Hoofdstuk 3

• Grace’s Point Of View



Al fietsend, ga ik naar school in de vroege morgen. Doordat het herfst is heb ik een simpele jas aan. Niet te dik, niet te dun. Ook omdat er wat koude wind staat, heb ik een warme sjaal om. Hij is dun en zwart-wit.



Terwijl ik fiets, denk ik terug aan gistermiddag. Het was zo raar. Er zat een jongen in mijn spiegel. Iets wat je niet dagelijks ziet. Blijkbaar kan het toch gebeuren. Toch ben ik blij dat Louis in mijn spiegel zit. Wij kunnen elkaar helpen. Ik kan hem helpen om eruit te komen, zodat hij zijn zusje kan zien. Hij kan mij weer helpen om mijn wensen te vervullen. Door die gedachte denk ik terug aan de wens die ik waar moet laten maken. Ik kan het weer voor mij zien dat Louis die zin uitsprak met een glimlach op zijn gezicht gedrukt.



Meer dan acht goede vrienden hebben.



Zoals Louis als zei, ik kan er al twee wegstrepen. Louis en Zayn. Ze zijn dan nog niet ‘goede’ vrienden, maar ik heb het idee dat ze dat wel worden. Zayn vertelde mij gister ook dat zijn vrienden mij vast ook aardig zullen vinden. Hopelijk is dat waar. Hopelijk heeft hij zes of meer vrienden die met mij willen afspreken.



Eigenlijk ben ik best benieuwd of die wensen helpen. Als deze wens is vervuld, ga ik met spanning naar de spiegel kijken. Kijken of er een stukje afbreekt. Maar als er genoeg stukjes eraf zijn, kán en mág Louis er dan wel uit ? Is het niet zo dat als de spiegel nog niet volledig gebroken is, dat als hij probeert eruit te komen de spiegel hem tegenhoudt ? Misschien moet ik dat aan Louis vragen. Misschien weet hij er wat van.



Ik vestig mijn aandacht deze keer op de omgeving. Om mij heen zie ik een simpel weiland waar wat bomen op staan. In de verte zie ik een jongen geknield op de grond zitten. Hij is gestopt met fietsen. Vol met zijn aandacht kijk hij naar zijn fiets. Als ik dichterbij kom, besluit ik toch te stoppen. Er is vast iets met zijn fiets.



“Hey, moet ik je helpen ?” De jongen draait zich om. Hij kijkt mij aan met zijn donkerbruine ogen. Zijn haar is één centimeter lang. Aan zijn benen hangt een simpele spijkerbroek. Om zijn bovenlichaam zit een rode jas vastgebonden. De jongen schenkt mij een lieve glimlach toe.



“Natuurlijk, maar ik denk dat er niet veel op te lossen is,” lacht de jongen kort. Even kijk ik hem raar aan. “Mijn band is lek en ik heb niks om hem te plakken,” legt hij uit.



“Dan moeten we lopend naar school denk ik,” stel ik voor. Liam knikt naar mij. Hij staat op en grijpt de handvaten vast. Ondertussen lopen we beide op het fietspad. De weg naar school. Gelukkig zijn we niet zo ver van school af. Als je zou gaan fietsen, duurt het nog tien minuten. Maar omdat we nu lopen zal het wel een stuk langer duren.



Weer denk ik terug aan die wens die Louis uit het potje heeft gehaald. Ik denk dat ik vrienden moet worden met deze jongen. Hij ziet er ook erg vriendelijk uit. Even zucht ik voordat ik wat probeer te zeggen.



“Hoe heet je ?” Hij kijkt mij aan. “Liam. Wat is jouw naam ?” Die naam klopt wel bij zijn uiterlijk. Zijn naam klinkt stoer en betrouwbaar. “Mijn naam is Grace.”



Er valt een stilte tussen ons. Blijkbaar is hij net zo’n goede prater als ik. Een persoon die een één krijgt voor praten. Maar waarschijnlijk is hij wel een goede luisteraar. Daar krijgen we beide een tien voor.



“Uhh,” stamel ik. “Vertel wat over jezelf, Liam.” De bruinharige jongen kijkt mij aan tijdens het lopen. Hij opent zijn mond. Uit zijn mond komt er heel wat informatie over zichzelf.



“Mijn volledige naam is Liam James Payne. Ik ben achttien jaar oud. Ik heb drie zusjes. Sherien, Vicky en Amber. Ze zijn alle drie schatten. Mijn grootste hobby is zingen. Mijn beste vrienden zijn Harry, Niall en Zayn. En ik heb een vriendin. Ze heet Alexa. Ze is het mooiste meisje van de hele wereld !”



Hij had het over Zayn. De Zayn die ik gister had gesproken. De Zayn die mij zijn kunstwerken liet zien. Of zijn er twee Zayn’s op mijn school ? Die kans is vrij klein. Het is namelijk niet een naam die je vaak ziet.



Hij vertelde dat hij een vriendin heeft. Dat verdient hij ook. Ik bedoel, zo’n jongen als hem verdient er ook één. Volgens mij is hij ook zo’n type jongen die goed voor zijn vrienden en vriendin zorgt.



De enige die ik nog niet ken zijn Harry en Niall. Misschien als ik ze zie en dat iemand zegt dat dat Niall en Harry zijn, ken ik ze. Maar ik ken ze waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk hebben die twee jongens ook een vriendin. Het lijkt er namelijk op dat heel die vriendengroep een geliefde heeft. En als dat zo is, zijn dat acht mensen bij elkaar. Genoeg mensen om mijn wens te vervullen.



“Hallo ?” Ik kijk op wie dat zei. Het kan ook niemand anders zijn. Het was Liam. Hij kijkt met zijn bruine ogen mij diep aan. “Sorry, zei je wat ?”



“Ik zei dat we er bijna zijn,” glimlacht Liam. Gelukkig zei hij dat. Ik was bang dat hij dacht dat ik hem leuk vind of zoiets. Natuurlijk is Liam een aardige jongen, maar hij is niet het type jongen waar ik verliefd op zou worden.



Mijn type jongen heb ik nog niet ontmoet. Geen enkele jongen heeft mij een gevoel gegeven dat ik mij speciaal voelde. Bij geen enkele jongen. De jongens die ik ken zijn wel aardig, maar ze laten mij niet speciaal voelen.



Het rare is dat de enigste jongen, die ik tot nu toe ken, die ik kan vertrouwen Louis is. Misschien komt het omdat we beide pijn lijden. We beide ons alleen voelen. We begrijpen elkaar dus ook. Hopelijk kan ik hem al mijn geheimen vertellen. Hij kan het toch niet aan iemand anders vertellen. Hij is de enigste in de spiegel. Of zullen er langzamerhand mensen en dingen terugkomen bij elke scheur van de spiegel ? Ik ben nu wel erg benieuwd wat er precies gaat gebeuren als mijn eerste wens is vervuld.



Liam en ik zetten onze fietsen bij de fietsenstalling. Het is totaal stil daar. Er is geen enkel persoon die zijn fiets net neerzet of net zijn fiets op slot heeft gedaan. Ik kan zelfs horen dat ik mijn eigen fietssleutel omdraai. Binnen één seconde kijk ik naar mijn horloge. Het is net iets over negenen. We zijn dus te laat.



Al snel lopen Liam en ik de school binnen. Op naar onze kluisjes. Ik kom erachter dat zijn kluisje redelijk dichtbij die van mij zit. Erg handig. Ik gooi de boeken van de laatste paar uren van de dag in mijn kluisje.



Ineens komt Liam naast mij staan. “We moeten wel een te laat briefje halen, hè,” zegt hij teleurgesteld. Waarom is hij zo verdrietig erover ? Misschien is hij een brave jongen. Dat moet het wel zijn.



Met zijn tweeën lopen we naar de balie. Achter de balie zit een vrouw. Liam zegt dat we te laat zijn. Beide krijgen we een rood briefje. We moeten onze naam, klas, vak en de reden op het briefje schrijven. Ik schrijf als reden op dat Liam een lekke band was. Dan lijk ik lief.



Als ik klaar ben met de informatie op het briefje schrijven, wacht ik tot Liam ook klaar is. Al snel is hij klaar. Op zijn briefje zie ik dat hij biologie heeft. Toevallig heb ik die les nu ook. Waarschijnlijk heeft hij het van dezelfde docent. Er zijn namelijk niet veel biologiedocenten op mijn school. Iets van vier.



“Jij hebt zeker ook les van mevrouw Hoogendoorn ?” vraag ik. Liam knikt naar mij. Gelukkig heeft hij ook les van haar. Ik ben namelijk bang dat Zayn geen biologie heeft. Daar lijkt hij mij niet het type voor.



Ik open de deur en zie een hele klas voor mij. Ze staren Liam en ik aan. Ook de docent onderbreekt haar les. Liam en ik geven haar onze briefjes. Ze knikt keurend naar ons en wijst naar de plekken achterin. Even kijk ik nog in de klas. Er is niemand die ik ken. Ik moet dus naast Liam zitten. Lijkt mij ook best gezellig.



Terwijl ik op mijn stoel zit, haal ik mijn biologieboeken uit mijn tas. Ik maak de boeken open op de goede bladzijde. Als laatst haal ik mijn etui en agenda nog uit mijn tas.



Wanneer ik mijn aandacht op de les wil vestigen, houdt iets mij tegen. Het is een tekst op de muur. Even schrik ik als ik het lees.



Je hebt nog een vriend erbij. Nog vijf te gaan ! Succes ! – Louis



Hoe kan het dat er ineens een tekst erop staat ? Heeft Louis iets geschreven voordat ik hier was of word ik gek ? Laat ik maar vragen of Liam het ook kan lezen. Hopelijk kan hij het zien anders word ik echt gek.



“Liam,” begin ik. Liam kijkt op naar mij. “Kan je die tekst lezen op de muur ?” Ik wijs met mijn vinger naar de tekst. Liam kijkt naar de plek waar mijn vinger naartoe wijst. Liam kijkt mij raar aan.



“Nee ?” zegt Liam. Oké, ik word waarschijnlijk echt gek. “Het was ook een grapje, dude,” verdraai ik. Liam lacht er kort om, maar vestigt toch zijn aandacht weer op de les. Ik blijf kijken naar de muur. Hoe komt het dat ik het alleen zie ? Niet veel later verschijnt er nog een tekst.



Nee, Grace. Je bent niet gek Ik leg alles uit als je thuis bent. Veel geluk met je wens vervullen ! x Louis