34~

Ok. Dit is zo ranzig. Met een frons bestudeer ik de stapel botten die tegen de muur aan liggen. Ondanks dat het donker is in de ruimte waar ik me nu bevind, kan ik zien dat dit geen dierenbotten zijn. Nee, dit zijn menselijke botten. Waar ben ik beland? Ik dacht dat kannibalisme verboden was in Nederland? Ik ga wat rechterop zitten als ik geluiden van links hoor. Mijn hoofd kan ik met moeite draaien. Het lijkt wel alsof elke spier in mijn lichaam niet mee wilt werken. Ik heb ook zo’n dorst. Hoe lang ben ik hier al? Hoe ben ik hier gekomen?

Het is koud buiten, ik sla mijn armen om me heen om me te beschermen tegen de koude wind. Het winkeltje van meneer Honk komt in zicht. Nieuwsgierig kijk ik weer naar het briefje. Wat zou dit betekenen? Er staan duidelijk hoeveelheden achter de lange woorden, maar die lange woorden zelf… geen idee wat dat zou kunnen zijn. Misschien is het Latijns. Ik kom abrupt tot stilstand als ik tegen iets hards aan bots. ‘Oh sorry,’ stamel ik als de man me boos aan kijk. Hij mompelt wat en keert me de rug toe. Met een rood hoofd stap ik de winkel van meneer Honk binnen. Het belletje galmt de winkel door.

Ik ben dus wel binnen geweest. Ja, ik herinner me het nu weer. De geur van verschillende soorten kruiden. En dat belletje. Maar wat is er gebeurt toen ik binnen was? En die man waarop ik botste, die komt me iets te bekend voor. Weer klinkt er geluid vanuit de linkerkant van de kamer. Ik schrik op als de deur open vliegt. Mijn ogen knijp ik samen om het felle licht tegen te houden. ‘Zo, is onze schone slaapster eindelijk wakker? Er was niet eens een kusje voor nodig.’