6. Christiane

Christiane rilt. Het is een zonnige, maar frisse, ochtend. Haar voeten zijn nat geworden van de dauw op het gras. Ze loopt het bos in waar grote oude bomen staan. De bomen een voor een keurend kijkt ze rond. Als Christiane een heel eind van de camping is gelopen komt ze aan bij een open plek in het bos. Haar blik valt op een boom met stevige takken. Met vastberaden bewegingen klimt ze naar boven. Onder de boom stroomt een klein helder riviertje. Christiane glimlacht en kijkt naar het bladerdak boven haar, waar de zonnestralen doorheen schitteren. Als ze een comfortabele tak heeft uitgezocht strijkt ze er op neer en slaat ze een boek open. De wind speelt met haar lange blonde haren.

Zo zit ze een tijdje te lezen tot ze iets hoort ritselen. Het is het meisje dat ze gisteren in het toiletgebouw tegenkwam! Ze loopt traag naar een grote, glanzende steen bij de rivier en gaat erop zitten. Ze ziet er niet zo vrolijk meer uit als gisteren. Haar donkerrode haren lichten fel op in de zonnestralen.

'Ik wilde eigenlijk alleen zijn weet je' zegt het meisje opeens, waarna ze opkijkt naar Christiane. 'Maar misschien is het wel fijn om even met iemand te praten' verzucht ze peinzend.
Christiane aarzelt even en klimt dan naar beneden, dat is wel zo beleefd. Ze kijkt twijfelend naar het meisje dat uitnodigend naar haar glimlacht. 'Hoe heet je eigenlijk? Ik ben Sanne'
Christiane zegt haar naam. Het meisje maakt een gebaar dat ze naast haar mag komen zitten. Als Christiane ook op de steen is geklommen, begint Sanne te vertellen over gisterenavond. Christiane luistert aandachtig. Als Sanne alles heeft vertelt, kijkt ze haar droevig aan. 'Ben jij wel eens verliefd geweest?'
Christiane mompelt wat over een jongen in haar klas die haar niet ziet staan maar waar ze stiekem een oogje op heeft. Dat lijkt Sanne goed te doen, ze kijkt al iets vrolijker. Christiane vraagt haar of ze mee wil naar haar tent, ze weet niet zo goed wat ze over Sanne's verhaal moet zeggen.