Tranen wegen ook iets

Zo gingen de dagen weer verder , toch voor andere mensen want voor mij stond de tijd stil.
Ik kon niet meer om met de alledaagse probleempjes.
Van de normale gesprekken met mensen rondom me werd ik al emotioneel , ook al waren ze dat niet.
Ik kon gewoon niet meer om met mezelf.
Ik was mezelf niet meer, ook al was ik dat voor dat ik Anneke leerde kennen ook volledig niet.
Nu was het gewoon anders , erger en verrassend genoeg heel makkelijk.
Ik vond het makkelijker om nog asocialer te zijn en me volledig af te sluiten van iedereen , zo kon niemand me nog kwetsen.
Ik wou alleen zijn , alleen met mijn gedachten , alleen waar niemand het kon zien.
Niemand moest weten dat ik gebroken was , dat mijn hart gebroken was in oneindig veel scherven, scherven die je niet kon aanraken omdat ze zo scherp waren en je verwonden konden.
Ik wou niet dat iemand de scherven probeerde te plakken, het zou toch niet blijven plakken zijn , het zou bijna direct weer uit elkaar gevallen zijn.
Die scherven deden me pijn , ze stoken in mijn hart en vanbinnen werd alles versplintert.
Zo versplintert dat ik rapper gewicht begon af te vallen dan ik zelf voor mogelijk hield.
2 weken nadat ik het haar verteld had was ik al 10 kilogram kwijt aan vet en tranen.
Na die 2 weken stopte ik met afvallen maar toch , ik kwam ook niet meer bij.
Mijn gewicht bleef schommelen tussen dat gewicht en een paar kilo er onder soms.
Je zou denken “wat is 10 kilogram nu, jongens wegen toch meestal meer dan je zou zeggen” , bij mij was dat het geval dus niet.
Je moet weten dat ik nooit veel gewogen heb, toen ik afgevallen was woog ik nog ongeveer 55 kilo, wat 5 kilo onder het minimum gewicht was voor mijn leeftijd.
Ik was bijna een wandelend skelet en maakte me er echt zorgen om.
Ik voelde me elke dag zo slap, te slap om te eten soms.
I didn’t care if I fell dead on the floor from not eating.
I already died inside.