11. The Last Fight - Part 1

Iedereen had zich verzameld op het grote plein en alle dieren stonden met een harnas om te wachten in rijen. Enora en Helena waren aan het controleren of alle ecliptianen er waren en Yin en Yang waren alle seres aan het controleren. Ik stond bij alle andere sterrenbeelden. We waren nog maar met z’n 15e, 16 natuurlijk als je Gemini en Gemini als twee telde, maar aangezien ze beide altijd precies hetzelfde deden, telde je ze automatisch als één. Ik had de vergiftigde pijl veilig in mijn riem gestoken zodat niemand hem zou zien en had al mijn pijlen geslepen voor het gevecht. Mijn boog zat op mijn rug en ik was er helemaal klaar voor. ‘Als we met de boten zouden gaan, zou dat veel te lang duren en zouden ze ons al aan zien komen’ begon Enora. ‘Vandaar dat we waarschijnlijk een portaal hebben in de geheimen grot waar we doorheen kunnen gaan. Ze zullen ons vrijwel direct zien, dus we moeten ons meteen kunnen verdedigen’. ‘Is iedereen zover?’ vroeg Yin. Iedereen knikte en langzaam liepen we een voor een de grot in. Naast mij liep Jason en aan de andere kant Virgo en Robijn. Voor ons gingen de ecliptianen een voor een het portaal door, totdat wij aan de beurt waren. Ik ademde nog één laatste keer diep in en uit en stapte toen samen met Jason het portaal door.

Mijn voeten zakte meteen weg in het zand en ik keek naar de 5 torens die boven het zand uit staken. ‘Hun paleis is voornamelijk ondergronds’ zei ik tegen Jason. ‘Oké, daar gaan we dan’. Toen iedereen er was begonnen de eerste ecliptianen de rennen en verschillende kreten kwamen in onze kelen opborrelen. De slangendragers op de torens schrokken van ons en begonnen meteen een verschillende bellen te trekken. De poorten van de torens schoten open en honderden slangendragers schoten naar buiten. Even was er een moment dat iedereen aan het rennen was, maar toen vielen de eerste slachtoffers.

Tussen de vechtende massa in trok Jason mij mee aan mijn hand een van de torens in. Alle sterrenbeelden plus onze leiders volgde ons en we verspreidde ons in het kasteel. De slangendragers hadden ons duidelijk niet zien aankomen want ze schoten meteen in de stress. Er kwamen verschillende op ons afgerend maar die werden meteen achteruit geblazen door de vuurstralen van Enora en Helena. Het kasteel zag er nog precies hetzelfde uit als dat ik me nog kon herinneren. Het leken om donkere ondergrondse gangen en alles stonk er. Uit een bepaalde deur kwamen Markus en Felix gerend met een hele vloot van slangendragers achter zich aan. Enora, Helena, Yin en Yang stortten zich meteen op hun zodat wij verder konden. ‘Waar is die lafaard van een Rasalhague’ zei Draconem. ‘Hij zal waarschijnlijk wel anders piepen nu’. Toen ineens werd heel de ruimte bedekt met zwarte vuur rook en kon ik helemaal niets meer zien. Ik raakte Jason kwijt uit het zicht en de andere ook. Ik voelde dat mijn pols werd vastgegrepen en zag dat het een slangendrager was. Ik pakte een pijl en stak een van zijn ogen eruit. Ik duwde hem aan de kant en toen ving ik ineens een glimp op van Jason die tegenover Arlene stond. ‘Jij bitch!’ schreeuwde hij. ‘Kom me maar halen als je kunt’ zei ze kinderachtig en ze draaide zich om en rende een donkere gang in. Jason zette de achtervolging in en ik wilde hetzelfde doen, maar toen werd mijn weg geblokkeerd door verschillende slangendragers. Ik vocht me zo snel mogelijk een baan door de slangendragers heen en rende de donkere gang in.

De donkere gang leek wel oneindig ver door te gaan en ineens had ik in de gaten dat in uit kwam in een kleine andere ruimte. Het was er verdacht stil en er was er geen slangendrager te bekennen. Toen ineens hoorde ik metaal tegen elkaar aan slaan en rende ik door naar een andere gang. Het geluid van metaal kwam steeds dichterbij en ik wist dat Jason aan het vechten was tegen Arlene. Toen ik de hoek om kwam, schoot er een rilling over mijn rug. Ik werd licht in mijn hoofd en misselijk tegelijkertijd. Arlene had Jason op een bepaalde manier vast waardoor ze in een beweging een mes in zijn keel kon steken. ‘Sagi’ bracht Jason uit maar nog voordat ik ook maar één millimeter kon bewegen, schoot haar mes naar beneden en doorboorde de keel van Jason. ‘NEEEEEEEEEEEEEE’ schreeuwde ik met alle lucht die ik in mijn longen had uit en ik rende naar zijn lichaam toe. Arlene deinsde achteruit en keek vanaf een afstandje toe. Jason’s ogen waren nog half open, maar ik wist dat hij zou sterven. Hij probeerde nog iets te zeggen, maar toen ademde hij zijn laatste adem uit en sloten zijn ogen. Tranen stroomde over mijn wangen en ik wist niet was ik moest doen. Ik was zojuist de dierbaarste persoon op de hele wereld verloren en dat allemaal door die heks. ‘Wat zonde’ zei Arlene spottend. ‘Eerst Joost, toen Henrik en nu als laatste je laatste beschermer die je nog had, Jason’. En toen kreeg ik een waas voor mijn ogen van woede. Ik keek met op en keek Arlene recht in haar ogen. Ik stond op en toen ze zich opdraaide om weg te rennen, zette ik de achtervolging in. Ik vergat even alles en had nog maar één doel voor ogen en dat was om Arlene te vermoorden. Arlene rende de gangen en draaide zich halverwege om, om mij met een verrassingsaanval te belagen. De vuurde verschillende vuurstralen af en ik ontweek ze allemaal. Ik schoot de ene pijl naar de andere pijl af en ze werd één keer geraakt in haar arm. Ze trok hem eruit alsof het niets was en sloeg elke pijl die ik vasthield uit mijn hand, totdat ik geen één pijl meer over had. Ze vuurde een vuurstraal af op mijn hand waardoor ik ook mijn boog moest laten vallen. ‘En hier sta je dan, Sagittarius de grote. Je hebt zoveel meegemaakt in je miezerige leventje. En dat allemaal te bedenken dat ik je strenge bazin was in je weeshuis vroeger. Had ik je toen maar vermoord net zoals ik je beschermers vermoord heb’. Ze vuurde een grote vuurmassa op mij af en ik kwam hard terecht tegen de muur. Ik transformeerde direct terug in een mens en lag bloedend op de grond. Ik kon me haast niet meer bewegen en zag dat ze steeds dichterbij kwam. Toch kreeg ik de kracht om op te staan en ik keek haar aan. Ik wist dat ik de vergiftigde pijl alleen moest gebruiken voor Rasalhague, maar dat kon me niets meer schelen. ‘Jij hebt me Henrik afgenomen. Jij hebt me Joost afgenomen en nu Jason. Het is genoeg’. Langzaam haalde ik de vergiftigde pijl uit mijn riem en stak hem richting Arlene. Haar ogen werden groot en voor het eerst zag ik iets in haar ogen dat ik nog nooit bij Arlene gezien had, angst. ‘Dat is onmogelijk’ fluisterde ze. ‘Nee, dat is het niet. Ik ben de drager van de vergiftigde pijl en jij, gaat eraan’. Met een snoekduik draaide ze zich om en zette het op een lopen. Terwijl ik begon te rennen transformeerde ik in een centaur en zette de achtervolging in. Mijn paardenbenen konden veel sneller rennen als die van haar en af en toe keek ze achterom of ik al dichterbij kwam. Toen ik dichtbij genoeg was, maakte ik een grote sprong en sprong ik op Arlene en in diezelfde beweging, stak ik de vergiftigde pijl in haar nek. Haar ogen werden groot en ze viel als een doffe zak op de grond. Degene die Jason, Joost en Henrik vermoord had, was nu voorgoed dood.