Crash Twenty-four

Louis Tomlinson Pov

Langzaam open ik mijn ogen en een wazig beeld wordt steeds duidelijker.
Liam ligt in slaap op Zayn's schouder en Zayn op Liam. Schattig. Ik streel met mijn duim over Harry's hand waarna ik zijn hand opnieuw losjes in de mijne laat liggen.
"Zaynie... Zaynie..." Met mijn vingers kriebel ik in zijn haar. Iets waar hij niet tegen kan, en wat enkel Liam mag doen. Hij slaagt mijn zijn armen in de lucht waardoor ik stop. Hij kijkt op en geeft me een dodelijke blik.
Plots voel ik iets aan mijn hand. Ik kijk ernaar en voel het opnieuw.
"Z...Z...Zayn!?" Hij kijkt op van Liam.
"Ha... Harry!" Ik wijs naar mijn hand en Zayn volgt mijn blik. Opnieuw voel ik het. Zayn's ogen worden groot en een mega glimlach siert mijn lippen. Weer voel ik hoe Harry in mijn hand knijpt. Zachtjes, maar het is duidelijk te voelen.
"Haz? Harry? Please, word wakker!" Smeek ik hem. Liam is ondertussen ook al wakker geworden. Uit mijn zak neemt hij mijn mobiel en belt naar Niall.
"Harry? Please?

Harry Styles Pov

Zwart en donker. Koud of warm? ik weet het niet. Ik heb totaal geen gevoel van waar ik ben. Ik kijk om me heen en merk dat ik neerzit op een houten kruk. Ik probeer op te staan, maar faal. Ik zak onmiddellijk door mijn ene been. Wat scheelt er toch met me en waar ben ik?
Ik klauter opnieuw op het krukje en kijk weer om me heen. Nu pas beginnen mijn ogen zich aan te passen aan de donkere omgeving. Rechts van me is een zwak lichtje dat steeds feller en groter word. Het is een wit licht.
Ik laat mijn blik naar links glijden en daar is... Een trap?
Ik duw me omhoog en hink op één been richting de trap. Hij is hoog en redelijk stijl. Ik kijk omhoog en zie dat er een deur bovenaan is. Zonder dat ik iets doe gaat de deur traag open. Beelden komen tevoorschijn. Beelden van de jongens en mij. Toen ik 's morgens eten maakte en Zayn die ochtend Louis uit zijn bed ging halen met een emmer water. Beelden van Niall en Linn die elkaar verliefd aankijken. Net zoals de beelden van Zayn en Liam die elkaar een liefdevolle zoen geven. Ook beelden van Louis en mij. Hoe hij me dieper in de zee meeneemt, hoe we rollebollend op het strand lagen, hoe hij op mijn rug kruipt en hoe we zo samen verder wandelen. Ten slotte ook nog beelden die ik nog nooit gezien had; Louis, die huilend naast een ziekenhuisbed zit en plots een woede uitbarsting krijgt. Ik bekijk de persoon in het bed.
Dat is... Dat ben ik!
Het ongeval! Nu weet ik het weer!

Ik kijk achter me en zie hoe het witte licht steeds feller wordt. Ik moet de trap op. Maar ja, trapleuningen zijn weer te veel gevraagd zeker? Langzaam spring ik op één been van trede naar trede, maar mijn been gaat er alleen maar meer pijn van doen. Net zoals mijn rug en mijn hoofd.
"Haz? Harry? Please word wakker!" Het is Louis die me roept. Nee, eerder smeekt.
Ik open mijn mond en probeer iets te zeggen maar geen enkel geluidje krijg ik uit mijn keel.
Door de pijn zak ik door mijn goede been en probeer zo verder naar boven te kruipen. Ik moet terug, maar het witte licht blijft maar groter en feller worden. Zweetdruppels druppelen langzaam naar beneden over mijn slaap. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel pijn gehad. Nog even, ik ben er bijna. Ik kan de lucht bijna ruiken. Het witte licht word feller en harder, dat het zelfs pijn doet aan mijn ogen. Ik knijp mijn ogen dicht en plots is alles onder me plots weg. Ik voel niets meer onder me waardoor ik mijn ogen open. De trap is weg en alles is één en al wit. Ik voel me naar beneden vallen, steeds verder weg van de deur.
"Louis" fluister ik zacht.
Het wit neemt mijn zicht over en mijn ogen vallen langzaam dicht.
Ik was zo dichtbij.