Hoofdstuk 6

‘Waarom is het een meisje?’ Sist Charles. Ja echt totaal onopvallend wow. Maar ik doe maar gewoon alsof ik te druk bezig ben om een schilderij te inspecteren aangezien het me verstandig houd om iedereen te vriend te houden.
‘Waarom niet? Het geslacht maakt toch niks uit?’ Het is een stilleven. Echt ongelovelijk saai.
‘Ik heb het gewoon meer op jongens.’ Brengt Charles ertegen in. Het is verder toch een best gedetailleerd schilderij. Ik bedoel zelf de pitjes van de aardbij zijn gedetailleerd.
‘Meisjes luisteren beter.’ Bromt Samantha nukkig. Ja en daarom is het ook totaal verstandig om gewoon in dezelfde ruimte over me te discussiëren. Ookal is dat waarschijnlijk niet het soort luisteren wat ze bedoeld. Ik grinnik zachtjes. Bij ons in het weeshuis was iedereen overdreven brutaal. En dat ik een van de braafste was zegt veel om maar zo te zeggen. Ik moet echt mijn best doen om het niet uit te proesten. Zeker als er allerlei herinneringen bij je opkomen. Eindeloze discussies over het doen van de klusjes, het avondeten, waarom de was nog niet gedaan is (meestal omdat niemand zijn klusjes deed) en ga zo maar door.
‘Je moet echt een natuurtalent zijn dat je iets grappigs weet te vinden in dit schilderij.’ Ik schrik me ene hoedje als Charles plotseling naast me bleek te staan.
‘Ik verwonderde me gewoon over de vele details.’ Zeg ik. Wow wat klonk dat nerderig. Hij knikt goedkeurend. Nou hij is nu vast en zeker overtuigt van hoe geweldig meisjes wel niet kunnen zijn. Natuurlijk niet maar dat komt nog wel.
‘Ik ga weer aan het werk een fijne dag verder.’ Zegt hij waarna hij weer achter het bureau plaatsneemt. Samantha legt zenuwachtig haar hand op mijn schouder en loodst me de kamer uit.
‘Dat was gezellig.’ Merk ik quasi-vrolijk op. Samantha glimlacht lichtjes. En alweer niet gemeend natuurlijk.
‘Charles kan af en toe wat.. Euhm.. Onbeleefd reageren.’ Ook een manier om het te noemen. ‘Maar hij is reuze aardig als je hem wat beter leert kennen.’ Ze bloost en gebaard dat we de hoek om moeten.
‘Hoeveel beter?’ Vraag ik met een geamuseerd glimlachje.
‘Over een weekje vind je hem vast ook geweldig.’ Beloofd ze.
‘Dus je vind hem geweldig?’ Vraag ik met nog steeds hetzelfde geamuseerde glimlachje.
‘Hoe bedoel je?’ Reageert ze scherp.
‘Je vind hem leuk of niet?’ Zeg ik dan maar gewoon.
‘Natuurlijk. We gaan over twee maanden trouwen.’ Zegt ze. Oké dat veraste me. Zo gingen ze niet bepaald met elkaar om.
‘Mag ik komen?’ Vraag ik.
‘Natuurlijk kom je.’ Zegt ze verontwaardigt. ‘Je hoort er nu gewoon bij hoor.’ Ja inderdaad daarom vertellen ze me ook alles..