The girl who cant be killed -1-

Na een korte nacht rust ging mijn wekker veelste vroeg af. Zuchtend druk ik hem uit en gelijk voel ik me hart weer tekeer gaan bij het idee van school. Het idee dat ik Rebekah Mikealson tegen zou komen ik wist dat zij ook naar school was gegaan om de dood simple reden de ervaring nooit gehad. Vroeger waren we beste vriendinnen het idee van haar broer en mij vond zij helemaal geweldig natuurlijk. En nu moet ik opnieuw tegen haar liegen het idee dat ik haar na duizend jaar nog steeds niet de waarheid kan vertellen naja de volledige waarheid dan killt me. Snel sla ik de dekens van me af en stap ik nog slaperig me bed uit en loop sloom naar de douche toe. Snel draai ik de kraan open en spring dan snel onder de douche en laat de druppels me lichaam bedekken. Even verlies ik me in mijn gedachten van vroeger hoe Nikklaus en ik samen naar de sterren en de avond dat we voor het eerst hadden gezoend. Waar ik voor het eerst voelde hoe zijn tedere handen over mijn lichaam gleden. Gelijk voel ik hoe er vlinder me lichaam indringen ik zucht en laat me tegen de douche muur aan vallen en denk nog verder terug aan de tijd van toen. Totdat mijn moeder me er uit haalt van schrik glij ik uit en stoot dan hard me hooft. Gelijk rukt me moeder de douche deur open en begint dan hard te lachen daar lag ik dan met het douche gordijn op de grond zeik nat en me al snel helende word op me hooft. Lachend helpt me moeder me overeind en drukt me dan een handdoek in me handen “kom maar lieverd anders ben je straks te laat voor je eerste dag!! Je zal vast wel blij zijn dat je Rebekah weer kan zien!!” gelijk bonst me hart weer en kijk ik naar de grond “ja vast wel” hoe kon ik nou blij zijn als ik zoveel leugens had vertelt toen en straks weer ik durf haar amper onder ogen te komen!! en Klaus durfde ik al helemaal niet te zien niet na alles wat er rond ging over hem! Opnieuw verlaat een zucht me mond en loop dan me slaap kamer weer in en kleed me dan aan en doen ik snel me make up en loop dan traag naar beneden waar ik Nick aan tref. Met een lach begroet hij me met een slap lachje begroet ik hem terug en kruip dan aan de ontbijt tafel en kijk dan nog een keer de grote ruimte rond. Het was echt een kast van een huis!! Na me ontbijt snel ik naar me auto waar ik snel instap en me tas gooi ik op de bijrijders stoel. Opnieuw laat ik een zucht over me lippen gaan en rij dan naar school met een blok beton in me maag. Waarneer ik daar aan kom zet ik snel me zonnenbril op en loop dan snel het school gebouw binnen. Maar dat gaat niet zonder een obstakel daar was de klap als ik op kijk zie ik 2 groene kijkers me aankijken. Ik wist gelijk wie hij was Stephan Salvatore ik lachte even en stond gelijk weer op “sorry ik keek niet uit” weer lachte ik en zei “maakt niet uit ik zat ook te dromen” lachend raapte hij me spullen op en gaf ze terug aan me en keek me toen even onderzoekend aan “nieuw?” ik knikte en wou toen weg lopen naar binnen. Ik kon nog geen stap zetten ik daar de stem hoorde van Rebekah tegen Stephan ook zij was blijkbaar verandert door de jaren heen. Aan de klank van een stem kan je veel horen. Ik zag dit moment als het moment van snel door naar binnen lopen. Ik glipte snel langs iedereen heen en hoorde nog een vage “hee!!” uit automatisme draai ik me even om. Daar was het de blik van Rebekah als het kon was haar mond op de grond gevallen van verbazing. Snel draaide ik me om en liet ik me zelf verdwijnen in de menigte van de schoollieren. Snel liep ik door naar de deelnemers administratie om me aan te melden en me rooster op te halen. Daar was hij weer Stephan blijkbaar was hij de gene die me de eerste week door hielp “treffen we elkaar weer” lachend reikte hij ze hand uit. Ik lachte en schudde ze hand “ik ben Ashlene en nogmaals sorry!!” ik hoorde Stephan lachen stelde zicht toen ook voor als Stephan mijn begeleider. Ik voel ik bijna me mond voorbij wil praten maar dan word ik letterlijk gered door de bel samen lopen we naar het lokaal waar ik voor het bord word geplaast met de handen van de docent op me schouders alsof hij bang is dat ik weg loop. Waarneer iedereen zit gaat er een last van me schouder Rebekah zat niet in deze les. Al snel begint de docent te praten “heren, dames dit is Ashlene Jefferson” gelijk zie ik hoe Stephan moeilijk begint te kijken “dit is haar eerste dag dus wees zo aardig en wijs haar een beetje de weg!!” ik zie hoe een paar meiden in het midden met elkaar praten en dan uit eindelijk zeggen “wij nemen haar wel onder onze hoede!! ” “goed dan ga maar zitten bij Elena!!” toen ik de naam hoorde viel mijn mond bijna open van verbazing het was dus waar over de dubbel ganger. Lachend zwaaide ze naar me en nep lachend liep ik richting me tafel. Toen ik zat begonnen de meiden zich gelijk voor stellen maar wat hun niet wisten was dat ik ze allang al wist. Tja er gaan veel verhalen rond over dit kleine dorpje. Na de les werd ik mee getrokken door Caroline en Elena blijkbaar had ik het zelfde rooster als hun. De weg naar het lokaal vuurde ze als een gek vragen op me af ik kon alleen maar lachen en kort antwoord geven totdat Stephan bij me kwam zitten in het lokaal “jij hebt wel een speciale achter naam weetje dat?” ik keek hem vragend aan “ja volgens de historie boeken was jou familie en die van de Mikealson de eerste familie die zich hier vestigde!” ik knikte alsof ik het begreep “ik heb het gehoord ja” ik lachte slap en ik wende me maar even af van Stephan maar toen ik naar de deur keek liep daar Rebekah naar binnen gelijk rende ze naar me toe “zeg me dat je op haar lijkt!! Zeg het me” vreemd keken Stephan, Elena, Caroline en Bonny me aan. beschaamt keek ik naar me tafel blad “omg je bent het echt!!” gelijk drukte Rebekah me in haar armen gelijk voelde ik tranen opkomen “ik moet dit aan Nikklaus zeggen ” gelijk werden me ogen groot maar voordat ik kon antwoorden werden we onder broken door de rest “jullie kennen elkaar al?” ik hoor een luide duhh kwam uit Rebekah der mond komen “maar sinds waarneer ben jij een weerwolf?” ik lachte even en zei dat ik geen weerwolf was gelijk keek iedereen me met grote ogen aan “je bent een vampier??” ik knikte en vertelde een soort van het hele verhaal. Gelijk begon Rebekah te huilen toen ik vertelde over de moeilijke tijd die ik door gemaakt hebt. Maar lang praten was er niet bij want daar was de docent al ik zag dat Rebekah druk aan het smsen was. Ik hoopte diep in me zelf dat ze niet aan Klaus had vertelt dat ik terug was na lang verdwenen te zijn. ik had het nog niet gedacht of ze draaide zich “Nik komt zo langs hij wil je zien” gelijk bonzende me hart als een gek we hadden zo pauze wat moest ik doen? Naar hem toe rennen? Of juist niet? me hooft tolde als een gek. Toen de bel ging voelde ik de zenuwen door me lijf gaan! Ik voelde hoe Rebekah haar arm door de mijne haakte en zo liepen we samen druk pratend naar buiten. En daar stond hij Nikklaus toen hij mijn zag werden ze ogen groot met grote stappen kwam hij naar me toe en drukte mij hard tegen zich aan “dit kan niet waar zijn!!” ik hoorde hoe er grote ongeloof was in zijn stem. Hij liet me los en bekeek eens goed “je bent nog mooier dan voorheen!!” ik voelde me wangen kleuren en keek verlegen naar de grond “ik weet niet goed wat te zeggen” krijg ik er verlegen uit. het leek net alsof er nooit wat was verandert maar dat was het wel wij waren allebij verandert door het leven zeker Klaus.