06.

Een groep vredesbewakers brengt Matthew en mij naar het gemeentehuis, waar we afscheid kunnen nemen van familie en vrienden. Als eerste komen mijn ouders binnen. Ik sla mijn armen om mijn moeder heen en doe mijn best om niet te huilen. We zeggen een tijdje niets en blijven gewoon zo zitten. Totdat twee vredesbewakers zeggen dat de tijd om is.
'Succes schat.' fluistert mijn moeder, terwijl ze voor de laatste keer door mij haar strijkt.
'Je kunt het.' zegt mijn vader, waarna hij zonder omkijken de deur uitbeent.
Het afscheid voelt niet als een afscheid. Meer alsof mijn ouders me gewoon succes wensen voor een wedstrijd. Ik bijt even op mijn lip. Misschien vinden ze het wel helemaal niet zo erg dat ik mee moet doen aan de spelen.
Dan gaat de deur alweer open en komen mijn vriendinnen binnen. Jasmine natuurlijk voorop en ze slaat haar armen om mij heen.
'Je blijft voor altijd mijn beste vriendin.' zegt ze zachtjes, terwijl haar ogen rood zijn van de tranen.
'Jij ook de mijne.' antwoord ik, terwijl mijn ogen prikken.
'Je kunt winnen.' zegt Kimberly, terwijl ze me omhelst. 'Je bent snel en bent goed met je drietand.'
Ik knik even. 'Bedankt.'
'Ik zal je missen.' gilt Rose. Ook zij geeft me een knuffel, maar dan moeten ze meteen weer weg van de vredesbewakers.
'Ik zal jullie ook missen.' fluister ik zachtjes tegen de dichte deur. Een tijdje blijf ik zo zitten. Starend naar de dichte deur. En vooral proberen niet te denken aan de spelen. Niet denken dat ik district 4 nooit meer terug zal zien. Niet denken aan hoe ik dood zal gaan. Gewoon niet denken. Achter de deur klinkt luid gepraat. Iemand is het ergens niet mee eens. Het kwade geschreeuw, van een stem die mij zo bekend is. Dan zwaait de deur open.
'Finnick!' gil ik, terwijl ik me in zijn uitgespreide armen werp. De tranen stromen over mijn wangen. Tegenover Finnick hoef ik me niet groot te houden. Hij is de enige die op dit moment precies weet wat ik meemaak.
'Het spijt me Annie. Dat ik je in deze nachtmerrie heb meegesleept. Het is mijn schuld.'
'Wat is jouw schuld?' Ik kijk Finnick verbaasd aan.
'Dat je mee moet doen aan de spelen. Het spijt...'
'Maar daar kan jij toch niets aan doen?' onderbreek ik hem. Hoe kan Finnick denken dat dit zijn schuld is?
'Het is wel mijn schuld.' Zijn groene ogen staren me doordringend aan.
'Snow is erachter gekomen dat ik jouw straf onderbrak en wilde wraak. Dus heeft hij ervoor gezorgd dat je getrokken werd door de spelen.'
'Wat...Hé...Nee.' mompel ik. Dit kan niet waar zijn toch? Dit doet het Capitool toch niet? Mijn hoofd tolt en ik klem me vast aan Finnick. Hij kijkt me bezorgd aan. Ik zie er vast uit alsof ik flauw ga vallen ofzo.
'Maar er worden toch lootjes getrokken? Het is toch gewoon toeval?' probeer ik er tegenin te brengen.
'Annie, dat geloof je toch niet echt?'
Hij heeft gelijk. Er valt niets tegen zijn logica in te brengen. Het is bizar dat ik eerst dacht dat het echt gewoon toeval was en het nu allemaal gemanipuleerd blijkt te zijn door het Capitool. De Hongerspelen, niet alleen het perfecte middel om te laten zien dat ze oppermachtig zijn, maar ook om personen die ze kwijt willen ongestoord te kunnen vermoorden. Niemand kan er iets tegen doen.
'Het spijt me. Het spijt me zo.' herhaalt Finnick, terwijl hij door mijn haar strijkt.
'Het is jouw schuld niet.' fluister ik. 'Zonder jou was ik misschien al doodgegaan aan de zweepslagen. Of was ik al eerder verdronken. Die keer dat jij me redde toen ik in het water viel. Zonder jou was ik allang dood geweest.'
'Maar...' probeert Finnick er tegenin te brengen.
In een opwelling buig ik me naar voren en duw mijn lippen op zijn mond. Het maakt niet uit dat ik straks de arena in moet. Het maakt niet uit dat ik straks doodga. Het maakt niet uit dat de vredesbewakers op de deur staan te bonzen, omdat Finnick weg moet. Niets maakt meer uit. Alleen Finnick bestaat op dit moment nog voor mij.