20. Damn visions.

Alice’ pov.
Dit was zo raar.. ik wist precies hoe het eten zou gaan. Hoe de gesprekken zouden verlopen en hoe Verona zou reageren. Het moest alleen noe gevoerd worden, het gesprek. Maar het kwam er niet. Het gesprek liep heel anders en zo ook de hele avond. Het had over het dansen moeten gaan. En eventueel ook over Maikel. Maar beide zaken zijn niet te woord gekomen. Het is ontzettend anders verlopen dan hoe het hoorde. Ik snap niet hoe dit kan. Dit moet ik met Edward overleggen, en misschien dat Chase me ook wel kan helpen.. Hier moeten we uitkomen. Zou mijn gave verslechteren? Of is Verona echt een apart geval?
“Alice, wil je alsjeblieft wel een beetje doen alsof je op de weg let?” vroeg Verona enigszins angstig vanaf de achterbank.
Ik kneep mijn ogen even dicht en richtte me weer op het rijden. Ik voelde dat Marissa me aan zat te kijken. Ze wist dat er iets anders was. Ik parkeerde de auto en stapte uit. Ik moest me enorm inhouden om niet in hoge snelheid het huis binnen te gaan. Vanuit dat opzicht was het vreselijk om weer een mens om ons heen te hebben. Om ons altijd maar als mensen te moeten gedragen. Nu was het pluspunt dat Verona een ontzettend lieve meid was. Alleen zo raar dit. Ik snap er helemaal niks van. Chase staat ons al op te wachten bij de deur en geeft me een kus, waarna we samen naar binnen lopen. Verona sluit de deur achter ons en word door Marissa sleurt haar mee naar boven.
“dankje mar.” Mompel ik zo snel dat Verona het niet kan horen. Marissa steekt haar duim omhoog en loopt verder de trap op.
Ik weet dat Marissa onwijs nieuwsgierig is, maar ze is zo lief om Verona boven te houden, zodat ik hier mijn gesprek kan voeren. Zodra ze buiten de gehoorlinie zijn begint Edward te lachen.
“Raak je je krachten kwijt zusje?” grinnikt hij.
Ik kijk hem vuil aan. “Dat doe ik niet.” Zeg ik vastberaden. “Er is iets met haar. Ik kan het nog niet plaatsen, maar er is iets met haar. Ik weet het zeker.” Ik begin weer te piekeren. Waarom loopt het nu opeens zo anders dan wat mijn visioen zegt. Mijn visioenen hebben het nog nooit fout gehad!
Weer begint Edward te lachen.
Chase kijkt me bezorgd aan en pakt mijn hand vast. “Wat is er aan de hand Alice? Waarom kijk je zo moeilijk?”
Ik kijk hem even aan, maar schud dan met mijn hoofd. Ik moet hier toch zelf uit zien te komen, vooral om dat Edward mij zo uitlacht. Ik besluit mijn mond te houden en ik loop richting de computer. Binnen een mum van tijd staat Edward achter me.
“Lief zusje, sorry. Ik wil je niet boos maken. Ik maakte maar een grapje. Ik weet hoe je je voelt als je gave even uitvalt. Ik help je.” Zegt hij tegen me.
Even kijk ik omhoog maar al snel richt ik mijn blik op de computer.
“Ik heb het al opgezocht.” Hoorde ik Carlisle zeggen. “Edward heeft alles verteld en ik weet al hoe het zit.” Hij komt uit de keuken gelopen, naar de computer toe en opent een bestand.
“Waarom kon je dat niet gewoon zeggen Edward?” bitch ik naar hem.
“Ik wist het niet eens, ik focuste mijn aandacht op jou.” Verdedigd hij zichzelf hem. Edward is een ontzettend lieve jongen, en hij maakt zich dus ook wel zorgen om mij, als hij alles gelijk aan Carlisle verteld. Jammer alleen dat hij zulke ontzettend flauwe grapjes maakt.
Snel lees ik het bestand door. Het gaat over besluiteloosheid. Het ligt dus niet aan mij. Het ligt aan Verona. Verona is een ontzettend besluiteloos persoon. Hierdoor kan ik geen visioenen van haar krijgen.

Maikel en Verona zitten samen bij Maikel thuis op zijn kamer. “Verona, ik vind je echt een ontzettend leuke meid.” Begint Maikel. Ik zie hoe Verona een kleine angst in haar ogen krijgt. “en ik denk dat ik misschien ook wel verder wil met jou...” Maikel twijfelt, omdat Verona niks zegt. Hij kijkt sip naar het dekbed waar ze samen op zitten en beseft dat dit hem niet gaat worden. Verona begint met praten en Maikel kijkt haar hoopvol aan. “Maik... ik vind je een ontzettend leuke jongen, maar ik wil niet verder met jou. Ik wil geen vaste relatie, maar ik hoop dat we vrienden kunnen blijven? Je bent echt een geweldige vriend.” Verona kijkt hem schichtig aan en Maikel kijkt terug naar het dekbed. Hij kan een traan net binnen houden. Verona gaat dichterbij zitten en legt haar armen om hem heen. Maar Maikel duwt haar weg. “Ik wil even alleen zijn..” zegt hij met een beknepen stem. Verona knikt en gaat weg. Zodra de deur gesloten is, slaat Maikel zijn vuist kapot tegen de muur.
Toch een visioen van haar. Alweer. Edward begon er met Carlisle over te praten, terwijl ik nog in shock was over wat er net was gebeurt. Ik heb dan misschien geen ziel, maar dit raakte mij. Ik zag hoeveel pijn Verona zichzelf en Maikel deed. Terwijl ze ook gewoon bij hem zou kunnen blijven. Maar gelijk besefte ik dat dit visioen ook wel eens onwaar zou kunnen zijn, aangezien Verona zo ongelofelijk besluiteloos is.
“Is dit ook waar jullie het aan tafel over gehad hebben?” vroeg Carlisle mij.
“Nou, ze heeft in ieder geval verteld dat ze niet met iemand iets wil beginnen. Maar ze heeft niks over Maikel gezegd.”
“Misschien krijg jij visioenen over wat jij dénkt dat er gaat gebeuren. En dan krijg je een visioen om het te bevestigen. Terwijl het helemaal niet waar is. Gewoon omdat je Verona niet kan pijlen.”
Plotseling hoorde we een knal van boven, die de moderne muziek die daar vandaan kwam verstoorde. Edward schoot in de lach. Ik haastte me naar boven, om daar een geschrokken Verona, een lachende Marissa en een lamp op de grond aan te treffen.
“Wat is hier gebeurd?”vroeg ik verbaasd.
Lachend vertelde Marissa dat ze bezig waren met de choreografie, en dat Verona daarmee de lamp naar beneden heeft gehaald.
“Nou, dat vind ik eigenlijk nog best knap. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?”vroeg ik Verona.
“Uhm ja.. mijn been ging de lucht in enzo... sorry voor de lamp.” Stamelde ze.
“geen probleem.” Zei ik kortaf waarna ik weer naar beneden ging.
“Waarom kan ik dit soort dingen niet meer aan zien komen??” mompelde ik geïrriteerd. Ik ging op de bank zitten en gooide het kussen naar het grinnikende hoofd van Edward, die hem behendig opvind. Chase kwam naast me zitten en nam mij in mijn armen. Ik zuchtte en nestelde me tegen hem aan.

She’s so nimble! She could put her leg up so high she could drop the light down. Nice ^^ ~ Marissa.