8.

Rose:
Draco draaide zijn hoofd mijn kant uit en vlug keek ik weer voor me. Hij was fout. Ik mocht niks met hem te maken hebben.
'Welkom in jullie zesde jaar bij Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Het is niet te geloven, maar sommige van jullie nietsnutten zijn vorig jaar geslaagd in het vak. Dan nu, de Zwarte Kunsten...' Sneep begon te vertellen over de Zwarte Kunsten. Allemaal onzin over dat de Zwarte Kunsten onverslaanbaar zouden zijn, want de Kunsten zullen blijven doorgroeien, totdat er geen tegenmiddel meer is, ofzo. Tuurlijk is er wel een middel voor. Ik was dat middel.
Waarom was ik in godsnaam naar Verweer tegen de Zwarte Kunsten gegaan? Het was allemaal gezeur dat ik allang wist.
Ik keek stiekem naar links. Draco staarde geconcentreerd naar Sneep, waardoor ik ongenegeerd naar hem kon kijken. Hij was niet lelijk.. Integendeel, hij was knap. En daarstraks in de Grote Zaal, had hij schattig gelachen. Met een schok besefte ik waar ik mee bezig was.
Verdomme, Rose! Kap hier mee. Ik moet me bij mijn doel houden, ik mag niet van mijn pad afgaan. Dan gaat alles mis. Ik werd blij als ik naar Draco keek, dat was geen goed teken. Hij was slecht, slecht voor mij, slecht voor Harry, slecht voor de toekomst.
Ik schudde even mijn hoofd. Draco werd uit zijn concentratie geschud en keek me aan. Ik keek hem vragend aan. Hij gaf me een kleine glimlach. Ik draaide mijn hoofd richting het bord en voelde mijn wangen gloeien. Kut.

Draco:
Ik draaide mijn hoofd. Rose's haar zat een beetje door de war, maar het zag er goed uit. Ze keek een beetje wazig. Toen zag ze dat ik naar haar keek. Ze keek me vragend aan. Het zag er grappig uit, dat haar, die uitdrukking. Het was schattig. Ik moest lachen. Boos draaide ze haar hoofd.
Lag het nou aan mijn ogen of bloosde ze?