10.

Binnen vijf minuten liepen we weer terug door de hoofdpoort naar de andere. ‘Daar zijn jullie!’ riep Enora. ‘Jullie zullen niet geloven wat er zojuist is gebeurd. Er was een rare witte golf die alle slangendragers wegjoeg’. ‘Klopt, ik weet het’ zei ik met een grijns. ‘Hoezo weet jij dat nou weer, je was niet eens hier’ zei Yang. Op dat moment haalde ik de vergiftigde pijl uit mijn riem en stak hem in de lucht. ‘Mijn hemel’ bracht Helena uit. ‘Is dat?’ ‘Ja’ zei ik. ‘Dit is de vergiftigde pijl’. Op dat moment begonnen verschillende ecliptianen te juichen en kwamen alle sterrenbeelden naar ons toe. ‘Dit is geweldig!’ bracht Yin uit. ‘We hebben de vergiftigde pijl gevonden. Mag ik hem is bekijken?’ Haar ogen begonnen te twinkelen en net toen ze haar hand uitstak om de pijl te pakken, trok ik hem snel weer naar me toe. Ze keek mij beledigend aan en zette daarna een vragende blik op. ‘Sorry, maar van Arcomma mag ik hem niet uit handen geven’. ‘Arcomma?’ vroeg Enora. Toen vertelde ik het hele verhaal over Arcomma, Joost en de dingen die Arcomma gezegd had. ‘Dus Arcomma had eenmalige krachten erin gestopt zodat jij de slangendragers weg kon jagen en nu moeten we morgen de slangendragers aanvallen?’ vroeg Helena. ‘Klopt’ zei ik. ‘Er moet nog een hoop gebeuren om ons voor te bereiden op zo’n grote aanval. Ik denk dat we snel aan de slag moeten’ zei Yang. Iedereen was het daar mee eens en de groep splitste zich. Virgo en ik bleven over en even keken we elkaar aan maar toen omhelsde ze me. ‘Sorry voor alles’ zei ik tegen haar. ‘Ik had er meer voor je moeten zijn’. ‘Nee ik ook sorry. Hoe gaat het met je been?’ ‘Die pijn voel ik niet eens meer. Niet nu ik het machtigste wapen heb van de hele wereld’. Virgo bekeek de pijl en glimlachte. ‘Morgen gaan we een einde maken aan deze ellende’ zei ze. ‘En hopelijk vallen er deze keer geen slachtoffers tussen ons als sterrenbeelden’.

Alle wapens waren geslepen en alle dieren werden klaargemaakt voor de strijd. Alle laatste dingen waren geregeld en ik zat op mijn kamer en had de vergiftigde pijl in mijn hand. Het was lang geleden dat ik alleen was geweest. Het voelde als een soort stilte voor de storm. Iedereen zat op zijn of haar kamer en alle ecliptianen waren binnen. Ik voelde meteen al dat ik niet kon slapen, dus stapte ik mijn bed uit en liep naar buiten. Ik liep het grote plein over en liep door het gras naar een boom waar ik al is een aantal keer in had gezeten. Toen ik eenmaal zat op een tak, hoorde ik bladeren onder me ritselen en zag ik dat Jason de boom inklom. ‘Kun je niet slapen Sagi?’ vroeg hij. ‘Je moet morgen wel goed uitgerust zijn hè’ ‘Ik kan inderdaad niet slapen. Ik ben te gespannen voor morgen. We weten nu gewoon eindelijk dat er een einde aan gaat komen, maar ik weet nog steeds niet wat het nou precies betekende wat Arcomma zei’. ‘Wat zei hij dan?’ vroeg Jason. ‘Hij zei dat ik iets moest gaan doen wat heel moeilijk was en wat niet iedereen zou snappen, maar dat het na een tijdje allemaal goed zou komen’. Jason keek naar de sterren en dacht na. ‘Ik heb ook geen idee wat hij daarmee bedoeld’ zei hij tenslotte. ‘Zoals altijd, praat Arcomma in raadsels’. ‘We hebben al is een groot gevecht mee gemaakt’ zei ik. ‘Daar gingen veel dierbare verloren, maar dat mogen we nu niet meer laten gebeuren. Ik voel gewoon dat we er elkaar voor zijn’. ‘En ik als je beschermer zal je altijd beschermen’ zei Jason. ‘Jason’ zei ik. ‘Ik wilde je nog bedanken, voor al die keren dat je er voor mij geweest bent. Ik heb zware periodes meegemaakt, ik heb mezelf opnieuw moeten ontdekken. Eerst als normaal mens, maar toen ineens als sterrenbeeld, maar jij was er altijd voor me en ik weet zeker dat je dat voor altijd nog zal blijven’. Jason omhelsde me en een traan rolde over mijn wang.