#153.

Iets brak in mij. Was dat het al die tijd geweest? Had ik angst gehad niet langer te voldoen en Bill te verliezen? Wat het precies was kon ik niet precies onder woorden brengen. Het was allemaal zo veel en dat terwijl de lijdensweg nog lang was. Ik kon amper nadenken. Bill’s lange slanke lichaam stond op en ik moest onmiddellijk een stuk omhoog kijken om zijn gezichtsuitdrukking te kunnen zien. Hij kwam naast me zitten, maar liet voldoende afstand tussen onze lichamen. Het was nog te vroeg om onze luchtbellen met elkaar te laten versmelten. Als er daar nog kans op was. “Ik ben nu ook gekwetst. Je had het toen evengoed kunnen vertellen.” Zijn stem deed pijn aan mijn oren. Gewoon de manier waarop hij de woorden uitsprak, alsof hij iets alledaags meedeelde. Ik wist wel dat hij de graad waarin hij gekwetst was probeerde te verdoezelen. “Ik had het liever niet moeten doen.” “Het is jouw schuld niet, Chaya.” Hij legde zijn hand op mijn knie. Ik wist niet of ik die moest wegduwen of vastnemen dus deed ik maar niks. Zachtjes wreef hij over mijn knie. Hij voelde aan dat wat hij deed nog net mocht op dit moment. “Aids is niet te genezen, Bill. Ik ga er sowieso dood aan. Ik kan niet toestaan dat je me ziet sterven en dan ongelukkig wordt.” Bij het uitspreken van deze harde woorden verviel de barrière. De tranen mochten hun gang gaan. Een voor een spatten ze op mij, maar ook op Bill’s hand. Hij trok zijn hand niet weg, alleen werden zijn bruine kijkers indien mogelijk nog doffer. Hij begon met me mee te huilen.
Een stilte werd hoorbaar tussen ons. Zo bleven we een tijdlang zitten zonder ons te verroeren, verzonken in eigen gedachten en gissend naar die van elkaar. Een hevige regenbui was een tijdlang het enige wat we hoorden, samen met kleine bolletjes hagel die met hoge snelheid tegen het raam tikten. Na lang aarzelen nam ik zijn hand vast. Zoals altijd waren zijn handen warm en zacht, wat zo vertrouwd aanvoelde. Ik wist niet of ik verwachtte dat Bill antwoordde of niet. Ik meende dat ik hem niet wou zien meelijden met mij. Mijn geestelijke kwellingen waren al genoeg om mee om te gaan en ik zou het niet toestaan moest hij met mij mee in de afgrond vallen. Het feit was dat ik Bill al gebroken had.