Exo 12.

“Mellanie, mag ik een cola?” Tim ploft aan de bar.
“Natuurlijk.” Glimlacht Mellanie. Ze neemt de cola uit de koelkast en een glas. “Hoe gaat het nog met je?”
“Goed.. Ik heb het wel naar m’n zin.” Tim neemt dankbaar het glas cola van Mellanie over en neemt een slokje. “En het is hier echt gezellig.”
“Leuke mensen ook?” grijnst Mellanie. Ze vindt Tim best een aardige jongen.
“Zeker.” Tim knipoogt en staat op. “Ik spreek je nog wel.”
Mellanie kijkt hem na en glimlacht. Tim is echt een leuke jongen. Helemaal anders dan de anderen. Hij is.. volwassener. Ze merkt niet dat ze staart naar een deur, tot Os op haar schouder tikt.
“Je staart.” Zucht hij.
Mellanie kijkt betrapt weg en neemt een natte doek, voor ze richting de tafeltjes loopt en ze af begint te kuisen. Ze voelt Os zijn blik in haar rug branden, maar ze besluit het te negeren. Als ze er aandacht aan geeft gaat haar hoofd alleen nog maar meer tollen en slaan de vlinders in haar buik nog meer op hol. En dat wil ze niet. Of misschien toch wel. Ze weet het niet. Het lijkt nog steeds zo raar dat zij en Os ooit een stelletje zouden zijn en ze weet niet eens of hij haar wel nog steeds leuk vindt. Voorzichtig kijkt ze even over haar schouder en ze zucht als ze hem weer met twee meisjes ziet praten.
Os ziet Mellanie vanuit zijn ooghoeken naar hem kijken en grijnst. Ze denkt vast dat hij weer aan het flirten is. Misschien moet hij er een schepje bovenop doen. Hij knipoogt lachend naar één van de twee meisjes en hoort een zucht van achter hem komen.
“Os, je bent hier om te werken, niet om te flirten.” Zegt ze, zodat alleen hij het kan horen.
“Sorry, princess.” Lacht hij tegen Mellanie en hij neemt afscheid van de meisjes.
Mellanie probeert haar rood hoofd weg te steken door een glas water voor zichzelf in te schenken en haar met haar rug naar Os toe te draaien. Princess? Ze neemt een slokje van haar water voor ze zich weer naar Os toedraait.
“Sorry? Waarvoor? Dat je jezelf niet in toom kan houden? Daarvoor moet je geen sorry zeggen tegen mij.” Zegt ze zo kortaf mogelijk voor ze naar de receptie loopt, Os verbaasd achterlatend. Hij kijkt haar met grote ogen na. Wow.

“Femke..” begint Didi terwijl hij naast haar komt lopen.
“Ja?” ze kijkt hem met haar eeuwige glimlach aan.
“Over wat je gisteren zei.. Over.. Paula.. Eh..”
Femke grinnikt. “Ah, dat.”
“Meende je dat? Of zei je dat gewoon om me af te schepen?” hij kijkt onzeker naar de grond terwijl ze richting de koffieshop stappen.
“Ik zei het omdat ik Paula gewoon even apart moest spreken..” begint ze.
“Oh..” hij zucht. Paula is dus niet verliefd op hem. Alle hoop die hij koesterde verdwijnt als sneeuw voor de zon en hij voelt de vrolijkheid zo uit zijn lichaam vloeien. Waarom hoopte hij nog? Hij had dit antwoord verwacht, dus hij zou zich nu niet zo mogen voelen.
“Maar ik denk wel dat het zo is. Misschien moet je het er maar eens met haar over hebben.” Vervolgt Femke haar verhaal. “Want ik denk niet dat ik in haar naam moet spreken als ze er niet bij is.”
“Waarom zei je dan gis-”
“Omdat ik vind dat er eindelijk iets tussen jullie mag gaan gebeuren. Jullie zijn allebei zo verlegen, terwijl ik denk dat jullie elkaar gewoon superleuk vinden.” Femke glimlacht.
“Ik.. Nou ja.. Ik vind haar wel leuk.” Zegt Didi voorzichtig.
“Wel leuk? Volgens mij ben je gewoon smoorverliefd op haar!” Femke geeft hem een stampje tegen zijn schouder en grinnikt.
Didi kijkt betrapt naar de grond. Is het zo duidelijk dan? Zou Paula het ook door hebben? Of niet? Zonder iets te zeggen knikt hij en zucht dan.
“Je.. lijkt niet echt blij?” vraagt Femke voorzichtig.
“Jawel.. Het is gewoon..”
“Wat?”
“Laat maar.” Didi lacht nog even naar Femke voor hij in de koffieshop verdwijnt.

“Wat een dag, wat een dag..” lacht Os en hij ploft bij Didi aan tafel.
Didi knikt. “Best wel, ja. “ de krullenbol zit nog steeds met zijn hoofd bij Paula. Hij heeft haar van de hele dag niet kunnen spreken. Ofwel had hij het te druk, ofwel zij, of ze ontweek hem. Dat gevoel had hij toch. Alsof ze hem niet wou spreken. Als Didi er nog maar aan dacht dat Paula hem nu zou ontwijken werd hij al niet goed. Misschien moest hij haar maar eens zoeken? Hij moest en zou vandaag aan haar vragen of het waar was en wat ze hem dan wou zeggen. Net op het moment dat hij wil opstaan komen Paula en Tim binnen, lachend. Een jaloerse steek schiet door Didi’s maag en meteen draait hij zijn hoofd de andere kant uit. Hij wil dit niet zien. Hij wil niet zien hoe Tim met Paula loopt te flirten. Hij bekijkt Os even en kan een opgeluchte uitdrukking op zijn gezicht zien. Waarschijnlijk is hij blij dat Tim niet binnen komt met Mellanie. Didi merkt hoe Paula naast hem op een stoel komt zitten.
“Hey.” Zegt ze lachend tegen de twee jongens die al aan tafel zaten. “Waar is de rest?”
Didi haalt ongeïnteresseerd zijn schouders op.
“Weet ik niet.” Zegt Os en dan werpt hij een geanimeerde blik op Didi. Os kan duidelijk zien dat Didi jaloers is. Maar hij zou zelf ook jaloers zijn. Dat is hij nu al, als hij Tim nog maar naar Mellanie ziet kijken. Waar is Mellanie trouwens?
Paula lacht en geeft Tim een stamp tegen zijn schouder. “Je hebt ze weggejaagd.”
“Ik? Waarom?” grijnst die.
“Gewoon.” Paula begint te hikken van het lachen en legt haar hoofd op tafel.
Didi klemt zijn kaken op elkaar en loopt zonder iets te zeggen de koffieshop uit. Hij wil gewoon niet zien hoe Paula en Tim zitten te flirten. Hij stampt boos richting de jongensbungalow en blijft even staan op het loopbrugje. Het water maakt hem, op de één of andere manier, toch wat rustig. Hij gaat er op zitten, trekt zijn schoenen af en laat zijn voeten in het water hangen. Zou Paula zich nu afvragen waar hij heen is, of wat er scheelt? Hij zal het nooit weten.