik voel zijn adem op mijn wang, terwijl het mes iets harder tegen mijn huid gedrukt wordt. Ik slik een brok door en open mijn mond weer. ‘Meneer Honk,’ fluister ik zacht. ‘Beetje harder,’ gromt Eric boos. ‘Meneer Honk,’ sis ik tussen mijn tanden door. Hij laat me plots los waardoor ik wankel. Eric grijpt zijn kans en schopt mijn benen onder me vandaan. Met een klap beland ik op de harde vloer. ‘Bedankt, mopje,’ zegt Eric minachtend. Hij draait zich om en voordat ik het weet valt de deur weer dicht.

‘Gaat het wel?’ Ik schrik als ik Kylie’s stem weer hoor. ‘Jawel hoor. Ik ben het gewend,’ antwoord ik haar. ‘We moeten hier weg,’ denk ik hardop. ‘Ja. Maar hoe?’ Vraagt Kylie zacht. Het blijft even stil, beide diep in gedachte. ‘Kun je uit die kooi komen?’ Ik hoor een hoop gerammel, wat mijn vraag antwoord. Nee. ‘Is er een sleutel?’ Ik hoor een diepe zucht. ‘Ja, maar die heeft de wolf,’ zegt ze zachtjes. ‘De wolf? Zijn er hier honden dan?’ Mijn blik valt op de stapel botten, ze zijn dus door de honden op gegeten. Ik voel mijn schouders wat relaxen, het zijn vast geen mensen botten dan. Honden eten geen mensen, toch? ‘Nee, geen honden. Wolven. Hij is er een,’ de laatste zin fluistert ze zo zacht dat ik eigenlijk niet weet of ik het goed verstaan heb. ‘Hij is wat?’ Vraag ik haar. Het blijft stil. ‘Kylie?’ Nog steeds geen geluid. ‘Kylie? Hallo?’ Ik geef het op en laat mijn rug weer rusten tegen de muur. Wat deed mijn vader eigenlijk in de winkel van Honk? Hij was het toch wel?

‘Pap?’ Vraag ik nogmaals. Zijn blik is strak op mij gericht, maar hij geeft geen kik. Het is alsof hij in een soort trans is. Nu pas valt het me op dat er een klein pijltje uit zijn nek steekt. Met grote passen loop ik op hem af. ‘Wat is dit?’ Vraag ik benauwd. Mijn vader beweegt nog steeds niet, alleen zijn ogen volgen me. Ze lijken te zeggen; “haal dat ding uit mijn nek!”. Ik pak het pijltje beet en trek het zijn nek uit. Het lijkt op zo’n ding wat ze gebruiken om wilde dieren mee te verdoven. Maar nu is het mijn vader die stok-stijf-stil staat. ‘Gaat het wel?’ Ik pak zijn arm beet en schud hem heen en weer. Mijn vader verliest zijn evenwicht, zijn ogen worden groot en met een klap beland hij op de grond. ‘Sorry!’ Piep ik. In zijn hand heeft hij een klein briefje. Ik pak het uit zijn hand en lees wat er op het briefje staat. Hé?! Dit is het zelfde briefje! Met Elike’s handschrift! ‘Hoe kom je hieraan?’ Vraag ik dreigend. Mijn vader kan zich echter niet bewegen en kan mijn vraag dus ook niet beantwoorden. Ik zucht geërgerd. Plots zie ik een zwarte schim in mijn ooghoek heen en weer schieten. Nog voordat ik mijn hoofd volledig kan draaien beland ik met een harde klap op de grond. Gelukkig kan mijn vader een deel van mijn val breken. Zodra ik op wil kijken worden mijn ogen bedekt met een stuk stof. Niet veel later ben ik volledig buiten bewust zijn.