2006

Zijn dertigste verjaardag bracht Percy in het ziekenhuis door. Toen hij eindelijk de kamer binnen mocht, was hij er nog steeds niet helemaal over uit of hij Oliver wilde kussen van opluchting of wilde slaan omdat hij in was gegaan op het getreiter van de homofobische collega die Percy lastigviel.
      Hij zei dus helemaal niets, ging op de rand van het bed zitten en pakte Olivers hand.
      “Weet je,” kraakte Oliver, “ik heb zitten denken.”
      “Waarover?”
      “Kinderen. Ik ben soms vrij stom, maar we zouden geweldige ouders zijn, Percy, ongeacht wat die gek zei.”
      Percy glimlachte. “Ik denk het ook.”