Exo 16.

Paula zit met een dekentje en een warme choco op de bank. De pijn die ze door haar hele lichaam voelt is werkelijk ondraagbaar. Het voelt alsof een vrachtwagen twintig keer over haar heen is gereden en er daarna nog een betonblok van tien ton op haar is neergekomen. Ze voelt haar hart niet meer kloppen en ze voelt eigenlijk gewoon helemaal niets. Geen blijdschap als Femke binnen kwam, geen verdriet als ze aan Didi denkt, geen woede als ze aan zichzelf denkt. Het enige wat ze voelt is.. pijn. Mentale pijn. En hoofdpijn. Hoofdpijn van het denken. Als ze terugdenkt aan daarnet rolt er, zonder dat ze het kan stoppen, een traan over haar wang. Femke komt meteen naast haar zitten en veegt die weg. Ze neemt de chocomelk uit Paula’s handen en zet die op het tafeltje, voor ze Paula helemaal tegen zich aan trekt.
“Sorry.” Zegt ze dan.
Paula haalt haar schouders op en snikt. “Het is oke.”
Het is helemaal niet oke. Ze weet niet eens hoe ze Didi nog onder ogen moeten komen. Na zijn uitbarsting van deze avond is ze zo bang dat hij haar nu echt nooit meer wil zien.
“Het is helemaal niet oke, Paula.” Mompelt Femke. “Door mij zit het nu helemaal mis tussen jou en Didi. Dit heb ik nooit gewild, en ik wil dat je dat weet.”
Paula slaat nu ook haar armen om Femke heen en zucht. “Dat weet ik.”
“Dan is het goed.. Didi draait wel bij, geloof me.”
“Eh.. zei hij nog iets?” vraagt Paula bang.
“Nee.. We hebben het nog over Stef gehad. Hij gaat Exo verwittigen en vragen of ze Robin sturen.”
“Dat is.. goed.” Zegt Paula wat afwezig. Ze maakt zich los uit Femke’s armen en slaat het dekentje van zich af. Zonder nog wat te zeggen loopt ze richting de slaapkamer. Net op dat moment komt Mellanie binnen.
“Waar kom jij nog vandaan?” vraagt Femke verrast.
“Ook hallo.” Moppert Mellanie en ze zet haar schoenen weg, voor ze richting de keuken loopt en zichzelf een glaasje water inschenkt. “En ik heb nog even zitten praten met Tim.”
Femke glimlacht. “Het klikt wel goed tussen jullie he?”
“Dat gaat.” Mellanie ploft naast Femke in de zetel. “Vind jij hem niet tof, dan?”
“Jawel, jawel.” Femke grinnikt. “Het is wel een leuke jongen.”
“Oh, al een geluk dat Stef dit niet kan horen..” knipoogt Mel.
Stef. Femke heeft het gevoel alsof ze getroffen wordt door een bliksem. Haar hart slaat een paar tellen over en tranen springen in haar ogen. In een paar seconden tijd doet haar hele lichaam pijn en gaat haar ademhaling onregelmatig. De tranen rollen non-stop over haar wangen en ze kan het niet stoppen. Ze verliest alle controle over haar lichaam, en haar gedachten. Wat als Stef doodgaat? Wat als ze te laat zijn om hulp voor hem in te schakelen? Wat als Robin niet komt? Wat als er niemand komt? Wat als ze te laat zijn? Wat als.. Ze Stef straks kwijt is? Nog meer tranen rollen over haar wangen en het volgende moment trekt Mellanie haar snel tegen zich aan.
“Femke, rustig!” piept Mellanie terwijl ze over Femke’s rug heen wrijft. Ze wiegt zachtjes heen en weer en gaat met haar hand door Femke’s haren, in de hoop van haar te kalmeren. “Het komt goed.”
Femke klampt zich helemaal aan Mellanie vast en bijt op haar lip om niet nog harder in tranen uit te barsten. “Stef.. hij..”
“Ssst..”

“Wordt het niet eens tijd om onze groepsactiviteit te plannen?” vraagt Didi de volgende dag, tijdens de middagpauze.
Mellanie knikt. “Misschien best wel he.. We moeten niet te lang wachten.”
“Wat gaan we dan doen?” vraagt Tim nieuwsgierig.
“Laat dat nu net het probleem zijn.” Zegt Femke. “Dat weten we nog niet.”
Tim kijkt nadenkend de groep rond. “We kunnen paintballen? Jongens tegen de meisjes?”
Mellanie lacht even sarcastisch. “Denk je nu echt dat ik ga paintballen?”
“Natuurlijk niet.” Zegt Os vijandig. “We willen niet dat je nageltjes gaan breken, toch?”
Didi giert het uit.
“Oke. Paintballen it is.” Zegt Mellanie fel. “Os, you’re going down.” Ze staat op en loopt naar de bar.
“Was dat een dreigement, blondie?” Os trekt met een grijns een wenkbrauw op.
“Nee. Dat was een feit.” Ze glimlacht triomfantelijk. “Want ik maak je af.”
Femke, die dit hele gedoe beu is, zucht. “Goed, dat is dan afgesproken. Overmorgen gaan we paintballen.” Ze staat op en loopt de koffieshop uit.
“Overmorgen al?” zucht Mellanie.
“Problemen mee?” lacht Os.
Mel rolt lachend met haar ogen. “Nee, ik wou je gewoon genoeg tijd geven om je afgang mentaal goed voor te bereiden.”
Paula, die de hele ochtend nog niets gezegd heeft, is het beu. “Het is heel leuk dat jullie elkaar willen afmaken, maar bewaar dat alsjeblief voor overmorgen en hou jullie nu bezig met iets nuttigs. Kleine kinderen.” Ze loopt de koffieshop uit, naar de receptie.
Meteen vliegt Didi achter haar aan. Hij moet haar spreken, en wel nu.
“Paula..” begint hij.
Even schrikt ze op, maar ze gaat toch verder met haar werk. De krullenbol totaal negerend.
“Paula..?”
“Ga weg.” Zegt ze fel, zonder hem aan te kijken.
Didi plaats zijn handen op de desk en kijkt haar aan. “Luister naar me, alsjeblieft.”
“Ga weg.” Herhaalt ze weer, zonder haar blik van het computerscherm te halen.
“Kom op, Paula..”
Meteen draait ze haar hoofd naar hem toe. “Kijk, Didi. Jij werd boos op mij en jij wou mij niet meer zien. Kom nu niet met hangende pootjes terug. Ik moet werken.”
Didi kijkt haar geschrokken aan. “Maar..”
“Dag, Didi.”
Als blikken konden doden was Didi nu een hoopje as. Verslagen druipt hij af. Hoe kan hij het nu nog met haar goed maken?