Hoofdstuk 38

De marmeren witte steen, zou pijnlijk moeten zijn om te zien. Maar dat is hij niet. De warme hand van Rhys in de mijne, zou geruststellend moeten zijn met de kneepjes die hij me geeft. Dat is hij niet. Ik zou moeten huilen. Me in Rhys zijn armen moeten werpen, terwijl hij fluistert dat alles wel goed komt. Ook dat doe ik niet. Ik ben opgelucht. Ik wil eerder lachen dan huilen. Ik ben blij dat ik van hem af ben. Ik staar bedachtzaam naar de marmeren steen.

Hier rust Charles Jones.
Hij vocht als een ware man, maar kon het kwaad niet beschermen.
Moge hij in vrede rusten.

Mijn vader is dood. Dood! En ja. Hij steunde het kwaad en wilde het beschermen. Hij wilde het niet vernietigen. Hij hield ervan. Hij hield er nog meer van dan dat hij van mij hield De klootzak
‘Ben je oké?’ Vraag Rhys.
Hij lijkt dit moeilijk te vindend dan mij.
‘Ja,’ zeg ik hard. ‘Ja, ik voel me beter dan ooit. Ik ben blij dat die klootzak dood is. Nu kan hij me tenminste nooit meer met één vinger aanraken.’
‘Jo,’ fluistert Rhys.
Hij begrijpt het niet. Hij weet wat mijn vader me heeft aangedaan, maar hij begrijpt het niet. En we gaan door hetzelfde. We gaan door hetzelfde maar eigenlijk ook weer niet. Zijn hele familie heeft het overleeft, maar hij heeft mensen vermoord. Net zoals ik. We hebben mensen het leven ontnomen en ik heb niet zomaar iemand het leven ontnomen. Ik heb hem vermoord. Ja, hem. Dat hij nu hier ligt, onder deze witte marmeren steen is mijn schuld. Mijn schuld, maar ik voel me niet schuldig. Niet tegenover mijn moeder. Niet tegenover hem. Hij had van me af moeten blijven. Me niet moeten aanraken en me niet moeten slaan. Maar hij begreep het niet. God mag weten waarom hij ooit aan kinderen is begonnen. Ik zal het hem nooit kunnen vragen. Waarschijnlijk moesten ze de familielijn uitbreiden. Zorgen dat hij bleef bestaan. Al mislukte dat plan toen ze me uit de familie schopte. En het was niet mijn bedoeling hem van het leven te beroven. Ik mikte op een dooddoener, net zoals hij is, maar hij sprong er zelf voor. Hij sprong zelf in mijn groene straal. Waarschijnlijk niet expres. Hij wilde niet dood, al weet ik dat niet eens zeker.
‘Laten we gaan Rhys,’ zeg ik. ‘Ik heb het wel gehad hier.’
Hij knikt en een grote zwarte raaf vliegt over onze hoofden heen.
‘Let je wel een beetje op hem?’ Vraag ik hem. ‘Zorg er alsjeblieft voor dat hij nooit meer iemand aanraakt.’
De kraai kraait en vliegt weg en ik glimlach. Ik ben wel naar zijn begrafenis geweest. Ik had zelfs een uitnodiging gekregen, al weet ik niet waarom. Ik was gegaan, voor heel eventjes. Rhys en ik waren al snel weer naar huis gegaan. Nu een aantal jaren later, vlak voor de bruiloft van Rhys en mij. Was ik hem gaan opzoeken om het compleet af te sluiten, want Rhys vond dat ik dat nooit gedaan had. Ik was ook vastbesloten hier nooit meer terug te komen. Hij kon daar lekker wegrotten onder de grond, ver van mij vandaan. Fijn voor mij, fijn voor hem.
‘Rhys dit voelt beter, dankje,’ mompelde ik. Ja, ik voelde me beter. Ik kon eindelijk mijn verleden, met die klootzak achter me laten.
‘Graag gedaan lieverd,’ fluisterde hij en hij kuste me zachtjes. We sloegen onze armen om elkaar heen en gingen terug naar huis. Zonder hem. Zonder ook maar een enkele herinnering aan hem. Hij was verleden tijd.