4.5

Chaz snelt gelijk naar me toe, waarna hij naast me neerknielt en zijn armen om me heen slaat. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder aan en huil verder.
'Ik kan dit niet meer Chaz.' Huil ik. Hij trekt me op zijn schoot en aait over mijn haar heen.
'Het komt goed Scar..' Ik stop even met huilen en kijk op.
'Denk je?' Fluister ik. Mijn stem trilt en mijn gezicht is vast helemaal rood, maar het maakt me nu niets uit. Hij knikt.
'Never say never en Believe.' Een kleine glimlach vormt zich rondom mijn lippen. Ik knik zwak en begin dan uit het niets believe te zingen. Ik luister af en toe weleens zijn liedjes. Chaz grinnikt zacht en drukt een kus op mijn wang terwijl ik verder zing. Chaz staat met mij in zijn armen op en zet me op de stoel naast het bed neer. Ik stop met zingen en pak voorzichtig Justin's hand op, die ik zonet nog op het bed neer heb gegooid.
'Sorry.' Fluister ik zacht tegen hem. Chaz pakt er een stoel bij en komt naast me zitten. Beide kijken we naar het gezicht van Justin, dat geen spiertje verrekt. 'Vind jij dat het mijn schuld is?' Vraag ik plotseling aan Chaz. Hij kijkt op en schud snel zijn hoofd.
'Nee, natuurlijk niet.' Hij glimlacht naar me.
'Daar ben ik blij om.' Ik slik en kijk weer naar Justin.

Nadat we het ziekenhuis hebben verlaten zijn we met zijn drieën nog ergens wat gaan drinken. Daarna ben ik maar naar huis gegaan, waar een bezorgde pap zat te wachten. Eerst knuffelde hij me en zei dat hij heel erg bezorgd was. Daarna kreeg hij een aanval en ben ik naar mijn kamer gevlucht, waar ik nu al een tijdje zit. Twitter houd me al een tijdje bezig. Het is er een histerie. Altijd heb ik mijn twitternaam verborgen gehouden, maar op dit moment maakt het me niets meer uit. Ik wil de beliebers zekerheid geven, ze vertellen hoe het met Justin gaat. Dus dat doe ik. Mijn eerste tweet van vandaag bestond uit een foto van mij met daarnaast mijn twitternaam. Dat ze zeker weten dat ik het ben. Daarna stroomden langzaam maar zeker steeds meer berichten in mijn interacties en nu zijn het er zoveel dat ik ze niet meer bij kan houden.
Justin is just sleeping, he will wake up. Believe me.
Ik druk op ''tweeten'' en help zo deze tweet de wereld in. Daarna besluit ik om eindelijk maar eens achter de laptop vandaan te komen en te gaan slapen. Er is voor de rest toch niets wat ik kan doen.

oh oh oh. haha ik vind dit echt deprimerend om te schrijven. ik wil hier helemaal niet over nadenken. gelukkig is justin nog steeds hier!! En bedankt voor alle reacties, dat motiveert me echt! xo