I'm not ready to start again.. Yet

Nadat school was afgelopen fietste ik terug naar huis. Halverwege stop ik voor het oude huis van Steven. Ik gooi mijn fiets neer en ga naar binnen. Het Huis is onbewoond sinds Steven en zijn moeder vertrokken zijn. Zijn vader heeft 4 dagen erna zichzelf vergast met auto gassen. Door de gassen was het onmogelijk geworden om erin te leven. Dat boeide me niet. Ik stort in voor de voordeur en begin te huilen.

"Waarom Steven. Waarom laat je me zo achter?!"
"Waarom niet grote vriend?" Ik draaide me om, en ik zie Steven. Hij steekt een cigarette aan.
"W-waarom doe je me dit aan! Ik heb je niks aangedaan?!" Steven klikt de cigarette aan en lacht.
"Door jou moest ik verhuizen, DOOR JOU WERD IK GEPEST." Hij schrok duidelijk van zijn eigen geluids niveau, want nadat hij dit had gezegd deinsde hij achteruit.
"Zo heb ik het nooit bedoel Steven.. Ik..."
"Nou het is nu telaat. Je hebt mijn leven verwoest. En weetje waarom?"

Ik kijk omhoog als Steven naar me toe loopt.
"Omdat je mij hebt neer gezet als een gore homo. Daarom."
Uit pure woede maakt hij zijn cigarette uit op mijn borst. Ik kon niks anders dan kreunen. De brandplek die ik voelde moest de pijnlijke jeugd voorstellen van Steven. Maar dan erger.
"Kreun een eind raak kleine slut."
"Ik ben geen slut! Ik heb in mijn hele leven maar van een iemand gehouden!"
"Je moeder zeker?" Hij was zo vol van zichzelf dat hij moest lachen om zijn eigen domme grap.
"Nee! Je neemt me ook nooit serieus." Nog voordat ik deze worden gesproken heb krijg ik een harde mep van Steven. Ik verlies mijn bewust zijn.. Net voordat ik mijn ogen sluit zie ik Steven zijn hoofd schudden en een cigarette aansteken.. Volgens mij komt hij nooit meer terug.