35~

Die stem. Mijn ogen vliegen open en ik staar in een bekend gezicht. ‘Monroe?’ Ik baal, mijn stem klinkt verdacht emotioneel. Monroe begint te lachen. ‘Ahh, je hebt dus mijn tweelingbroer al ontmoet.’ Tweelingbroer? Wat? ‘Ik ben Eric, de leukste van ons twee.’ Hij steekt zijn hand uit, die ik niet kan schudden, mijn handen zijn vastgebonden. Ik haal mijn wenkbrauw op en bekijk de jongen voor me eens goed. Het is inderdaad niet Monroe. De sproetjes op Eric zijn wang heb ik niet bij Monroe gezien. En ook is de spiermassa van Eric bijna eng… Bij Monroe is het meer sexy. Belle! Beheers je! Noem je Monroe nou sexy? Eric gaat naast me door zijn knieën. Zijn uitgestrekte hand begeeft zich langzaam naar mijn wang. Ik probeer achteruit te deinzen, maar de muur achter me houdt me op mijn plek. ‘Je bent mooi,’ zegt Eric met een lage stem terwijl hij met zijn duim over mijn wang wrijft. Zijn ogen scannen mijn lichaam schaamteloos. Hij likt zijn lippen. Alsof hij me in een pan kippensoep ziet liggen. Ik kuch, wat zijn ogen weer omhoog laat schieten. Hij haalt grijnzend zijn hand weer van mijn wang af. Nonchalant staat hij op en keert hij zich richting de deur.

Paniek vult mijn lichaam. Hij mag niet weg gaan! ‘Wacht,’ piep ik schoor. Hij luistert niet, hij verdwijnt door het gat van de deur. ‘Eric!’ Roep ik harder dan verwacht. De deur valt met een harde klap dicht. Mijn ogen wennen weer aan het donker. Waarom hielp hij me niet? Hij is de broer van Monroe! Hij kan me naar Monroe brengen. Dan ben ik weer veilig. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken. ‘Nee. Niet huilen. Beheers je Belle,’ fluister ik tegen mezelf. ‘Denk aan leuke dingen. Aan puppy’s in de sneeuw. Aan kittens met een bolletje wol. Aan konijntjes in een boom. Konijntjes in een boom? Ik word gek. Ik word gek,’ nerveus schuifel ik heen en weer op mijn plek. Wat is er gebeurt toen ik in de winkel van Honk was? Hoe kom ik dan hier? Heb ik het recept overhandigd? Met mijn vingers friemel ik wat, zodat ik richting mijn broekzak kom. Tot mijn verbazing ben ik lenig genoeg om met mijn vingers de broekzak in te komen. Leeg. Ik zou zweren dat ik het hier in heb gehad. Ik heb het dus overhandigd. Ik probeer in mijn gedachtes te graven.

De man kijkt schuchter om zich heen. ‘Weet je dit zeker?’ vraagt hij met het briefje in zijn hand. ‘Euhm, ja?’ Ik kijk de man vragend aan. Waar heeft hij het over? Het is toch gewoon een recept. Hij knikt kort en verdwijnt dan door de gordijnen heen naar een andere kamer. Ik denk dat daar het magazijn is. Achter me hoor ik plots een bekende stem. Een sterke geur vult mijn longen. Ik draai me om maar verlies meteen mijn evenwicht. Alles is zwart.