1999
Percy’s drieëntwintigste verjaardag was vanuit het perspectief van een buitenstaander vrij saai. Hij nodigde wat familieleden en collega’s uit voor een stuk taart en een kopje thee, nam enkele felicitaties via uilenpost in ontvangst en at spaghetti met Oliver, en dat was het.
Uit Percy’s oogpunt was het echter de beste dag in een lange tijd, zonder enige competitie. Het jaar daarvoor had hij niets aan zijn verjaardag gedaan en daar weer voor had hij zich jarenlang als een complete idioot gedragen, dus dat er überhaupt nog mensen wilden komen verbijsterde hem.
Dat iedereen kwam, bracht hem bijna tot tranen.
Reageer (3)
Ik voeg me bij Wiarda (ik doe ff lekker lui, geen zin om een heel verhaal te typen, lees de reactie van Wiarda maar overnieuw als je een lange reactie wilt hebben) Deze drabble is echt 'een kogel door een kogelvrij vest' maar zo mooi!
1 decennium geledenRespect.
Ohgodohgodohgodohgod. Ik weet niet precies waarom ik dit wil doen - nee, ik weet wel precies waarom, want jij hebt me zojuist alle reden daartoe gegeven. Want waar alle andere drabbles heel leuk en fluffy en schattig waren, is dit er zo eentje waar je in eerste instantie niet heel veel van denkt, die je vervolgens nog eens naleest en BAM, opeens schiet hij naar binnen als een kogel die dwars door een kogelvrijvest heen schiet, waarna het slachtoffer al bloedende op een Matt Smith manier 'I WAS NOT EXPECTING THIS!' roept en op zijn knieën valt en hopelijk direct eerste hulp krijgt of doodgaat.
1 decennium geledenMaar goed, om weer terug te komen op het oorspronkelijke onderwerp; ik weet precies waarom ik dit wil gaan doen, en in dit geval is houdt het woord 'dit' dit in: ik sta op het punt deze honderd woorden zo te overanalyseren dat je je af gaat vragen wat voor nuttigs ik de afgelopen zomer eigenlijk gedaan heb (spoilers: helemaal nadanoppesniks) en hoeveel suiker ik op heb, wat een hoop is, en wat er voor zorgt dat ik schaamteloos doorbabbel over helemaal niks en al die hopeloos nergens op slaande zinnen vervolgens helemaal nergens naar breng, want het slaat nergens op. *haalt diep adem*
Goed. Percy. Verscholen angst in honderd woorden schattigheid. Verscholen angst die bewezen heeft angst te zijn, want het bewijs heb ik zojuist van mijn wang geveegd. Nu zal je waarschijnlijk al denken; dude, Jip, het zijn maar honderd woorden. Zoveel schuilt er echt niet achter. Relax. Maar ik kan niet relaxen voordat ik alles gezegd heb wat ik wilde zeggen, wat in feite gewoon inhoudt dat ik dit stukje ga ontleden als een kikker - nee, een zin. Ik ga dit stukje ontleden als een zin omdat ik het ontleden van kikkers persoonlijk vies en zielig vind, dus gaan we het veilig op grammatica houden. Grammatica is goed en schoon. Veel beter.
Komt 'ie dan.
Punt één: Het buitenstaanderspersectief.
Dit vind ik heel, heel cool, want zo geef je mij eerst eens een goede blik op hoe klein het werkelijk is. Iedereen heeft taart en thee op verjaardagen. Allemaal heel gezellig en leuk en blablabla, maar erg doorsnee en daarom geen angst. Je maakt het eerst heel klein, heel onnozel, heel onbelangrijk. Als een knikker of zo. Dat lijkt nu nog niet belangrijk, maar wacht maar. Wacht maar.
Punt twee: Percy's oogpunt.
Goh, Jip. Het zijn drabbles over Percy Weasley. Natuurlijk komt zijn POV langs, slimmerik. Ja, dat is waar, maar ik wil het even benoemen aangezien anders mijn ritme eruit gaat, en dat wil ik niet, want dan lijkt het nog meer op een ongeorganiseerde, suiker-aangedreven rommel dan het al is. En dat is het al behoorlijk, geloof ik. Maar goed, Percy vindt dus dat zijn drieëntwintigste verjaardag de beste tijd in een lange tijd was, en dat wil wat zeggen. Want (en ja, here we go, het ultieme bewijs dat ik nog steeds niet over HoG heen ben) hij heeft dingen meegemaakt in de afgelopen tijd. Ik hoef ze niet allemaal op te noemen, want ik geloof dat iedereen wel weet dat Percy door een rottijd heen is gegaan, maar als je even stilstaat en denkt over hoe hij zich de jaren daarna gevoeld moest hebben, bewust of onbewust, wilt het echt wel wat zeggen dat die dag met kop en schouders er bovenuit stak. Een dag gespendeerd met familieleden, waarvan hij hoogstwaarschijnlijk een keer, of meerdere keren, of maandenlang, of zelfs nadat het allemaal weer was bijgelegd, had gevreesd dat ze hem niet meer zouden accepteren. Dat hij voorgoed de familie uitgeschopt was, van de stamboom weggebrand zoals de Blacks dat deden. Die constante onzekerheid, die zo op hem gedrukt moet hebben... en dan nu gewoon een verjaardag vieren zonder die druk, en toch met zijn familie. Diepe, diepe buiging, Percy. Respect.
Punt drie: bijna tot tranen
Yap, dit is dus het punt waarop jankepot Jip besloot in haar hoofd eens lekker diep in te gaan op die halfverscholen angstige ondertoon in die zin en het onderste uit de kan te halen, en dus zelf een traantje weg moest pinken want mijn Percy feels zijn de laatste tijd niet helemaal in orde, geloof ik. Maar goed, waarom deze zin me zo raakte is vooral omdat het me meteen terugbracht naar de laatste enorme babbelsessie die ik in een reactie heb gehouden over Percy + tears. En dat was, als ik het me goed herinner, op een hoofdstuk waarin Oliver Percy na de Battle kwam bezoeken en hij niet brak, waar ik zoveel respect voor had omdat je dat zo goed geschreven had en nou ja, als ik daar nog verder op in ga kan ik net zo goed die hele reactie hier quoten, dus doe ik dat niet. Waar ik wel over doorga is dat Percy dus, na Freds dood, zichzelf er niet toe kon brengen om te huilen. Nou huilt hij hier ook niet, en dat is ook niet wat ik hier zeg, maar dat hij het bijna deed zegt wel iets over hoe hard dat hem raakte, of niet? Kogel door een kogelvrij vest. Percy Weasley, de man waarvan ik persoonlijk het liefst zou wensen dat hij gemakkelijker met dit soort emoties om zou kunnen gaan omdat de manier waarop hij het doet me gewoon zo pijnlijk lijkt, is hier bijna tot tranen geroerd omdat zijn familie om hem geeft. Omdat zijn familie om hem geeft. Ik herhaal hem voor je. PeRcY WeAsLeY Is BiJnA ToT tRaNeN gErOeRd OmDaT zIjN FAMILIE FAMILIE FAMILIE
FAMILIEOM HEM GEEFT.Dat was mijn uiterst professionele en uitermate duidelijk geformuleerde essay over waarom dit prachtig geschreven is en waarom dit mij raakt. Met een bonusafsluiter over Inge, jij kan schrijven. Jij. Kan. Schrijven. Serieus. Eerst dacht ik nog dat ik hier veel te veel over aan het nadenken was, maar nu ik er nog wat langer over heb nagedacht (daar klopt iets niet maar dat doet me weinig), ben ik tot de conclusie dat je dit misschien niet allemaal even gedetailleerd had uitgedacht en erin gestopt toen je dit schreef, met alle achtergrondgedachten en zo, maar de basis zit er dubbelendwarssuperduidelijk in en de rest heb je zo prachtig opengelaten voor eigen interpretatie dat het toch een kwestie van puur, rauw, geweldig talent is waar ik met mijn hoofd op het moment nog niet helemaal bij kan, maar dat komt nog wel. En dat allemaal in honderd woorden. Honderd. Woorden. Beeld je bij deze maar even in dat ik nu buig tot mijn neus de grond raakt.
Ik geloof dat deze reactie nu al ongeveer vijf keer zo groot is als het hoofdstuk zelf, dus houd ik maar op. Die suikerkick begint toch uit te werken. :'D In ieder geval, long story short; ik heb last van Percy feels en je bent een geweldige schrijfster en ik hoop dat in de bovenstaande tekst niet al teveel kromme zinnen en spelfouten staan. Of van die rare uitspraken die er later voor gaan zorgen dat ik door de grond wil zakken. :')
N'awwwww Perce c:
1 decennium geleden