Epiloog

‘Zoey, Demi komen jullie? Anders komen we te laat!’ Riep ik naar boven toe.
‘Ja, we komen!’ Riepen ze in koor.
Het was een tweeling en ondanks dat ze niet enorm veel op elkaar leken. Vulden ze elkaar aan en goed ook. Zoey heeft mijn blonde haar en de blauwe ogen van Rhys. Demi heeft de bruine haren van Rhys en mijn bruine ogen. Beide zijn ze beeldschoon. Rhys kwam al aanlopen, nou ja zeulen, met hun koffers.
‘Hoeveel nemen ze mee?’ Klaagde hij en hij trok een pruillipje. ‘Krijg ik nu een kusje voor al mijn harde werken?’
Ik gniffelde en kuste hem.
‘Iewl als jullie maar niet zo kleffen op perron hoor,’ riep Zoey vanaf de trap.
‘Nee inderdaad tweelingzus. Dat zou ik echt niet trekken.’
Ik grijnsde. Ze hadden de bijdehandheid van mij.
‘Hé niet zo bijdehand dames,’ zei ik.
Ze glimlachten en kwamen naar beneden met hun uilen.
Ik pakte de hand van Zoey en Rhys pakte de hand van Demi.
‘3, 2, 1,’ zei ik en we verdwijnselden.
‘Nou je loopt op de muur tussen perron negen en tien,’ zei Rhys toen hij de koffers op een kar hees. Zoey en ik pakte samen de kar vast.
‘Klaar?’ Vroeg ik zacht.
‘Helemaal!’ Kirde ze enthousiast.
‘Nou daar gaan we dan. Tot zo!’
We renden richting de muur en Zoey slaakte een opgewonden kreetje toen ze door de muur een gleed. Rhys en Demi verschenen al snel achter ons. Met hulp van ons hezen we hun koffers in de trein. We namen uit gebreid afscheid en ze beloofden dat ze dagelijks zouden schrijven. Ja, nee echt niet. Dat wist ik heus wel. Als je er eenmaal was, was je je ouders zo vergeten! Ik kuste en beide en drukte hen nog wat chocolaatjes in de hand.
‘Voor onderweg,’ zei ik.
Ze omhelsden mij en Rhys nog een keer en stapte toen de trein in. Rhys en ik sloegen onze armen om elkaar heen. Na een hoge fluittoon verdwenen ze uit het zicht en we zwaaiden en na totdat we ze niet meer zagen. Ik kuste Rhys nog eens en omhelsde hem.
‘Hmm. Ik ga ze wel missen,’ fluisterde ik.
‘Ja ik ook,’ fluisterde hij. ‘Het betekend ook, dat we kunnen doen waar we zin in hebben en kunnen eten wat wij lekker vinden. En ze komen in de kerstvakantie weer naar huis. Ze zullen het net zo leuk hebben als dat wij het hebben gehad. Al zullen hun geen oorlog mee maken.’
‘Nee,’ zei ik en ik zwaaide even naar Harry die met Ginny en hun dochter Lily net op weg naar huis gingen.
‘Alles goed?’ Vroeg ik toen ik ze tegemoet liep. Ik knikte naar zijn dochter en zijn voorhoofd.
Hij aaide zijn dochter of zijn bol en wreef over zijn litteken.
‘Ja,’ zei hij. ‘Alles is goed.’