Is this all my fault?

My Pov:

---

"JUSTIN ANTWOORD!!!" schreeuwde ik.
Hij gaf me zijn telefoon en ik begon tranen uit te barsten.
Justin pakte mij en knuffelde mij stevig. "Alles gaat goed komen." zei hij.
"Is..is...dit mijn fout?!" vroeg ik aan Justin. "Nee!" antwoordde hij.
Ik kon het niet geloven. Waarom nu? Waarom? Waarom!!!
Zelfs Justin kon het me nu niet beter maken. Ik wist niet meer wat te doen.
"Dit kan niet, dit kan gewoon niet..." schreeuwde ik.
Ik las het berichtje opnieuw het kwam van het nieuws.


" Austin kwam terug van de zee en hij is tegen een boom gereden met zijn auto.
Zijn lichaam werd gevonden en direct naar het ziekenhuis gebracht.
Je kan hem tijdelijk niet bezoeken. Veel kans dat hij het zal overleven...
Is er niet. "


Ik liep weg en ging de slaapkamer in. Ik deed de deur op slot.
Langzaam liet ik mij zakken naar beneden langs de deur.
Mijn tranen konden niet tegengehouden worden. Ze bleven komen. Justin klopte op de deur. "Laat me binnen!" riep hij.
Snel deed ik het slot open en deed de deur open en toe.
Hij kwam naast mij zitten en pakte mij vast. "Je kan denken wat je wil, dit is niet jou fout." zei hij.
Justin probeerde er alles aan te doen om mij beter te laten voelen. Alles wat ik nu kon doen was hem dankbaar zijn,
maar ik kon op dat moment niet meer na denken. Het voelde alsof mijn vriendje dood was.
"Zal ik hem nog ooit zien?" snifte ik. Justin kreeg tranen in zijn ogen om mij zo te zien.
"Natuurlijk.." zei hij. Justin knuffelde mij nog steviger. Even zaten we daar dan.. Muisstil.
Justin kwam op met het idee dat we hem konden gaan bezoeken.
"Dat gaat niet.. Er stond dat niemand hem nu mocht bezoeken." antwoordde ik.
"Mell, ik denk dat wij wel mogen binnen gaan." zei Justin.
Dat ik dat eigenlijk nog niet besefte. Natuurlijk mag zijn lief hem bezoeken.
"Zal hij wel blij zijn om mij terug te zien?" zei ik twijfelend tegen Justin. "Hij zal super blij zijn als hij jou zal zien." antwoordde hij.
"Maar Justin.. Austin zal ons te samen zien." zei ik. "Ik zal niet binnenkomen in de kamer." zei hij.
Ik glimlachte naar hem. Justin pakte zijn sleutels van de auto en we vertrokken.
Mijn tranen waren al vermindert. Justin pakte mijn hand vast.
"Alles komt goed. Ik beloof het je!" zei hij. Ik glimlachte.
We kwam toe aan het ziekenhuis. De mevrouw aan de balie zei dat Austin op de zesde verdieping zat.
Snel renden we naar de lift. In de lift gaf Justin me een kusje op mijn voorhoofd.
De deuren gingen open en ik rende naar Austin's kamer.
Ik werd tegengehouden, maar toch ging ik de kamer in.
"Austin! Austin, ik ben er nu..." zei ik toen er tranen weer van m'n ogen rolden.
Maar er kwam geen teken van Austin...