Hoofdstuk 2

Ik lette heel goed op in de les. Ik kan dat niet van Alice zeggen. Ze keek de hele tijd naar mij. Ik werd gewoon bloedzenuwachtig van haar. De les ging volgens mij veel te snel. Als de les snel gedaan moet zijn, dan is het net alsof de les veel trager voor bij gaat. En als de les dan traag moet gaan, dan gaat hij super snel. De bel ging voor mij veel te snel. Ik stopte snel mijn boeken in mijn tas en ik wou net van mijn plek weggaan toen er een ijskoude hand zich rond mijn pols sloot. Ik keek om en ik keek recht in Alice haar gouden ogen. Ze keek me aan alsof ze zo in mijn ziel kon kijken. Ik voelde hoe er rillingen langs mijn ruggengraat omhoog schoten.
'Hoe wist je waar mijn sleutels waren?'
'Het was gewoon een gok Alice. Laat het rusten.' Ik wist dat ik bot heb geantwoord, maar ik ging dit niet aan haar neus hangen. Alice keek recht in mijn ogen. Ik keek ook in haar ogen. Als ze een staar wedstrijden wou, kon ze die ook krijgen. Na een tijdje gaf ze het op. Ik had gewonnen! Ik draaide me om en ik liep naar mijn ander klaslokaal voor mijn ander lesuur. Onder weg kwam ik Marie tegen. We konden het goed met elkaar vinden. Ik liep naar haar toe. We hadden nu dezelfde les. Toen we het lokaal in liepen, gingen we naast elkaar zitten. Marie draaide zich een kwartslag naar mij.
'Heb je woensdagmiddag iets te doen?' Ze keek me met puppy oogjes aan. Er verscheen een lach op mijn gezicht.
'Volgens mij heb ik niets gepland, maar van waar die puppy blik?' Ik keek haar vragend aan. Ze lachte nerveus. Ze begon met haar bruin haar te spelen.
'Nou heb je zin om mee naar La Puch te gaan?' Ze keek me vragend aan.
'Natuurlijk ga ik mee. Gaat de zon schijnen?'
'Volgens het weerbericht niet, maar het zou warm zijn.' Ze keek me vragend aan.
'Ik ga mee. Ik denk wel dat ik eerst toestemming moet vragen aan mijn vader maar ik denk dat het wel mag.'
'Echt? Het word geweldig!' Ze wou nog verder praten, maar de leraar wou perse beginnen met de les. Ik ging wat rechter zitten en ik keek geconcentreerd naar de leerkracht.

Het verlossend geluid van de bel die het einde van de les betekende en het begin van de pauze, klonk als muziek in mijn oren. Ik pakte mijn spullen en ik wachtte op Marie. Na een paar minuten, serieus die meid kon soms nog trager werken dan een slak of schildpad. Toen ze eindelijk klaar was liepen we naar de kantine. We waren wonderbaarlijk de eersten van ons vriendengroepje. Ons 'groepje' bestaan uit Marie , Eric( Marie haar vriendje) , Elias en ik. Elias en ik waren allebei single. Als Marie en Eric weer vergaten dat wij er nog waren, dan hadden we elkaar om te praten. En dat was vaak het geval.
'Wie gaat er allemaal mee naar La Puch?' Vroeg ik Marie.
' jij, Eric , Elias en ik. Wie zou er nog meegaan?' Ik haalde mijn schouders op
'Wie is zijn leven beu?' Vroeg ik haar bloedserieus. Ze keek me verbaasd aan. Na een paar seconden viel haar euro. We lachten allebei. Er keken een paar mensen in onze richting. Daarna keken ze weer weg. Ze waren het gewend.
'Zo dames, waarom waren jullie aan het lachen?' Vroegen de jongens in koor waardoor we nu alle vier in de lach schoten. Nog na lachen gingen de jongens zitten.
'Ga je mee?' Vroeg Eric. Ik knikte.
'En jullie?' Ik richtte mijn vraag tot de jongens. Ze knikten allebei. Plots klok het geluid van de bel. Ik zuchtte. We stonden recht en liepen naar onze les. Toen ik in het lokaal binnen kwam, wist ik weer waarom ik geen zin had in deze les. Ik liep naar mijn plek en ik bereidde me mentaal voor op de komst van alice.