The hospital.

My Pov:

---

Er kwam maar geen teken van Austin. De dokter kwam naar me toegestapt.
"Austin ligt nu in een kleine coma." vertelde de dokter. Mijn hart stond even stil. "co..oo..ma..?" vroeg ik haperend.
De dokter knikte. Uit mijn ogen kwamen er weer tranen. Ik pakte Austin's hand vast en zat naast hem op het bed.
"Zal hij dit overleven?" vroeg ik huilend. De dokter keek me ongerust aan.
"De dokters zullen hem straks nog even onderzoeken en dan zullen ze het weten." zei ze.
Justin keek door het raampje van de kamerdeur. Ik zei hem dat hij mocht binnenkomen.
Hij kwam naar mij en gaf me een knuffel. Huilend knuffelde ik hem voor een lange tijd.
Ik gaf hem een zoen op zijn wang en bedankte hem voor alles wat hij deed voor mij.
Justin wreef over mijn rug. "Alles voor jou." zei hij. Daar stonden we dan. In elkaars armen te hopen dat Austin het zal overleven.
Ik en Justin zetten ons neer en keken naar Austin die daar in een kleine coma lag.
Er werd op de kamerdeur geklopt. 10 verplegers kwamen de kamer in.
"We zullen hem nu onderzoeken en straks zal je het nieuws weten." vertelde er 1 dokter.
Justin en ik wandelden naar de wachtkamer. Ik vroeg aan de verpleegster hoe lang het zou duren.
Ze vertelde me dat het toch wel 2 uren kon duren. Dus Justin besloot om even te wandelen.
Om even van alles verlost te zijn. Om even alles te vergeten.
Hij vertelde mij dat hij altijd ging gaan wandelen als hij alles even wou vergeten.
Ik glimlachte naar Justin en ik zei hem dat het een goed idee was.
Toen we op de plaats waren van Justin zagen we het mooie uitzicht van de stad.
"Het is hier prachtig." zei ik. We zetten ons neer en Justin deed zijn arm rond mij.
Het hielp wel veel. Even dacht ik aan niets meer. Waren alle problemen weg. Ik lette alleen maar op het mooie uitzicht.
Daar zaten we dan. Te wachten op antwoord of Austin het zal overleven.
De tijd vloog voorbij zonder dat we het beseften. "Zal.. zal Austin het overleven?" vroeg ik bang aan Justin.
Ik wist dat Justin er geen antwoord op zou weten, maar toch vroeg ik het. "Ja Mell, je weet dat hij een sterke jongen is." zei hij.
Ik glimlachte naar Justin en legde mijn hoofd op zijn schouder. Tot het tijd was om terug naar het ziekhuis te gaan.
Toen we in de auto zaten kwam alle nieuws op de radio van Austin.
Het was erg om te horen wat ze er allemaal bij verzinnen. Ik kon het niet meer aanhoren dus verzette ik de zender;
Justin parkeerde zich helemaal vooraan aan de voordeur van het ziekenhuis.
Direct liepen we terug naar de lift en naar de zesde verdieping. "Oh, daar zijn ze!" hoorde ik iemand roepen.
Ik zag daar een groepje dokters staan. "En? Hoe gaat het met Austin? Zal hij het overleven?" vroeg ik zenuwachtig.
De dokters keken elkaar aan. "Mell,.............