O17

"Evelyn! Doe de deur open!" hoor ik iemand roepen terwijl ik met moeite mijn ogen open.
Ik kijk naar de wekker en zie dat het pas half acht is. Wat moet een mens zo vroeg wakker? Ik herken de stem ook niet doordat ik nog slaapdronken ben.
"Ga weg," mompel ik en ik trek mijn kussen over mijn hoofd.
Toch houdt degene die aan de deur staat niet op. Ik hoor een paar voetstappen en weet dan dat Chelsea, mijn jongere zusje, naar de deur toe loopt. De deur gaat met een zachte piep open en voordat ik het weet wordt het kussen van mijn hoofd getrokken.
"Spoedvergadering, nu," zegt Michael en ik kijk verbaasd op.
"Jemig, wat doe jij zo vroeg wakker?" zeg ik in plaats van erop te reageren dat hij iets zegt over één of andere spoedvergadering.
Als ik naar de deuropening kijk, zie ik daar Livia met Chelsea staan praten.
"Chelsea, kom maar terug naar bed. Jij moet nog verder slapen," zeg ik zuchtend terwijl ik overeind kom.
De enige reden waarom ik dat doe, is zodat ik buiten kwaad kan worden op Livia en Michael. Wat het ook is, niemand wekt mij verdomme om half 8! En al helemaal niet tijdens mijn vakantie. Ik pak een vest van een stoel en trek die aan. Chelsea is weer terug gekropen in bed zonder een woord te zeggen en ik loop de gang op met Michael en Livia. Beiden lijken ze nerveus, maar het maakt me niets meer uit.
"Hoe dúrven jullie mij zo vroeg wa-" begin ik kwaad te spreken, maar Livia onderbreekt me: "op de foto die ik gisteren heb gemaakt van het bloed is niets te zien."
Even stop ik met praten en kijk haar sprakeloos aan. Michael geeft me een blik dat dit belangrijk genoeg was om me uit bed te halen. Ik herpak mezelf en ik sla mijn armen over elkaar heen.
"Dat is dan heel leuk voor jullie. Als jullie het niet erg vinden, dan ga ik nu weer slapen."
Ik draai mezelf om, maar ik word tegengehouden door Livia.
"Kom op zeg. Doe nu niet alsof het je koud laat, want dat is niet zo," zegt ze en ze kijkt me strak aan.
Ik trek een wenkbrauw op.
"Het laat me inderdaad niet koud, daarom ben ik ermee gestopt toen dat me gezegd werd. Misschien zat het wel allemaal in ons hoofd? Heel die dertiende verdieping en de dingen die we zagen. Het telefoontje wat we kregen."
Michael begint te lachen en kwaad kijk ik zijn kant op.
"Allemaal leuk en aardig, Eve, maar wij zijn niet gestoord," zegt hij en ik wrijf met mijn hand over mijn voorhoofd.
Waarom komen ze naar mij toe?
"Ik vertrek voor twee dagen," zegt Livia dan, "samen met mijn moeder ga ik ergens overnachten waar we dan iets met cultuur of zo iets gaan doen."
"En wat heb ik daar mee te maken?" vraag ik nors.
"Ik wil proberen om de dertiende verdieping te bereiken via de lift," deelt Michael mee en hij kijkt me veelbetekenend aan.
"Voor geen goud wil ik nog naar die verdieping toe, Michael! Het was verschrikkelijk daar. Jij ging er zelfs dood. Hoe kun je daar nu heen willen?"
Hij haalt zijn schouders op, alsof hij het zelf ook niet goed weet.
"Dan weten we tenminste of het nep is, als we er weer niet terecht komen. Dat we het ons toen, heel toevallig, alle drie verbeeld hebben. Dus, aangezien jij beweert dat het niet echt is, durf je toch wel mee?"
Hij kijkt me nu uitdagend aan en ik moet er om lachen.
"En hiervoor kom je mij wakker maken om half 8 in de ochtend?"
"Dat en het feit dat we, Livia en ik, niet weten hoe het kan dat de tekst niet meer op de muur staat."
O ja, dat meldden ze ook dat de tekst weg was.
"Ik weet het gewoon niet," zeg ik, "hoe al die dingen kunnen gebeuren."
Michael zucht en zet een stap in mijn richting. Hij legt zijn hand op mijn schouder en ik trek weer een wenkbrauw op.
“Ga gewoon met mij mee de lift in, want Livia moet nu weg met haar moeder.”
Ik kijk hem aan en knik dan, instemmend om mee te gaan de lift in. Ik overtuig me ervan dat er niets kan gebeuren. Zeker niet als je met z’n tweeën bent. En ik geloof mezelf zowaar. Er komt een gevoel van kalmte over me heen en ik ontwaak ook uit mijn half slaperige toestand.
“Ik moet gaan, succes beiden en ik hoor vanzelf wel wat er allemaal gebeurd is of niet,” zegt Livia.
Ze zegt ons beiden gedag en loopt weg richting haar eigen verdieping.

“Leuke pyjama,” hoor ik ineens en ik zie Michael grijnzen.
Snel sla ik mijn armen om mijzelf heen, want ik heb een nogal stomme pyjama. Er staan allemaal pink panters op mijn pyjama afgebeeld.
“Wat zijn we toch weer leuk,” mompel ik sarcastisch, “wil je gelijk naar die verdieping gaan? Tenminste, de lift in. Aangezien we toch niet op die verdieping komen.”
“Laat ik zo aardig zijn om je de tijd te geven zodat je kunt omkleden.”
Hij klinkt een beetje uitdagend om me te jennen en ik reageer er niet op. Het enige wat ik doe, is me omdraaien en de kamer weer in te lopen waarna ik de deur achter me sluit. Ik zie dat Chelsea weer in slaap is gevallen, dus kan ik mooi wegglippen zonder dat er nog iemand wakker is. Niemand zou me namelijk geloven als ik gezellig even om kwart voor acht in de ochtend met Michael ga praten. Ik kleed me om en na even kort mijn tanden gepoetst te hebben en mijn haren geborsteld, loop ik weer de gang op tien minuten later.
“Meiden ook, ze doen veel te lang over kleding uitzoeken.”
“Zeg, normaal ben ik degene die dat soort opmerkingen maakt tegenover Livia en dan zeg je dat ik normaal moet doen. Dus, wat denk je ervan, Michael?”
Het enige wat hij kan doen is lachen en we beginnen ons in de richting van de lift te bewegen. Het is zover, laten we eens uittesten of we op de dertiende verdieping uit komen.