36~

De geur heb ik snel een labeltje gegeven, Monroe’s heerlijke aftershave. Hij haalt zijn hand van mijn ogen en grijpt mijn boven armen beet. ‘Gaat het wel?’ Vraagt hij bezorgd. Ik knik. ‘Ik verloor gewoon even mijn evenwicht,’ zeg ik iets wat blozend. ‘Wat doe je hier in de winkel?’ Vraagt Monroe terwijl hij langs me heen kijkt. ‘Voor Elike,’ antwoord ik simpel. Er lijkt iets in Monroe’s ogen te veranderen. Hij pakt mijn onderarm stevig beet en trekt me iets naar hem toe. ‘Wat moet je halen?’ Vraagt hij dwingend. Ik haal mijn schouders op en probeer mijn arm terug te trekken. Ik hoor de gordijnen open schuiven. Meneer Honk verschijnt achter de toonbank. Zodra hij Monroe opmerkt rent hij weer naar achter. Voordat ik volledig kan registreren wat er gebeurt, is Monroe aan de andere kant van de toonbank. ‘Monroe!’ Schreeuw ik hem na, maar hij is al verdwenen door het gordijn. Achter me hoor ik het belletje rinkelen. Als ik me omdraai staat mijn hart stil. ‘Pap?’

Slaperig open ik mijn ogen. Was dat een droom? Of een herinnering? Mijn hoofd voelt zwaar, het lijkt alsof mijn nek hem amper rechtop kan houden. Mijn droge mond schreeuwt om een druppeltje water. Mijn ogen scannen de ruimte. Geen water te zien. Wel een soort oven. De warmte die er vanaf komt is zelfs hier te voelen. Als ik me echt focus op de kieren lijk ik zelfs vuur te zien. Ik wiebel wat heen en weer zodat ik mijn knieën naar me toe kan trekken. Vermoeit laat ik mijn hoofd rusten tussen mijn knieën. Ik wil hier weg. Ik wil naar huis. Naar mijn ouders en mijn broertjes. Ik ben dom geweest om weg te gaan. Ik zucht en laat mijn hoofd tegen de muur vallen.

‘Pssst.’ Ik schrik op van het plotselinge geluid. ‘Pssst.’ Ik kijk naar rechts, waar het geluid vandaan lijkt te komen. ‘H-hallo?’ vraag ik zacht. ‘Niet bang zijn,’ zegt een jonge meisjesstem. ‘Wie ben jij?’ Vraag ik in de richting van het geluid. ‘Ik ben Kylie Schippers,’ antwoord het meisje. Plots zie ik vanuit de muur een kleine hand tevoorschijn komen. Kylie Schippers, die naam komt me heel erg bekent voor. Waar heb ik dat toch eerder gehoord. ‘Ik en mijn broer zijn maanden geleden ontvoerd,’ klinkt de zachte stem weer. Dat is het! Ik heb het op het nieuws gezien! ‘Och Kylie, is alles wel goed? Ik vind het zo erg voor je! Hoe kom je hier? Je was op het nieuws! Waar is je broer? Gaat het wel?’ Ratel ik door. Een zacht gegrinnik vult de kamer. Het lijkt wel alsof de kamer in een soort L-vorm lijkt te lopen, haar geluid lijkt vanuit een ander deel te komen. ‘Ik maak het goed. Ik zit wel in een kooi,’ legt ze uit. Vandaar dat ze niet helemaal naar mij toe kan komen. ‘Waar is je broer?’ Vraag ik nogmaals. ‘Hij, hij ging…’ Verder komt ze niet. De deur zwaait met groot geweld open. ‘Waar is het briefje?’ Buldert Eric. Hij komt met grote passen op me af en grijpt me bij mijn kraag. Voor ik het weet sta ik op twee voeten. ‘Ik vraag het nog één keer. Waar is het briefje?!’