Hoofdstuk 36

‘Professor Snape?’ Vraag ik en ik klop op zijn kantoordeur.
‘Binnen,’ mompelt hij en voorzichtig open ik de deur.
‘Professor zou ik professor Dumbledore kunnen spreken?’
Hij kijkt op van waar hij mee bezig is.
‘En waarom zou je dat willen?’ Vraagt hij.
‘Omdat het belangrijk is.’
‘En wat is er dan zo belangrijk? Dat is privé oké dan,’ mompelt hij sarcastisch, als ik geen antwoord geef.
‘Kom op professor u weet wat er gaande is, maar ik heb nu echt de hulp van professor Dumbledore nodig. Kunt u me alstublieft brengen?’
‘Goed dan,’ mompelt hij en hij schuift zijn stoel naar achteren en staat op. Ik glimlach en open de deur voor hem. Een beetje vriendelijkheid is wel op zijn plek nu.
‘Na u professor,’ zeg ik met een grijns en mijn arm die naar de gang wijst. Hij schud zijn hoofd en glimlacht heel kort naar me. Ik sluit de deur netjes achter me en met mijn handen in de zakken van mijn broek, loop ik achter Snape aan.
‘Maar privé dus,’ mompelt hij, als we voor de waterspuwer bij het kantoor van Dumbledore staan.
Ik knik.
‘Weet dat, aangezien ik je afdelingshoofd ben, en je ergens over zou willen praten je altijd bij mij terecht zou kunnen,’ zegt hij. Hij legt zijn handen even op mijn schouders en kijkt me doordringend aan.
‘Dat is namelijk waarvoor ik afdelingshoofd ben. Onthoud het maar. Fizzing Whisbees. Ga nu maar.’
Ik knik, maar bedenk me dan.
‘Bedankt professor.’
‘Graag gedaan,’ zegt hij en dan draait hij zich om en verdwijnt met zijn zwarte mantel achter hem aan wapperend uit het zicht. Ik stap op de wenteltrap, die me naar boven brengt naar het kantoor van Dumbledore. Ik klop zacht aan, maar een beetje vertwijfeld het is veel moeilijk om er over te vertellen dan ik eigenlijk had gedacht. Vooral tegen het schoolhoofd en ik was nog niet eens begonnen met praten.
‘Binnen,’ klink de vriendelijk stem van Dumbledore.
Ik duw de koperen klink naar beneden en stap het kantoor binnen en glimlach even.
‘Ah juffrouw Jones. Of moet ik nu Montgomery zeggen?’ Hij kijkt me vriendelijk aan.
Hij was er dus van op de hoogte. Ik haal mijn schouders op ten teken dat het niet zo heel veel uit maakt.
‘Het was spijtig om te horen dat je familie verbannen heeft Josefien. Het spijt me voor je.’
‘U mag wel Jo zeggen professor. Dat doet iedereen. Ik luister nu nog minder naar Josefien dan dat ik eerst deed.’
Hij knikt begrijpend.
‘Vertel me eens Jo. Wat kan ik voor je doen?’
Ik slik even. Praten blijkt op het moment zelf blijkt altijd veel moeilijk te zijn. Ik kijk Dumbledore even aan en veeg de tranen van mijn gezicht.
‘Begin maar bij het begin,’ zegt hij zacht en hij pakt mijn handen die op het bureau lagen en knijpt er even in. Ik vertel hem alles. Over de uithuwelijking aan Draco, over de ruzie nog voor het feest. Hoe mijn vader me vroeger altijd al geslagen had. Hoe blij ik was toen ik de brief van Hogwarts kreeg en hoe het mijn thuis werd. En ik leg uit waarom ik hier nu eigenlijk ben. Omdat al mijn spullen nog bij mij thuis stonden, maar ik ze niet durf op te halen. Niet alleen. Zijn blauwe ogen kijken me onderzoekend aan en ik moet moeite doen om niet opnieuw in huilen uit te barsten. Dumbledore knijpt nog eens in mijn handen die hij nog steeds vast heeft.
‘Het komt goed,’ zegt hij zacht. ‘We gaan dit weekend samen naar je ouderlijke huis toe en halen alles op. Ik ga mee. Het komt helemaal goed, dat beloof ik.’
‘Dank u,’ fluister ik zachtjes en ik wrijf de tranen weg die over mijn wangen stromen.