Exo 15.

Didi komt met een verward gevoel binnen in de koffieshop. Zijn shift zat er net op en hij zou nog even wat te drinken nemen, voor hij naar de bungalow zou gaan. Het gesprek van deze middag, met Paula, zit hem nog steeds dwars. Hij weet nu nog steeds niet of Paula hem leuk vindt, of niet. Wat als ze hem niet leuk vindt? Wat moet hij dan? Als hij Paula voor zijn neus ziet, samen met Femke, schrikt hij op.
“Hey.” Glimlacht hij.
Als ze niet terug lachen bevriest zijn gezicht bijna. “Is er wat?”
Paula trekt hem aan zijn hand mee, naar een tafeltje. Ze duwt hem op een stoel en zucht, voor ze hem recht in de ogen aankijkt.
“Femke en ik moeten iets zeggen.”
De serieusheid in haar stem doet Didi bijna huiveren. Zo serieus heeft hij haar nog nooit gezien. Alsof de wereld elk moment kan instorten. Didi kijkt even van Paula naar Femke. Die laatste bijt op haar lip, terwijl ze enkel naar haar handen staart.
“Didi..” begint Femke dan. “Stef is niet naar huis.”
Een euforisch gevoel overspoelt de krullenbol en bijna wil hij recht springen van zijn stoel, tot hij merkt dat Femke en Paula helemaal niet blij lijken.
“W-Waar is hij dan?”
Paula legt haar hand op die van hem en geeft er een kneepje in.
“Hij is.. hier. In het park.”
Didi’s ogen worden groot. “Wat? Waar? Kan ik naar hem toe? Waar is hij?”
Femke sust hem meteen. “Morgen kan je hem zien. Beloofd. Maar je moet ons helpen, Didi, vanavond nog.”
“Waarmee dan?” vraagt Didi bloedserieus.
“Met zijn leven te redden.” Zegt Paula, die zijn hand nog steeds vast heeft, voorzichtig.
“H-Hoezo?”
Paula kijkt Didi recht in zijn ogen en zucht. “Als Stef niet snel hulp krijgt van de Exo’s.. dan..”
“Gaat hij dood.” Fluistert Femke.
Didi kijkt verslagen voor zich uit. Zijn beste vriend.. dood? Nee toch? Hij gaat staan en gaat met zijn handen door zijn krullen, die daardoor nog meer in de war steken. Hij ijsbeert door de koffieshop en ademt onregelmatig. Dit kan niet. Stef mag niet doodgaan. Niet zijn beste vriend. Zo snel Paula kan staat ze op en loopt ze naar Didi toe. Meteen slaat ze haar armen om hem heen, voor ze haar hoofd op zijn schouder laat rusten.
“Het komt goed, Didi.” Fluistert ze. “Wij gaan hem helpen.”
Zonder iets te zeggen duwt hij Paula van zich weg. “Waarom heb je me niets gezegd?”
Aan de toon in zijn stem kan Paula horen dat hij goed kwaad is. Haar hart breekt, alleen al van de manier waarop hij naar haar kijkt. Alsof ze hem bedrogen heeft. Alsof ze zijn hart heeft uitgerukt en in tienduizend stukken gescheurd heeft. Alsof ze .. het verpest heeft.
“Didi.. Ik..” ze kijkt verslagen naar de grond. “Ik wou het je echt zeggen, maar.. Ik..”
“Ik kan niet geloven dat je dit voor me achter hebt gehouden! Mijn beste vriendin..” dat laatste mompelt hij er maar achter. “Vond je me niet belangrijk genoeg om dit te weten? Wie weet hier nog van? Iedereen behalve ik?” valt hij naar haar uit.
“Nee..Didi.. Ik..” Paula geraakt niet uit haar woorden door de grote brok die langzaam in haar keel gevormd wordt.
“Ik hoef je gewoon niet meer te zien.” Hij draait zich met zijn rug naar haar toe, waarna hij meteen gebroken naar de grond kijkt. Hij wil niet zo tegen Paula doen.. maar.. ze heeft hem zo hard gekwetst door dit voor hem achter te houden. Hij kan het nog steeds niet geloven.
Eventjes staart Paula naar zijn rug. Ze heeft het gevoel dat hij zonet haar hart verpulverd heeft, tot het kleinste restje verdwenen is. Ze voelt de pijn door haar hele lichaam en haar zicht wordt wazig door de tranen in haar ogen. Ze heeft het zo hard verpest bij hem, enkel en alleen omdat .. Femke dit niet wou. Ze slikt de brok in haar keel dapper door en wrijft haar ogen droog. Ze haalt diep adem. Genoeg de softie uit gehangen.
“Wat jij wil.” Zegt ze bot. Paula hoopt dat hij de onzekerheid in haar stem niet hoort en zo zelfzeker mogelijk loopt ze hem voorbij. Didi kijkt haar verward na. Moet hij nu achter haar aan gaan of niet?
“Ze mocht niet van mij..” zegt Femke plots.
Didi was al vergeten dat zij hier ook was en hij draait zich geschrokken om. “Wat?”
Femke zucht en gaat staan. “Paula mocht het je niet vertellen van mij.” Ze loopt naar hem toe en zucht nog eens. “Ik wou niet dat iemand wist dat Stef hier was. Dan zouden ze bij hem willen gaan en ik denk niet dat het hem beter zou maken.”
“We konden toch helpen?” vraagt Didi dan.
“Dan kun je nu nog steeds. Je moet Exo verwittigen.”