Hoofstuk 37

‘Neem mijn arm,’ zegt Dumbledore en hij houd zijn arm voor. Nog voor ik de kans krijg onderbreekt een vervelende hoge vrouwenstem ons.
‘En waar denken jullie heen te gaan?’ Krijst Umbridge, de mislukte roze suikerspin, die onze school aan het terroriseren was. Ja, nog erger dan dat ik dat deed. Stom mens.
‘Als High Inquisitor heb ik het recht om te weten waar jullie naar toe gaan.’
Ik zuchtte diep en mompelde een beledigende verwensing, geadresseerd aan Umbridge. Dumbledore kuchte even ten teken dat hij me gehoord had en dat ik dat eigenlijk niet mocht zeggen. Alsof ik dat niet wist.
‘Sorry professor Dumbledore,’ mompelde ik. ‘Maar ik kan die mislukte roze suikerspin gewoon niet uitstaan.’
Hij glimlachte even, maar kuchte nog eens om te verbergen wat hij zei:
‘Ik ook niet, maar ja.’
Ik grijnsde en Dumbledore gaf ondertussen de ongeduldig geworden Umbridge antwoord.
‘Sorry professor Umbridge, maar helaas zijn dat zaken waar u geen recht op hebt dat te weten. Dit zijn zaken die alleen het schoolhoofd en de desbetreffende leerling aangaat. Het spijt me. Juffrouw Jones als u mijn arm wilt nemen dan kunnen we verschijnselen.’
‘Ik dacht dat je niet kon verschijnselen en/of verdwijnselen in Hogwarts.’
‘Ik ben het schoolhoofd. Ik heb iets meer rechten in deze school dan de rest van ons. Mijn arm Juffrouw Jones en nog een fijne dag professor Umbridge.’
Dumbledore knipoogde naar mij, stak zijn hand op naar Umbridge en trok me mee door een dwangbuis. We verdwijnselden.

De donkergroene met zilveren deur, met slangen knop als deurkruk is pijnlijk in mijn zicht. Een deur met de kleuren en logo van Slytherin. Hoe cliché. Dumbledore kneep me in mijn schouder en ik maakte de deur open met mijn huissleutel.
‘Hallo?’ Riep ik zachtjes.
‘Josefien Jolyn Jones, was in onze brief niet duidelijk dat je hier niet meer hoefde te komen,’ gilde mijn moeder en ze kwam de hal binnen gestormd. ‘Professor Dumbledore.’ Ze spuugde zijn naam bijna uit. Hij reageerde er niet eens op.
‘Juffrouw Moore,’ zei hij minachtig. ‘Jo ga jij je spullen maar pakken, dan ga ik wel een praatje maken met je ouders.’
Ik knikte en nam de trap aan mijn linkerhand, die naar boven leidde. Ik keek naar de schilderijtjes die aan de muren hingen, waarin ik vroeger ook altijd gehangen had. Nu waren de foto’s waar ik ook op stond allemaal verdwenen en vervangen. Het leek net alsof ik hier nooit gewoon had. Aan de deur van mijn vroegere kamer hing ook geen bordje meer met “Josefien” erop. Ik opende de deur bang voor wat ik zou zien, maar alles stond er nog. Ik pakte een aantal tassen uit de kast en legde de kleding die niet meer in mijn hutkoffer had gepast in de ene tas. Wat gitaarspullen stopte ik erbij totdat hij vol was. In de tweede tas stopte ik alle overige spullen. Foto’s in lijstjes, cadeaus, kaarten en boeken. Oude schoolboeken en leesboeken. Toen ik dacht dat ik alles had ging ik terug naar beneden, waarnaar ik dichterbij de woonkamer kwam het schreeuw luider werd.
‘Hoe durft u nog hier in dit huis binnen treden. Ze is verbannen. Ze is niet meer welkom. Ik haal haar van school af en sluit haar hier op in kelder. Zelfs nu ze niet meer in de familie zit is dat nog beter dan dat ze in uw school zit.’
‘Helaas, juffrouw Moore,’ klonk Dumbledore minachtend en ik trad langzaam de kamer binnen waardoor ik de ernstige uitdrukking op zijn gezicht kon zien. ‘Hebt u haar zelf uit de familie geschopt, dus kunt u haar, wettelijk gezien, niet van school afhalen.’
Ik zette de rugzakken op de grond en pakte het kattenmandje van mijn kat. De kattenspulletjes propte ik nog in een rugzak en ik probeerde de kat te lokken. Ik zakte op mijn knieën. ‘Damien,’ lokte ik het katje. Hij kwam aangetrippeld en ik pakte hem op en stopte hem in het kattenmandje.
‘Je kunt de kat niet meenemen,’ brulde mijn vader die me had opgemerkt.
‘Alsof jullie hem ooit aandacht hebben gegeven,’ zei ik kalm. ‘Ik neem hem mee, of je het nu wilt of niet. Vind u het een probleem om te gaan professor Dumbledore?’
‘Natuurlijk niet,’ zei hij kwiek en hij stond soepel op.
‘Nou ik hoop dat jullie tevreden zijn,’ zei ik minachtend. ‘Het lijkt net alsof ik hier nooit gewoond heb. Tot ziens.’
Ik wierp de rugzakken over mijn schouders, pakte de kattenmand met Damien op en liep naar de voordeur. Dumbledore keek even minachtend naar mijn soort van niet meer ouders, zei kort gedag en trok toen de voordeur achter hem dicht.
‘Het spijt me,’ zei hij.
‘Ja, het spijt mij ook,’ antwoordde ik.