19. Appatizer

Verona’s pov.
Een ober wees ons het plekje waar we konden gaan zitten. Een tafel voor vier personen, ook al waren wij met drie. Alice keek me aan, alsof ze door me heen probeerde te kijken. Ik legde mijn blik op iets anders. Op de manier waarop de servet die voor mij lag, gevouwen was. Het was stil aan tafel. Te stil voor deze twee maffe kinderen. Dit leken ze echter zelf ook door te hebben, want ze begonnen gelijk met elkaar te praten over of ze een voorgerecht wilden of niet. Ik keek rond en ontdekte een a-4’tje dat aan de bar hing. ‘personeel gezocht’ hing er op. Ik dacht even na. Ik had wel echt een baantje nodig. Maar of dit nou ook het geschikte baantje voor mij was? Hiervoor moest je goed met mensen kunnen praten, terwijl ik ze niet eens aan durfde te kijken. Het liefst zou ik in het ziekenhuis werken, maar omdat ik maar 1 jaar van mijn biologie-opleiding gedaan had, zou ik nooit iets kunnen vinden.
“En wat denk jij daarvan?” verstoorde Alice mijn gedachten.
“Uhm.. waarvan” vroeg ik, een beetje van mijn stuk.
Marissa lachte zachtjes en Alice zuchtte.
“Marissa heeft honger, zij wil een voorgerecht. Ik heb geen honger. Jij wel? Want het staat nu 1-1 en jij moet er 2-1 van maken. Dan kunnen we besluiten of we een voorgerecht doen snap je? Weetje, de hoofdgerechten zien er zo lekker uit dat ik het liefst gelijk daaraan begin snap je? Dus nu moet jij de keuze maken, willen we wel of niet een voorgerecht? Want ik heb het liever niet, maar Marissa wel snap je? En ik word echt niet boos als jij wel een voorgerecht wil hoor, want dan doen we dat alle drie, maar het zou wel jammer zijn snap je? Kijk maar eens naar de hoofdgerechten, die zijn zo lekker!”
“Ja Alice, ik snap je...” deelde ik mee, voordat ze me nog meer uitleg kon geven.
“Had u al een keuze kunnen maken?” Vroeg de ober.
“Ja,” antwoorde ik nadat ik door had dat ik als eerst moest bestellen, omdat Alice en Marissa er anders niet uit zouden komen. “ik lust wel een kopje tomatensoep als voorafje” met een grijns keek ik Alice aan, die beteuterd naar haar mooi gevouwen servetje keek, terwijl Marissa vrolijk kirde en niet kon wachten tot zij mocht bestellen. “en een kip filet hawaii alstublieft.” Maakte ik mijn bestelling af.
Ik wachtte tot de anderen ook besteld hadden en liet de vragen van Alice over me heen stromen, waarna ik ze braaf beantwoordde.
“Hoe zit het nu met je nieuwe huisje? Wanneer mag je er in?”
“Omdat de mensen er al uit zijn, en het papierwerk vandaag gedaan is, mag ik overmorgen al in het huis.”
“Oww, dan hoef je nog maar twee nachtjes bij ons!”
“Vind je het erg dan? Dat ik bij jullie slaap?” Even voelde ik de angst dat ik toch de verkeerde beslissing had gemaakt om hier te blijven. Even voelde ik de angst dat ze me toch niet mochten. Even wilde ik de papieren van het huis verscheuren en terug gaan naar Engeland.
“Nee gekkie, tuurlijk niet! Het lijkt me voor jou alleen fijner als je je eigen huisje en je eigen plekkie hebt!”
Ik was weer gerust gesteld.
“En misschien word het dan wel een keer ‘jullie’ huisje... dan kun je er ooit nog een gezinshuisje van...”
“Luister Veroon, Alice probeert je de hele tijd te koppelen, maar daar moet je je niks van aantrekken hoor. Laat je niet pushen en doe vooral je eigen ding. Wij zouden het gewoon ontzettend leuk vinden als jij inderdaad je eigen vriend en je eigen wereldje zou krijgen. Want wij weten hoe geweldig het is om verliefd te zijn.” Onderbrak Marissa mij.
“Ja, daar heeft Marissa wel gelijk in..” beaamde Alice. “Ik zou het overigens ook geweldig vinden om tante te worden! Dan ga ik heel veel op jou kindjes passen!”
Ik liet de woordenstroom even tot mijn warrige hoofdje doordringen. “Maar waarom krijgen jullie dan niet zelf kinderen? Of is er één van jullie al zwanger? Want ik ga echt binnenkort geen vriend krijgen.”
Om één of andere reden keken allebei de meisjes plotseling naar hun servet. De servetten werden overigens weggehaald, en in de plaats daarvan werd het voorgerecht neergezet. Beiden bleven ze naar hun soep staren, tevens merkte ik op dat Marissa haar vuist gebald had. Even werd ik bang, maar al snel keek Alice mij vriendelijk aan, al zag ik verdriet in haar ogen.
“Marissa en ik zijn allebei onvruchtbaar.” Zei ze op een zachte toon.
Mijn ogen werden groot en ik voelde me ontzettend schuldig.
“Uhm, sorry jongens, dit had ik totaal niet verwacht. Het spijt me ontzettend.”
“maakt niet uit.” Zei Marissa, die me alweer een glimlach kon schenken. “geniet van je soep.”
In stilte begonnen we aan onze soep. De tomatensoep was lekker. Er zaten gehaktballen in en heel veel lekkere groenten. Hij was niet te waterig en er zaten gelukkig geen sliertjes in. Ik keek naar de gehaktbal die op mijn lepel heen en weer rolde.
“luister jongens, het spijt me heel erg, maar ik heb het hele vriendjes gebeuren allang achter de rug. Ik het te lang gezocht naar een leuke jongen, maar ik heb nooit een jongen gevonden die echt bij me past. Hierdoor heb ik het op gegeven, want niet op ieder potje past een dekseltje. Of soms is het dekseltje al weg gegooit.” Ik laste even een stilte in. “Ik ga geen jongen tegen komen waar ik voor de rest van mijn leven mee wil blijven. Dus ook al word ik verliefd guys, ik ga me er niet aan toegeven, want ooit zal het uitgaan. En dan zit ik weer met verdriet. Het spijt me heel erg, maar ik ben niet de zus die jullie een tante gaat maken.”

I do want to have children. This is so unfair. If you can have children, have them. Even if you only do it for me, for the ones who can’t have them. Alice got used to it, and so are the others, but I am not yet. ~ Marissa.