5.0

Een zachte stem streelt mijn trommelvlies. Het is alsof ik even kan ademhalen onder water iedere keer dat ze tegen me praat. Maar naarmate de tijd verder gaat, hoe minder ik de stem hoor en hoe langer ik geen adem kan halen. De woorden die ze spreekt kan ik niet verstaan, maar de toon waarop ze het zegt klinkt prachtig. Het is alsof ze me hele verhalen verteld zonder erbij na te denken. Na een tijdje stopt ze met praten. Ik hoor niets meer. Het is alsof de zon achter de wolken verdwijnt en het benauwd word. Heel benauwd. Zodra de zon er weer is is hij anders. Heter, feller, dichterbij. Al het water verdampt en ik voel me als een vis op het droge. Happend naar adem. En af en toe vind ik zo'n bel. Een vochtige bel, die als ik hem aanraak open spat. Kleine diamantjes vormen zich dan op mijn lichaam en openen mijn poriën. Heel even voelt het alsof ik weer adem. Dan is het gevoel weg. Ik voel me verschrikkelijk.

Het voelt alsof ik wakker word gemaakt. Alsof een grote, natte bel boven mijn hoofd zweeft en me langzaam in zich opneemt. Heel langzaam. Het doet zeer. Alles doet zeer. Ik kan niet bewegen, ik kan niet fatsoenlijk nadenken. Het enige wat ik kan is kijken. En wat ik zie is niet veel. Wit. Alles is wit. Met af en toe een verticale of horizontale streep die elkaar overlappen. Of juist met elkaar is verbonden. Een hard gepiep verspreid zich door mijn lichaam heen. En dan is alles weer weg. Ik kan niet meer zien, het gepiep is weg. Het was verschrikkelijk, maar toch voelde ik me even zo met de wereld verbonden. En met haar. Ook al hoorde ik haar niet. Ik kan hier blijven liggen en me langzaam laten opdrogen. Of uiteindelijk verdrinken. Ik kan wachten tot de dood me op komt halen of ik ga vechten en me door de pijn heen slaan. Ik kies voor dat laatste. Met alle kracht die ik heb probeer ik mijn hand op te tillen. Ik probeer de bel te bereiken. Hij word steeds groter waardoor hij met de seconde meer omhoog gaat. Ik merk hoe zeer alles doet. Ik voel het. Ik proef het. Ik ruik het. Ik voel me meer levend dan ooit. Met mijn vingertopje raak ik de bel aan, die vervolgens uiteen spat en me in de keiharde werkelijkheid brengt. Het piepen is terug, wazige beelden van witte en gele vlekken vermengen zich over mijn netvlies heen. Het doet pijn. Ik knijp mijn ogen dicht. Een klap tegen mijn wang aan, gemopper, een stekende pijn in mijn arm. Ik voel het allemaal. Ik begin te glimlachen en open mijn ogen weer. Dit keer zijn de beelden scherper. Gezichten van mannen en vrouwen in witte pakjes kan ik onderscheiden van een grote gele lamp in het midden. Opgewonden gepraat, zelfs iemand die juicht.

Wat is er gebeurd? Ik voel me misselijk en duizelig. Een jonge man van rond de 30 jaar buigt zich over me heen.
'Mijnheer Bieber, kunt u mij horen?' Ik probeer te antwoorden maar het enige dat lukt is happen. 'Knipper twee keer met uw ogen als u mij kunt horen.' Hij maakt het me gemakkelijk. Ik knipper twee keer en zie de dokter glimlachen. Zodra zijn glimlacht mijn netvlies bereikt barsten mijn hersenen open. Ik kan weer nadenken. En het enige wat ik wil is Scarlett. Ik wil haar nu. Ik wil haar stem. Haar lichaam. Haar lippen. Maar voor al haar liefde. Alleen voor mij.
'Scarlett.' Weet ik alleen over mijn lippen heen te brengen. De dokter, denk ik, knikt.
'Ze is al een tijdje aan het wachten. Ik zal haar nu naar je toe brengen.' De dokter kijkt nog even naar me en vertrekt dan.

Gehuil laat me mijn ogen openen. Een bom van emoties ontploft in mijn maag en verspreid zich door heel mijn lichaam. Ik kijk naar haar. Naar haar betraande ogen, naar haar neus, haar roze lippen. Ik kijk van haar arm naar haar elleboog. Van haar elleboog naar haar hand, die de mijne vastpakt. Ik word er zelf ook verdrietig van. Dat ik dit zo lang niet heb kunnen voelen. Ze fluistert hoeveel ze me wel niet heeft gemist en hoe blij ze is dat ik wakker ben. Ik open mijn mond om iets te zeggen maar klap hem dan weer dicht. Ze kijkt me hoopvol aan.
'Justin?' Ze spreekt mijn naam voorzichtig uit. Ik trek haar zachtjes naar me toe. Ze snapt niet wat ik wil. Zelf begrijp ik het maar al te goed. Ik tuit mijn lippen moeilijk. Het is vast een raar gezicht, maar ik moet weer wennen aan alles. Een zachte grinnik verlaat haar mond en niet veel later voel ik voor even haar lippen op de mijne. Mijn hart maakt overuren. Zodra ze mijn lippen loslaat kijkt ze me aan.
'Hoelang..' Het woord is nog niet over mijn lippen heen of ik voel alweer hoofdpijn opkomen. Ik moet nu doorzetten. '..was ik..' Kut man. Ik sluit mijn ogen.
'3 maanden en 4 dagen.' Hoor ik haar zeggen. Ik open mijn ogen en kijk haar geschrokken aan. Ze aait door mijn haren heen. 'Ik weet wat je denkt. Ze zijn er allemaal nog. En ze hebben allemaal gewacht tot je terugkomt. Er is niets veranderd Justin, echt niet.' Hoewel haar gepraat fijn is, volg ik het met moeite. Toch snap ik wat ze bedoelt. Ze stelt me gerust en dat vind ik fijn.
'Ik hou..' Ik slik. Kom op. 'Ik hou van je Scarlett.' Haar ogen lichtten op en ze kijkt me verrast aan.
'Ik ook van jou, Justin.' Haar gezicht komt dichterbij. Een aantal seconden later voel ik weer haar lippen op de mijne. Even kussen we, totdat zij de kus beëindigt.
'Don't ever ever leave me.' Ik sluit mijn ogen. 'Promise me you will always stay with me.' Na deze zinnen probeer ik weer op adem te komen. Ze knijpt zacht in mijn hand en drukt een kus op mijn wang.
'I promise you, Justin.'