Water 014 ;

Olivia Wright

Dioni kwam terug met wat water, ik had hem gevraagd om rond te gaan kijken voor water. Uiteindelijk kwam ik terug te liggen op een gewone kamer met veel mensen. Nog steeds had ik dat verdomde kapje over mijn mond voor mijn zuurstof en ik was ongeloofelijk zwak. Het was nu al een zware operatie geweest laat staan hoe het met mijn been moet straks. Dioni zat nog steeds naast om op een stoel met zijn hoofd op mijn bed, in slaap gevallen zeker. Nu lag ik in een kamer op de bovenste verdieping, ver bij het einde van de gang. Eerst lag ik helemaal beneden bij het begin, maar ze hadden mijn bed al weggegeven. Gelukkig was er überhaupt nog een bed vrij ergens, anders had ik buiten in een tentje moeten liggen.
De dokters hadden gezegd dat ik goed op mijn been moest letten of die niet zwart werd. Aangezien ik onder een dunne deken lag kon ik het niet zien. langzaam probeerde ik wat omhoog te komen en reikte naar mijn been. Het lukte bijna alleen toen kreeg ik een hevige pijn in mijn zij en viel met een klap terug naar achter. Blijkbaar had dat Dioni wakker gemaakt want hij kwam gelijk met zijn hoofd snel omhoog. 'Sorry Dioni, ik wilde kijken of mijn been zwart werd maar kreeg een steek in mijn zij.' Dioni stond op uit zijn stoel en deed de deken een klein stukje van mijn been af maar legde het snel weer terug. Ik heb nu dus niet kunnen kijken naar mijn been. 'Het is niet zwart.' Zei hij zo snel mogelijk achter elkaar wat best verdacht klonk. Ik liet het hier maar bij zitten, als het echt erg zou zijn dan zou hij het zeker wel zeggen. Ik was nog best moe van heel die operatie dus besloot maar om wat te gaan slapen. Mijn ogen vielen al snel dicht, minder dan 5 minuten en ik lag al te slapen.

Dioni Jurado Gomez

Ik zag dat Olivia in slaap was gevallen, wat niet raar was, ze had net een operatie achter de rug. Maar wat moest ik hier nou doen? Het enige wat ik kon doen is bij Olivia blijven zitten en kijken hoe ze lag te slapen. Misschien kon ik wel gewoon een rondje lopen op deze verdieping, dan ben ik niet al te ver weg. Ik liep naar de gang en keek wat rond. Ik zag heel veel mensen lopen sommige hadden niks andere konden amper lopen. Nadat ik een paar minuten rond gekeken had wilde ik terug lopen naar Olivia maar ik zag iets. Twee jongens van ongeveer dezelfde leeftijd als mijn zaten in een rolstoel en nog twee andere jongens duwde hun voorbij. Ze waren op de onderste verdieping en kwam me heel erg bekend voor. Zouden het niet de jongens kunnen zijn? Aan de achterkant kon je dat niet goed zien. Totdat er eentje omdraaide en toen zag ik het, ik herkende Cassius uit duizenden. Ik moest er nu naartoe anders waren ze weg, ze waren onderhand al buiten.
Snel rende ik naar de beneden verdieping. Welke kant waren ze nou opgegaan? Shit, als ik ze nu niet meer kon vinden word ik gek. Ik rende naar buiten om te kijken. Ik ging op een hoge muur staan om over alle tenten heen te kunnen kijken. Heel ver weg zag ik ze in een soort bus stappen. Ik moest nu echt heel snel zijn om ze nog tegen te kunnen houden. Als een gek rende ik die kant op maar was al snel uitgeput. Toch probeerde ik door te rennen totdat ik bij een stuk straat aankwam. Ik keek om me heen of ik het busje nog zag. Aan de rechterkant zag ik hem wegrijden, met de jongens erin. Ik probeerde er nog achterna te rennen, 'Cassius! Kaj! Jai! Sam!' Riep ik nog. Ik zag Kaj wel opkijken en zag hem verbaasd kijken maar hij deed niks. Ik zag hem wel met de andere jongens praten en die keken ook op. Ze zagen mij maar konden niks doen. Ik zag dat ze de bestuurder nog probeerde over te halen om de bus te stoppen. Maar de man luisterde niet en bleef doorrijden. Ik kon ze niet meer bijhouden en zag ze zo van me wegrijden. Ik zakte door mijn knieën en legde mijn hoofd in mijn handen. Maar ik weet nu wel dat ze niks hebben, maar of ik ze nog zie totdat we thuis zijn. Dat betwijfel ik.