10.

Rose:
Wat moest ik zeggen? Wat moest ik doen? Opstaan en wegrennen? Nee, wat zou hij wel niet van me denken. God, waarom geef ik daar wat om?
'Rose?' zei hij weer.
'Wat?' vroeg ik dan maar, onbeleefd, in de hoop dat hij weg zou gaan.
Hij keek een beetje sip bij het horen van mijn stem.
'Ik wou even met je praten.' zei hij. Dat verbaasde me. Waarom zou hij met me willen praten? Oh mijn god, natuurlijk wilde hij met me praten, anders was hij niet naar me toe gekomen. Wat zette ik mezelf voor lul.
'Waarover dan?' probeerde ik iets aardiger.
Draco keek weer wat vrolijker en ging naast me zitten.
'Ik heb een vraag waar ik al een tijdje mee zit.'
'Vraag maar raak.' zei ik, maar ik was op mijn hoede.
'Weetje nog, die opschudding in de trein? Dat moet je vast wel gemerkt hebben.'
Ik knikte.
'Er was een vrouw in de trein, met een mantel.'
Ik zweeg.
'Die vrouw, die...die leek aardig veel op jou.' zei hij twijfelend.
Verdomme! Waarom had ik mijn kap niet opgehouden? Ik heb mezelf veraden.
Draco scheen het van mijn gezicht af te lezen.
'Ik zal het niemand vertellen. Niemand heeft je uit de trein zien springen, behalve ik. Je geheim is veilig bij mij.'
Dacht hij nou dat ik hem vertrouwde? Dat we vrienden waren omdat hij iets van mij wist? Dat had hij ook maar per ongeluk ontdekt.
'En waarom zou ik je vertrouwen?' vroeg ik dan maar.
'Ik maak een belofte. Ik vertel niemand iets, maar dan moet jij me vertellen wat je hier doet.' zei hij. Hij keek me doordringend aan. Zou ik het hem vertellen? Ik keek hem in zijn ogen. Zijn ogen waren zilvergrijs en twinkelden vrolijk. Het hielp niet echt.
Nee. Genoeg, natuurlijk zou ik hem niks vertellen. Wie dacht hij wel niet dat hij was?
'Laat me je een ding vertellen. Jij hebt niks gezien en ik ga je niks vertellen. Je bemoeit je met dingen die je de pet boven gaan. Als ik je iets vertel, zul je het toch niet geloven, dus kan ik je beter nachten lang piekeren besparen, denk je niet?'
'Ik..uhm..' Hij zag er verslagen uit. Ik keek hem bezorgd aan. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Had ik hem gekwetst?
'Het spijt me. Ik bedoelde het niet zo, het is alleen..ik vertel het liever niet.' Verdomme, ging ik nou iedere keer alles goed praten? Hij verdiende het niet.
Ik hoorde gerommel. Het weer was veranderd. Er hingen donkere wolken. Het begon te waaien. Harder en harder. Mijn haar wapperde om mijn gezicht. Het Verboden Bos ruisde. Grote golven zweefden over het Zwarte Meer. Een bliksemschicht in de verte.
'Kom, we moeten naar binnen, snel!' zei Draco. Hij keek me bezorgd aan. Ik veroerde me niet. Ik zat aan de grond vastgenageld. Ik was bang.
Balderen vlogen rond mijn hoofd, de takken van de boom waar ik onder zat, zwiepten gevaarlijk boven mijn hoofd. Er klonk een krak. Iets greep me bij mijn handen en trok me weg.
Voordat ik het wist lag ik in de armen van Draco. Ik keek achter me en zag een grote tak liggen op de plek waar ik een seocnde nog had gezeten. Ik draaide mijn hoofd naar Draco en keek hem dankbaar aan. Hij lachte niet.
'Ben je bang voor onweer?' vroeg hij bezorgd. Ik was niet kwetsbaar, dus ik ging niet bekennen, maar schijnbaar zag hij het aan mijn blik, want hij pakte mijn tas en hield die in zijn hand, met zijn andere had had hij de mijne vast.
Het bos maakte een krakend geluid, het water klotste, de lucht werd nog donkerder, de wind blies me bijna omver.
Draco sloeg zijn arm om me heen en loodsde me naar het kasteel. Het voelde veilig aan. Nee!
'Draco, laat me los.' riep ik, door het gedonder heen.
'Ik laat je pas los als we veilig binnen zijn.'
'Ik kan best zelf lopen, weetje.' Ik stopte met rennen.
'Rose, kom nou. Het is gevaarlijk.' zei Draco.
Mijn haar waaide om mijn oren.
'Nee. Geef mijn tas.' beval ik hem. Hij gaf mijn tas, maar rende daarna niet weg.
Hij greep mijn hand en trok me mee het kasteel in.
Ik zette mijn voet over de drempel en achter mijn klonk een gigantische donder en al snel volgde een bliksem.
'Gelukkig, we zijn binnen.' zuchte Draco. Hij had mijn hand nog steeds vast. Ik rukte mijn hand los uit de zijne.
'Waar denk je dat je mee bezig bent?! Waarom raak je me aan? Ik wil niks met je te maken hebben, hoor je dat? Laat me met rust!' schreeuwde ik. Ik kon hem niet meer zien. Dacht hij de baas over mij te kunnen zijn? Ik kon best voor mezelf zorgen, dat hoefde hij niet te doen.
Ik voelde aan mijn hals en merkte dat mijn ketting was. Nee! Dit was niet goed. Ik was hem kwijt. Lag hij buiten? Onder die boom? Was hij afgevallen tijdens het rennen? Ik moest hem terug hebben!
'Wat is er?' vroeg Draco toen hij mijn bezorgde gezicht zag.
'Mijn ketting! Ik ben hem kwijt!' Mijn stem sloeg over. Kut.
'Je ketting? En die had je daarbuiten wel nog?'
Ik knikte hevig.
'Blijf hier.' Hij raakte even mijn schouder aan en rende daarna naar buiten. Het gevaar tegenmoet.
Als hij maar veilig terug kwam. Het was gevaarlijk daarbuiten. Ik moest er niet aan denken als hem wat aan overkwam!
Hij rende naar de boom was we onder hadden gezeten. Ik zag hem bukken.
Toen klonk er een donder en bliksem en de tweede, dikkere tak viel naar onder. Draco werd bedolven.
'Draco!' riep ik.
Wat moest ik doen? Wat als het ging regenen? Dan was het met me gedaan.
'God, help me.' zuchte ik en rende naar buiten, naar Draco.