Chapter 5

Fiona's POV
Knipperend doe ik mijn ogen open. Ik heb het gevoel dat ik overreden ben door een tank. Jeetje. De vormen worden langzaam duidelijk.
'Ze is wakker!', hoor ik een stem mompelen. Ik kijk in de richting van het geluid. Er staan twee jongens aan het voeteneinde.
'Ze is al eerder wakker geweest, Harry.' De jongen die het eerste iets had gezegd heeft bruine krullen, en staart me hoopvol aan. De andere jongen heeft ook bruin haar, dat in een kuif overeind staat. Ik probeer verder te kijken, maar dat lukt niet, omdat ik helemaal plat lig. Ik beweeg mijn armen en zet ze naast me neer. Ik leun erop met de bedoeling rechtop te gaan zitten om de kamer te kunnen bekijken. Maar in plaats van rechtop te komen lig ik al snel weer plat. Het deed zo'n pijn. Ik heb nog nooit zo'n pijn gevoeld, en ik heb toch wel wat ervaring met pijn. Wat is er gebeurd? Hoe kom ik aan die pijn? Ik denk diep na. Ik was weggelopen van thuis en was over de muur rondom het erf geklommen. Daarna was ik door het maïsveld gerend, op weg naar de enige weg vlakbij het erf. Mijn vader zou snel merken dat ik weg was. Dan zou hij vlakbij het erf gaan zoeken naar me. Daarom rende ik naar de weg in de hoop zo ver mogelijk hiervandaan te komen op de een of andere manier. Ik weet nog dat ik de weg zag en tussen de bomen door de weg op rende. Daarna een fel licht dat in mijn ogen scheen, voordat mijn voeten hun grip verloren door een harde, pijnlijke klap. Daarna werd het zwart.
Huh, zwart? Dat mag niet! Ik moet weten wat er daarna gebeurt is! Ik graaf nog dieper in mijn geheugen naar aanwijzingen. Maar ik stop al snel omdat ik niks vind. Bovendien krijg ik er pijnlijke sreken in mijn hoofd van. Mijn ogen zijn stijf dichtgeknepen door de steken. Ik ontspan mijn oogleden en besluit ze te openen. Zodra ik ze open schrik ik. De jongen met de bruine krullen staat naast mijn bed en is over mij heen gebogen. Zijn ogen staan onderzoekend en opgelucht. Ik slaak een gil. Hij moet uit mijn buurt blijven! Dadelijk doet hij me nog meer pijn! Geschrokken zet hij een stap achteruit.
'Sorry! Het spijt me!', verontschuldigt hij zich meteen. 'Ik wilde je echt niet aan het schrikken maken...' Hij verontschuldigt zich... Dat is vreemd. Vader zei nooit sorry, en hij sloeg. Maar misschien gaat deze jongen ook nog slaan.
'Ehm..', gaat hij verder. 'Ik ben Harry. En dit is Liam.' Hij gebaart naar de jongen met de kuif, die achter hem staat. Hij glimlacht even naar me. Ik snap het niet. Waarom doen deze jongens zo aardig? Ik ken ze niet. En waarom zijn ze hier? Waarom ben ik hier? En waar is hier? Waar ben ik? Paniekerig kijk ik rond.
'Waar ben ik?', vraag ik met verstikte stem. De jongen die zich voorstelde als Harry kijkt me aan met een uitdrukking die ik niet begrijp.
'Doe maar rustig. Je bent in het ziekenhuis. De dokter komt zo.', mompelt hij. Ik staar hem aan. Welke dokter? 'Mag ik weten hoe je heet?', gaat hij verder.
'Ehm... Ja, hoor. Tiffany Fiona Clark.' Met mijn naam kunnen ze niets, toch? Of wel? Had ik maar niets gezegd. Wie weet wie deze mensen zijn? Ik snap er nog steeds niets van.
'Luister, Tiffany-', begint Liam.
'Fiona.', verbeter ik hem. Hij kijkt me verbaast aan. 'Ik heb een hekel aan Tiffany. Mijn moeder noemde me altijd Fiona.'
'Oké. Fiona dan. In elk geval, je moet weten dat het me heel erg spijt-'
'Ons heel erg spijt.', verbetert Harry hem.
'Ja, het spijt ons heel erg dat je door ons toedoen hier terecht bent gekomen.'
'Wa- wat hebben jullie dan gedaan?', vraag ik trillerig. Misschien hadden zij me wel pijn gedaan.
'Ik was niet op aan het letten.', mompelt Liam, terwijl hij naar de grond kijkt. 'Je kwam uit het niets en-' Zijn stem slaat over. Huh? Wat?
'Wat is er dan?', vraag ik verward.
'We hebben je aangereden.', fluistert Harry.
'Aangereden?', fluister ik. 'Met een auto?'
'Met onze van.', knikt Liam. Ik ben aangereden door een busje?
'En nu?', fluister ik nog steeds verstikt.
'Nu lig je in het ziekenhuis.' Harry laat zijn hoofd in de lakens vallen. Ik schrik een beetje. Dus, ik rende de weg op, werd aangereden door deze jongens en lig daarom in het ziekenhuis? Ik wil net mijn volgende vraag stellen, als er een man in een witte lab jas binnenkomt. Ik herken hem als een dokter. Hij loopt naar me toe.
'Jongens, zouden jullie de kamer willen verlaten?' Harry schudt heftig zijn hoofd.
'Kom nou maar.', mompelt Liam en trekt hem mee naar de deur. Dan wendt de dokter zich tot mij.
'Hoe voel je je nu, meisje?' Hij kijkt bezorgd naar het klembord in zijn handen.
'Heb je nog ergens pijn?' Ik schud mijn hoofd
'Ehm... Het gaat wel.' Ik had eigenlijk nog niet echt aan mijn lichamelijke staat gedacht.
'Je arm is gebroken en je ribben zijn zwaar gekneusd. Of je nog iets anders hebt opgelopen weten we nog niet niet, daarom ga ik nu een paar testjes doen.' Ik knik en kijk afwachtend naar de dokter. Hij pakt iets van zijn nek. Ik herken het niet. De bovenkant lijkt ijzerachtig, en heeft een soort van ovaal vormige vorm, met een dopje aan beide uiteinden. Aan het midden van de ijzeren vorm is een draad en aan die draad.zit een rond... Ding. Ik schrik als de dokter naar me toe komt, met het ronde uiteinde van het instrument uitgestoken. Hij komt naast me staan en brengt het apparaat naar mijn borstkas. Ik kijk angstig toe hoe het apparaat dichterbij komt en als het mijn borstkas raakt schrik ik.
'Aaah, haal dat ding weg, ik heb niks gedaan!', schreeuw ik terwijl ik angstig zover mogelijk van de dokter wegkruip. De dokter kijkt me verbaasd en niet begrijpend aan.
'Rustig maar, meisje. Ik wil alleen even naar je hartslag luisteren. Ik kijk bang naar het apparaat, maar ik besluit het toe te laten. De dokter komt weer dichterbij, terwijl hij me geruststellend aankijkt. Hij luistert geconcentreerd naar mijn hart en schrijft dan van alles op zijn klembord. Dan pakt hij een lampje en schijnt in mijn ogen. Ik nipper meteen met mijn ogen. Wil die man me blind maken?
'Auw. Ehm... Hoofdpijn.'
'Ik snap het, meisje. Je hebt een flinke klap gekregen.' Hij stopt het lampje weer weg en tuit zijn lippen. Ik knipper nog eens met mijn ogen en de vlekken verdwijnen. Ik probeer te bedenken wat hij met me gaat doen en hoe ik mezelf hieruit moet redden. Ik ben niet ontsnapt om weer gevangen te zitten!
'Hou je vooral rustig. Waarschijnlijk heb je een hersenschudding. We kunnen nog geen andere testen doen. Sorry dat alles zo vaag is, maar we gaan je helpen, oké?' Hij kijkt me met een rustige, vaste blik aan. Helpen? Waarom zou hij me helpen? Ik snap het niet meer! De dokter slaakt een zucht. 'Het komt goed. Hou je rustig.' Hij draait zich om en loopt richting de deur. 'En, oh ja, laat die jongens je niet op de zenuwen werken. Als je iets nodig hebt, druk op het rode knopje op dat paneel daar.' Hij wijst naar een scherm. Wat is dat nou weer? En waarom gaat de dokter weg? Hij heeft me geen pijn gedaan... Waarom niet? Ik heb niet lang de tijd om te blijven tobben, want twee seconden nadat de dokter weg was, vliegt de deur weer open en komt er een hele bende mensen binnen binnen. Vijf jongens, waaronder die twee van net... Hoe heten ze ook alweer? Harry en ehm... Hoe heette die andere jongen? Nou ja... Ze worden gevolgd door een zuster die er nogal verhit uitziet.
'Wegwezen jullie! Ze is wakker, er mag één iemand hier blijven! De rest -ERUIT!'
'Mag ik alsjeblieft hier bij Fiona blijven blijven?', klinkt de stem van Harry zachtjes.
'Tuurlijk, mate.', zegt een blonde jongen. Hij werpt nog vlug een blik op mij en loopt dan de kamer uit, gevolgd door de rest van de jongens.
'Ik kom je zo wel wat te eten brengen, lieverd.' Ik knik beduusd. De zuster trekt de deur achter zich dicht. Overdonderd door de plotselinge gebeurtenissen en alle herrie probeer ik wijs te worden uit al mijn vragen. Mijn hoofd bonkt als een bezetene en er dansen kleine witte vlekjes voor mijn ogen. Harry kijkt me bezorgd aan en drukt me voorzichtig in de kussens. Ik raak helemaal in paniek doordat hij me aanraakt, maar het lijkt alsof ik niet meer de baas ben over mijn lichaam.
'Ga maar slapen.' Mijn ogen gaan dicht. Ik wil niet slapen! Misschien is hij gevaarlijk! Misschie- Toen was het stil in mijn hoofd.


Nogmaals heel erg sorry voor het lange wachten!