Daan en Ilse

Ik heb met mijn vriendje Daan afgesproken om een wandeling door het bos te maken. Wel een leuk idee alleen dat hij het ’s avond wilt doen en ik nog al snel bang heb. “Daan wil je dit echt wel doen?” vraag ik. “ja ik denk het wel.” zegt hij. Ik kijk Daan aan. Ik denk dat hij de angst in mijn ogen ziet want hij neemt mijn hand vast en hij trekt me tegen zicht aan. “schat doe eens rustig er kan je niks overkomen.” Zegt hij. “Daan ik kan er toch niks aan doen dat ik niet rustig kan zijn.” zeg ik. “Ilse voor mij dan er kan je niks gebeuren.” Daan en ik gaan op een grasveldje zitten ik hoor de hele tijd iemand mijn naam zeggen. “Daan hoor je ook dat er iemand mijn naam aan het zeggen is?” vraag ik. “schat je hoort dingen die er niet zijn.” zegt hij. “nee echt ik hoor dat echt.” “Ilse laat mijn arm los je knijpt te hard.” Zegt hij. Ik laat Daan los en weer hoor ik iemand mijn naam roepen. Ik begin meer en meer bang te krijgen. “Daan gaan we naar huis ik heb echt bang?” vraag je. “okee is goed.” Zegt hij en hij zucht. Daan en ik staan op en lopen naar huis. Als we bijna het bos uit zijn word ik bij mijn been genomen en val op de grond. Ik hoor weer iemand mijn naam roepen. “Ilse schat gaat het?” vraagt Daan als hij mij weer recht trekt. Daan en ik lopen verder naar huis als we voor Daan zijn huis staan geeft hij mij een knuffel. “sorry schat dat ik je niet geloofde.” Zegt hij. “maakt niet uit het is wel raar als je het zo hoort.” Zeg ik. Daan en ik lopen naar binnen en gaan in de zetel liggen. Ik leg mijn hoofd tegen Daan aan en hij legt zijn arm om mij heen. “schat echt sorry dat ik je niet geloofde.” Zegt hij. “maakt echt niet uit.” “Ilse Ik hou van je.” “Daan ik ook van jou.” Zeg ik. En dan voel ik Daan zijn lippen op die van mij.